Een van onze oudste leden, misschien wel de oudste, is dit voorjaar gestorