Fietstocht door de natuur van Helsinki

Fietstocht door de natuur van Helsinki

Even een kort stukje in deze editie van het Noorderlicht over de fietstocht die door Bert en Ronald op 4 juni werd georganiseerd. Om 13.00 uur verzamelden we op metrostation Hertoniemmi en de opkomst van acht man (ja, de vrouwen lieten het afweten) sterk was volgens bovengenoemde organisatoren, gebaseerd op vorige edities, redelijk gemiddeld te noemen. Gijs sloot trouwens even later tijdens de rit nog aan, dus toen waren we met z’n negenen. Er was in de fietsgroep op WhatsApp wat gesteggel over de hoeveelste keer dit nou eigenlijk was, waarbij de eindconclusie op vijf uitkwam. En toen was het tijd om op de pedalen te trappen, waarbij Bert gelijk flink gas gaf en op een enkele uitzondering na liet blijken het parcours flink bestudeerd te hebben. Hij had zelfs stukjes voorgereden, dus we waren in goede handen, en als het even lastig werd hadden we altijd Ronald nog die van achteren riep waar we naartoe moesten. Het was opvallend hoe snel we in de echte natuur terechtkwamen, als je in beschouwing neemt dat we een paar minuten daarvoor nog in de stad stonden. Maar aan de andere kant ook weer niet heel verbazingwekkend, want we wonen tenslotte in Finland, waar op bijna elke hoek een bos begint. Het weer was overigens uitstekend, met alleen een miniem klein buitje onderweg, maar dat was ook wel weer lekker fris. En zo slierden we door het landschap, met zo nu en dan geanimeerde gesprekjes, en stiltes met wat grimassen tijdens de bergjes die wat meer inspanning vereisten. We hielden even een korte pauze in een prachtig en luxe gerestaureerd restaurant op het platteland, waar we enigszins uit de toon vielen met onze fietskleding. Uiteindelijk kwamen we onvermijdelijk in het centrale park van Helsinki terecht, met prachtige natuur en goede fietspaden, waarna we het laatste stuk nog even door de stad moesten. De tocht werd afgesloten met wat versnaperingen bij het punt waar we begonnen waren.

Michel

 


Antero Helasvuo

Antero Helasvuo, een goede vertaler is ons ontvallen

Op 16 januari van dit jaar (2023) is op 81-jarige leeftijd mijn vriend Antero Helasvuo overleden. Hij was, zoals ik in het bovenschrift ook vermeld, een goede vertaler, iemand die dus in de Finse taal uit een andere taal, in ons geval het Nederlands, het een en ander duidelijk maakt, wat voor de lezer(es) interessant kan zijn en een andere kijk kan geven op bepaalde zaken die tussen deze landen spelen. Het gaat dus heel duidelijk over de relatie tussen onze twee landen, Finland en (de) Nederland(en), iets waar we al jaren over denken en schrijven.

In de Helsingin Sanomat en andere media werd dit verlies van een goede vertaler al uitgebreid herdacht, maar in ons geval wil ik dat alles niet herhalen, maar wel wijzen op een aspect in zijn werk dat heel duidelijk de relatie tussen Nederland, Vlaanderen en Finland, dus ons met name, zonder meer moet raken. Dat aspect is het typisch Nederlandse in zijn werk. In HS wordt gekopt: 'Suomentaja ylitti monta rajaa', deze verfinser overschreed menige grens! Met dat laatste worden de grenzen van de taal bedoeld: hij vertaalde vooral uit het Engels en het Nederlands; maar ook inhoudelijke grenzen zijn er bedoeld: hij raakte namelijk in zijn vertalingen allerhand (thema's) aan: bijvoorbeeld bestsellers uit de Nederlandse literatuur, ook boeken met psychologische of sociale achtergrond, muziekpedagogie, geschiedenis van nu en toen, schilderkunst en ga zo maar door. Lang heeft hij voor het medium tv gewerkt, als assistent bij films, filmseries, bij documentaires, bij actuele berichten en vooral ook als vertaler van kinderprogramma's, geliefd bij Finse kinderen uit die tijd (mijn kinderen!) in een periode, dat de tv nog haar mogelijkheden een het zoeken was. Antero zocht mee! Cameragebruik heeft hij gestudeerd, als vertaler is hij niet eens opgeleid, dus dat heeft hij uit de praktijk en door veel lezen geleerd, en hoe! Als autodidact, en een goede zelfs! Het Nederlands bijvoorbeeld had hij toen hij nog jong was spelenderwijs en soepel in de omgang in Antwerpen geleerd, waar hij een tijdlang gewoond en rondgekeken of beter rondgeluisterd heeft en waar hij graag en telkens naar terugkeerde. Vlaams Nederlands dus in de eerste plaats, maar ook vooral rijk en goed algemeen Nederlands, geaccepteerd in noord en zuid.

 

De laatste jaren heeft hij vooral uit het Engels vertaald, dikke Engelse boeken, over actuele, historisch belangrijke onderwerpen zoals holocaust en goelag. Maar daarover wil ik het hier eigenlijk niet hebben. Gerlukkig heb ik ook via Antero kortgeleden (eind 2021) een in Nederland uitgegeven internationaal vertaalwerk cadeau gekregen: 'De Dikke Awater', een in Nederland beroemd en uitgebreid (en moeilijk) gedicht van Martinus Nijhoff, 'translated into 22 languages' waarvan Antero uiteraard de Finse vertaling heeft verzorgd. Dus het Nederlands was er bij hem echt niet bij ingeschoten. Al moet ik tussen neus en lippen door wel zeggen dat er de laatste tijd jammer genoeg minder en minder Nederlandstalige teksten vertaald worden. Waarom weet ik niet goed, maar de schuld ligt zeker niet bij de vertalers; misschien echter wel, omdat er gewoon weinig te melden is, maar dat denk ik eigenlijk niet. Waarschijnlijker lijkt mij: dat zoiets gebeurt uit overwegingen van spaarzaamheid, want zaken zijn zaken, geld is geld. Bestsellers worden immers in Finland vertalingen uit het Nederlands niet zonder meer, daar zijn de thema's wellicht te Nederlands en anders voor. Akkoord, Herman Koch en Renate Dorrestein zijn de laatste jaren wel regelmatig vertaald, maar er zijn echter dunkt me op het vlak van de literatuur toch wel meer schrijvers te noemen, die dezelfde of betere kwaliteit Nederlands en meer inhoud te bieden hebben. Maar dit tussen haakjes.

 

Begonnen is Antero met het vertalen vanuit het Nederlands in het Fins 'in opdracht', voor de teevee, waar hij als assistent werkte. Met name (vooral in het begin) bij vertalingen van Nederlandstalige kinderprogramma's, die in de jaren zeventig en tachtig internationaal populair werden of waren. Antero had waarschijnlijk terloops bij een kop koffie of wat sterkers gezegd, dat hij het Nederlands als taal beheerste, omdat hij lange tijd met zijn talenaanleg in Antwerpen gewoond had, en zijn chef Sakari Salko had dit opgepikt en hem gevraagd, of hij zulke programma's dan voor de Finse teevee wilde vertalen. Want kindertaal is niet zonder meer gemakkelijk te vertalen! Dat wilde hij wel en hij heeft dat jarenlang goed en tevredenstellend naast ander werk als het vertalen van Star Trek gedaan. Later is hij min of meer voor de teevee verantwoordelijk geworden voor allerhand korte of actuele berichten, die in het Nederlands gesteld of gesproken waren. Tot zijn pensioen heeft hij dus veel en regelmatig voor de teevee gewerkt. Vooral later dan heeft Antero zich meer beziggehouden met uitgebreidere teksten uit Nederland en Vlaanderen, literatuur of non-fiction.

 

In 1997 heeft hij het bekende muziek-pedagogische of muziek-psychologische boek van Dolf Grunwald, 'De Muziek van de Speler' ,'Anna persoonallisuutesi puhua', voor de Sibeliusacademie vertaald. Jaren later (in 2001) is hij daarmee verder gegaan met het boek van Ans Samama, 'Musiceren zonder Pijn' , 'Vireästi musisoimaan! Soita ja laula ilman kipua ja särkyä', ook voor de Sibeliusacademie. Dat heeft goed gewerkt!

 

Toen is hij wat het vertalen betreft op een heel ander spoor gaan rijden. In 2002 heeft Antero het toen in Nederland geruchtmakende boek vertaald van de Pakistaans-Nederlandse Hameeda Lakho (in samenwerking met tekstschrijfster Magda van der Rijst), 'Verborgen Tralies', 'Näkymättömät kaltarit'. Dat boek ging over het leven tussen twee culturen in en de problemen daarvan, vooral kindermishandeling. Het vervolg op dit boek, ook vertaald door Antero Helasvuo, is 'Gebroken Cirkel', 'Äidinkohtaaminen', ook indrukwekkend en veel besproken. Dit boek gaat over het gezinsleven tussen twee culturen. Het is een gebied, dat internationaal actueel is en tevens toekomst heeft en bijvoorbeeld in de Nederlandse literatuur zelf al ver ontwikkeld is: de migrantenliteratuur. Jammer, dat juist daarvan nauwelijks iets vertaald is in het Fins. Hier is sprake van integratie en natuurlijk ook de botsing der culturen, wat op dit moment overal in Europa plaatsvindt.

 

In 2005 is Antero verdergegaan met het vertalen (moeilijk!) van Matthijs van Boxtel, 'Encyclopedie van de Domheid', 'Tyhmyyden ensyklopedia', een wonderlijk boek, over domheid als motor van de cultuur. Het is een veel vertaald boek en zet aan tot nadenken. In 2008 heeft Antero ook een langere tekst over de Nederlandse kunstgroep (met bijvoorbeeld Karel Appel) vertaald, maar deze tekst heb ik jammer genoeg nooit in handen gehad, het is weer een bewijs, met hoeveel verschillende tekstsoorten Antero zich heeft bezighouden. Met succes overigens.

 

Pas in 2012 is uiteindelijk de Nederlandse bestseller van 2006, 'Boven is het Stil', 'Isä muuttaa yläkertaan', van Gerbrand Bakker in Finse vertaling verschenen. Naar mijn smaak een oer-Hollandse roman, een ongelofelijk nuchter, zo niet hard, maar ook uiterst sober en bijzonder boeiend geschreven boek, dat indirect bijvoorbeeld ook het toen actuele thema van homoseksualiteit behandelt, of beter gezegd op een uiterst sympathieke manier geïntrigeerd aanstipt. Achteraf heb ik Antero gevraagd of dit boek ook in Finland een bestseller geworden is, maar het antwoord luidde min of meer: Nee! Misschien omdat het boek te sterk oer-Hollands is, het speelt zich namelijk af in het kale en vlakke Noord-Hollandse polderlandschap en is vooral sterk calvinistisch streng gekleurd. Toch is het boek naar mijn smaak zonder meer een aanrader en het is goed dat het in het Fins zo mooi vertaald is. Een schot in de roos dus. Een andere, dit keer Vlaamse bestseller is ook door Antero vertaald: David Van Reybrouck, 'Congo', 'Kongo'), 'Een geschiedenis', in 2010 in België en Nederland uitgegeven, en in 2013 in het Fins vertaald. Dit is nou een indrukwekkend en modern geschreven boek met als gedeeltelijke basis (á la Beevor) vele korte persoonlijke interviews over de actualiteit van die beruchte Belgische kolonie met zijn problematische geschiedenis, waar niet alles (dus veel niet!) rozengeur en maneschijn was en is. David neemt geen blad voor de mond, wat ook bleek uit de boeiende lezing die hij gehouden heeft, toen het vertaalde boek in Helsinki aan het lezerspubliek werd voorgesteld. Ik heb het boek graag en in een ruk uitgelezen en als Nederlander kan ik alleen maar zeggen: ik heb er heel veel van geleerd. Fijn zo!

 

Kort geleden (2020) heeft hij natuurlijk het autobiografische boek van Herman Koch, 'Finse Dagen', 'Suomen päivät', vertaald, een boek dat gedeeltelijk over Kochs jeugdavonturen in het noordelijke, winterse Finland gaat, maar niet alleen maar daarover. Daarom maakte het boek op mij een enigszins rommelige indruk.

 

Tenslotte: behalve 'Awater' van Martinus Nijhoff heeft Antero Helasvuo ook wat gedichten van Arjen Duinker, zijn lievelingsdichter, gepubliceerd, maar gedichten zijn moeilijk te vertalen en vooral te verkopen, dus deze kant van vertalen heeft Antero maar weinig beoefend. Doet er verder niet toe, indrukwekkend is wel wat hij zoal vertaald heeft na zijn pensioen, in 2006 denk ik. Daar zijn we hem in ieder geval heel dankbaar voor. Ik persoonlijk ben hem ook dankbaar, dat hij mijn boek over Paloniemi (2015) voortreffelijk heeft vertaald, dat was meer dan een vriendendienst, dat was gewoon heel fijn en goed.

 

Een opmerking tot slot: de invloed van vertalingen uit het Nederlands naar het Fins is te weinig ter sprake gekomen in het bekijken en beschrijven van de relatie tussen Nederland en Finland. Jammer eigenlijk, want juist deze activiteit heeft veel, zo niet alles te maken met de manier van denken over elkaar in en over de twee (eigenlijk drie) landen, waar we het in de relatie tussen die landen over hebben gehad. Vandaar, dat ik hier wat uitvoeriger ben ingegaan op die betekenis voor mij, maar ook over de betekenis ervan voor de Finnen in het algemeen. Een klein teken van die onderwaardering is bijvoorbeeld, dat de schrijver van boeken altijd uitvoerig vermeld en belicht wordt, maar dat de vertaler van de tekst vaak alleen maar met name vermeld wordt en daarmee basta. Jammer maar waar.

 

Petrus Starmans

 


Mkb’er in de spotlight: Aaltje Bos

1) Wanneer ben je met je bedrijf in Finland begonnen en wat doe je precies?

Ik ben zo’n 7 jaar geleden met mijn bedrijf begonnen. Wat ik in eerste instantie wilde doen, was mensen helpen die last hebben van eenzaamheid. Maar dit bleek niet echt een goed businessmodel te zijn. Op een gegeven moment is dat overgegaan op lesgeven en kennis verspreiden onder andere hier aan de universiteit in Oulu maar ook op een hbo-opleiding voor verpleegkundigen. Soms word ik gevraagd om te spreken tijdens evenementen. Daarnaast was ik bezig met een MBA en ik zou afgelopen herfst beginnen met mijn master thesis, waarin ik onderzoek wilde doen naar de visie van leiderschap op eenzaamheid op de werkvloer. Maar ik ben nu met ziekteverlof. Ik heb trouwens eerder een thesis geschreven over eenzaamheid onder immigranten. Ik lees alle literatuur erover en hou alles bij wat erover bekend is.

2) Zou je dit bedrijf of iets soortgelijks ook in Nederland begonnen zijn?

Ik denk het eerlijk gezegd niet. Het is eigenlijk begonnen toen ik me meer dan 12 jaar geleden realiseerde dat ik me best eenzaam voelde. Dat verbaasde mij, want ik ben sociaal en heb genoeg vrienden. Finland is het vierde land waar we wonen, we hebben ons bijvoorbeeld prima gered in Canada en Duitsland. Toen ben ik me gaan verdiepen in het verschil tussen emotionele en sociale eenzaamheid. Sociale eenzaamheid is in principe eenvoudig op te lossen door bijvoorbeeld activiteiten op te zoeken om nieuwe mensen te leren kennen. Maar emotionele eenzaamheid ligt veel dieper, dat komt voort uit je opvoeding en andere ervaringen. Het is een grote zoektocht geweest die eigenlijk nog steeds voortduurt. Ik heb de afgelopen jaren veel kennis vergaard.

3) Wat vind je van het ondernemersklimaat in Finland?

Ik werk voor een gemeentelijk ondernemerskantoor dus ik ben redelijk op de hoogte van hoe dingen gaan in Finland. Ik heb ook zelf plaatselijk een groep opgezet waar we allerlei dingen rond ondernemerschap bespreken. Zoals hoe doe jij dat? Hoe pak je dit aan? Ik heb gemerkt dat als mensen je iets gunnen, ze je ook vaak aanbevelen bij nieuwe klanten.

4) In hoeverre denk je dat je Nederlanderschap helpt of niet helpt bij je activiteiten?

Ten eerste onthouden mensen mijn naam heel gemakkelijk. Daarnaast zijn mijn activiteiten redelijk uniek, dus daar onderscheid ik me in. Ik heb hier een heel groot netwerk, dat heb ik in Nederland nooit eerder gehad. Oulu is groot genoeg, maar ik kom ook op andere plaatsen in Finland. En ik ga jaarlijks naar een congres over eenzaamheid dat in Nederland wordt georganiseerd, waarbij ik een aantal keren op uitnodiging heb gesproken.

5) Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Het is, als alles goed gaat met mijn gezondheid de bedoeling om door te gaan met mijn bedrijf en in augustus weer het laatste stukje van mijn studie op te pakken. Ik zou graag CEO’s van bedrijven willen benaderen om te kijken hoe managers eenzaamheid op het werk kunnen aanpakken, of nog beter, eenzaamheid kunnen voorkomen, omdat het de productiviteit op het werk aantast. Tevens hebben we een klein bedrijfspand gekocht wat we momenteel opknappen. Hier hoop ik later workshops over eenzaamheid te organiseren.

 

Website: www.context-care.com


Nieuws van de ambassade Juli 2023

Graag houden wij je op de hoogte van nieuws en activiteiten van de Nederlandse ambassade in Finland.

World Circular Economy Forum in Helsinki
Eind maart vond in Helsinki het World Circular Economy Forum plaats. Het WCEF is een initiatief van Finland en Sitra, het Finse innovatiefonds. Het forum is een van ’s werelds toonaangevende evenementen op het gebied van circulaire economie.

WCEF brengt leiders uit het bedrijfsleven, de overheid, de academische wereld en het maatschappelijk middenveld samen om mondiale problemen te bespreken en circulaire oplossingen te bedenken voor de uitdagingen waarmee de wereld wordt geconfronteerd. Het biedt een platform om kennis en expertise te delen, netwerken en partnerschappen op te bouwen en de transitie naar een circulaire economie te bevorderen.

Het Nederlands Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat is een partner van het WCEF. Samen met het ministerie, Holland Circular Hotspot en de Nederlandse ambassades in Finland en andere Noordse landen werd de Nederlandse deelname aan het forum georganiseerd. Staatssecretaris Vivianne Heijnen was spreker tijdens diverse sessies waaronder de openingssessie en een meer specifieke sessie over ‘circular financing’. Daarnaast had zij diverse bilaterale gesprekken en bezocht zij een bouwplaats van het Finse bouwbedrijf YIT. De Nederlandse delegatie bestond uit zo’n 70 personen. Er werd volop genetwerkt, kennis gedeeld en kennis opgehaald. Een voorzichtige conclusie is dat men vaak wel weet ‘waarom’ een circulaire economie belangrijk is, maar de vraag is nu ‘hoe’ kan het concreet gemaakt worden en hoe kunnen de doelstellingen bereikt gaan worden!

Consulaire pop-upbalie in Tallinn
De Nederlandse ambassade in Tallinn beschikt normaliter niet over een consulaire balie. Voor het aanvragen van Nederlandse paspoorten en identiteitskaarten kan men terecht bij de Nederlandse ambassade in Helsinki. In mei organiseerden we een zogeheten ‘pop-up’ als consulaire balie in Tallinn. Nederlanders woonachtig in Estland kregen zo de mogelijkheid om een nieuw reisdocument aan te vragen en/of hun huidige reisdocument te verlengen in Estland. De consulaire medewerkers van de ambassade in Helsinki namen de ferry en reisden naar ‘de overkant’. De animo was groot en de twee dagen waren dan ook helemaal volgeboekt met afspraken.

Vorig jaar vond de Pop-Up consulaire balie plaats in Rovaniemi in Lapland. Woon je ver weg van Helsinki en heb je ook behoefte aan het aanvragen van een reisdocument bij je in de buurt, stuur ons dan een mailtje. We onderzoeken graag of de animo om naar een bepaalde regio groot genoeg is. En wie weet komen we dan wel bij je in de buurt!

Fiets parkeerplaats
Van oudsher is het ontstaan dat een ambassade parkeerruimte voor de deur heeft, zodat diplomaten hun auto kunnen parkeren. Dit zijn de zogenaamde CD (‘Corps Diplomatique’)-parkeerplaatsen. De stad wijst deze toe en beheert deze. Voor de deur van de ambassade in Helsinki waren 2 CD-parkeerplaatsen. Zo’n 10 jaar geleden ontstond het idee om één van de twee CD-plekken terug te geven aan de stad en deze te gebruiken voor het parkeren van fietsen. Nederland, fietsen, de voordelen voor gezondheid en milieu; je begrijpt het wel! De stad heeft toen een fietsenrek geplaatst waar op de plaats van 1 auto 12 fietsen geparkeerd kunnen worden. In verband met sneeuw en onderhoud in de winter wordt het fietsenrek elk najaar weggehaald en in het voorjaar weer teruggeplaatst. Elk jaar is het weer een feestelijk moment wanneer het fietsenrek weer terug is van weggeweest. Dit jaar was het fietsenrek van een verse lik oranje verf voorzien en nu staan zelfs de logo’s van Nederland en van Helsinki vermeld! #letsgocycling

Innovatieve zorgoplossingen
Naast het bezoek van staatsecretaris Heijnen bracht ook minister Helder een bezoek aan Finland. Conny Helder is minister voor langdurige zorg en sport. Samen met een delegatie reisde zij af naar Stockholm en Helsinki om zo meer te leren over hoe diverse dingen georganiseerd zijn in deze landen. Zij waren met name op zoek naar slimme en passende woonoplossingen en innovatieve en technologische mogelijkheden om het probleem van de vergrijzing en het tekort aan zorgmedewerkers het hoofd te bieden. Nederland en Finland kampen beide met de grote uitdaging van een sterk vergrijzende bevolking. Tijdens het bezoek werd gesproken met diverse experts van Finse ministeries en werden bezoeken gebracht aan zorginstellingen en het ‘virtual care centre’ in Helsinki. Diezelfde week verscheen er ook een uitvoerig artikel in het AD, Algemeen Dagblad, en minister Helder was te gast in het actualiteitenprogramma Nieuwsuur.

Zomer!
En toen was het ineens zomer. Alles groeit en bloeit en het lijkt wel alsof de bomen/struiken elke dag groener worden. Hopelijk heeft iedereen de mogelijkheid om te genieten van de zomerperiode, het weer, het buiten zijn. Wellicht meer tijd en energie voor gezelligheid en het ontmoeten van vrienden en familie. Haal alles eruit wat erin zit want voor je het weet is de zomer weer voorbij! 😊

Wij wensen je een goede zomer!

Een vriendelijke groet van het ambassadeteam.

Blijf op de hoogte
Blijf op de hoogte van nieuws gerelateerd aan Nederland/Finland en volg onze sociale media kanalen. Je leest er onder andere over activiteiten in Finland met een Nederlandse component op het gebied van cultuur, handel & innovatie en publieksdiplomatie.

Facebook: netherlandsembassyhelsinki
Twitter: @NLinFinland
LinkedIn: embassy of the kingdom of the netherlands in finland
Website: https://www.nederlandwereldwijd.nl/finland

Fietsenrek voor de deur van de ambassade

NL-delegatie op WCEF

NL-meetingpoint op WCEF

Consulaire pop-upbalie in Tallinn


Oranje en nogmaals oranje

Het optimale moment om iets van oranje gekleurde kleding te dragen is de jaarlijkse Koningsdag: stropdas, jurk, sjaal of hoed. Het was weer zover op 23 april in Villa Kivi in Helsinki. De ontvangst begon om 15.00 uur maar buiten stonden er al een aantal te trappelen om naar binnen te gaan. Dat lag niet aan het weer, want het was een prachtige zonnige voorjaarsdag. De knoppen in de bomen gaven aan dat we weer een mooie tijd tegemoet gaan, na een lange ‘sombere (?)’ wintertijd.
Na registratie, want we moesten ons vooraf opgeven, worden we verwelkomd door onze nieuwe voorzitter Wim Havinga en krijgen we een oranje drankje aangeboden al dan niet met wat alcoholische inhoud. Langzamerhand komen er meer gasten binnen. Aangenaam verrast dat we ook leden en niet-leden zien die we al jaren gemist hebben op onze feesten. Er valt dus veel bij te praten. Ook nieuwe gezichten mogen we verwelkomen.
Halverwege het feest neemt de voorzitter de microfoon ter hand om de luide Nederlanders te overstemmen, en geeft zijn maidenspeech als nieuwe voorzitter. Vervolgens krijgt de ambassadeur de microfoon in handen en ook hij, Govert Jan Cornelis Bijl de Vroe, geeft een korte toespraak. Het glas wordt geheven op het welzijn van Koning Willem-Alexander, waarna het Wilhelmus a capella op verschillende toonhoogtes wordt gezongen.
Naast de drankjes worden ook hapjes geserveerd door oud-voorzitter Guido en enkele assistenten. Pizzastukjes worden ter plaatse gebakken en wat later worden de bitterballen aangeboden. Alles is ruimschoots aanwezig.
De voorzitter weet mij te waarschuwen niet de twee dames met een oranje badmuts en zwemkleding te fotograferen; die waren van plan een frisse duik in Töölönlahti te nemen. Ze horen niet bij ons gezelschap vertelt Wim, terwijl ik gefocust ben op oranje. Dank voor je oplettendheid.
De geplande eindtijd voor de receptie wordt ruimschoots overschreden, wat volgens mij niets anders betekent dat het zeer geslaagd was. Rest mij niets anders dan het bestuur en de vrijwillige medewerkers hartelijk te danken.

Arie Oudman

 


El Niño

Het is winter, zo’n zeventienhonderd meter en twintig graden boven nul. Vlinders fladderen op een licht briesje tussen de bomen door die gezien de droogte onwaarschijnlijk groen zijn. Het heeft al een maand niet meer gerekend en die droogte houdt nog wel een paar maanden aan. Van El Niño, die zich elders doet gelden, hebben wij in Mbeya geen last.

Elias en Aleksis zijn naar tarha, de kinderopvang, Laura zit in het onderzoekscentrum en ik zit in de schaduw van onze veranda met uitzicht op de bomen met vuistgrote witte en paarse bloemen in de tuin. Bomen waarvan ik de naam niet ken. Net als tien jaar geleden, tijdens mijn eerste maanden in Finland, wacht ik op toestemming. De buitenlandse diploma’s moeten worden goedgekeurd. Daarna pas kan ik me inschrijven in het artsenregister. Ook het onderzoek dat we gaan uitvoeren wacht op permissie.
We wachten niet alleen op toestemming, maar ook op het doorsijpelen van de nieuwe taal in ons bewustzijn. Kiswahili. Nieuwe woorden en een nieuwe grammatica. Kotona, thuis, wordt nyumbani, en hyvä huomenta, goedemorgen, wordt Habari za mchana? Het linguïstisch mengelmoesje waarmee we ons bedienen bevat inmiddels vier heel verschillende smaken.

Hier is geen ijscowagen, hebben we minder boeken en speelgoed en is er geen Raision Mylly waar je op een motorfiets kunt zitten, zo vat Elias samen, maar er zijn wel Bajaj auto’s, driewielvoertuigen van Indiase makelij, er zijn apen en er is hier een leuke kleine buurtwinkel waar ze ook smarties verkopen. In plaats van Kahvila Paawo aan de aurarivier in Turku, drinken we hier koffie bij Maua café.
De plotse afstand met mijn kinderland – een nieuw vaderland kan ik het toch niet noemen? – werpt ook nieuw licht op mijn relatie met Finland. Hoezeer is Finland mijn nieuwe thuis geworden? Botst de realiteit niet te veel met mijn verwachtingen? En, praktischer, lees ik het volgende boek in het Nederlands, Fins of in het Engels?

Ik ben erachter gekomen dat mijn liefde voor Finland niet onvoorwaardelijk is. Dat de Ware Racistenpartij is gaan regeren, voelt als een persoonlijke aanval. Omdat ze het tegenovergestelde van mijn normen en waarden representeren, en omdat ze buitenlanders liever kwijt zijn dan rijk. Hoe kun je dat níet persoonlijk opvatten als je behalve thuislander ook buitenlander bent? Als je alles bent waarop ze willen bezuinigen: arts, docent, schrijver en samenwerkend met ontwikkelingslanden?
En dan, dat realiseer ik me heel goed, ben ik nog iemand die de voordelen geniet van een blanke huid, van een degelijke opleiding, een probleemloos gezin en een gezond lichaam. Wat moet je je machteloos en genegeerd voelen als je een verpleegkundige bent uit, pak ‘m beet, Somalië, die bijna dagelijks zware diensten draait voor dat zelfzuchtige Finse volk en alles aan de kant moet zetten om je kinderen te geven wat ze nodig hebben?

Misschien dat de lucht klaart als blijkt dat team Orpo geen lang leven beschoren is, zodra de aard van de Ware Racistenpartij van onder de dunne politieke deklaag tevoorschijn komt. Samenwerken met zulke mensen is natuurlijk geen sinecure. En dus wachten we. Niet alleen op de regen, op de permissies, op het moment dat de klanken van de taal tot het mondslijmvlies zijn doorgedrongen. We wachten ook op het moment dat de politieke El Niño eenmaal is uitgewerkt.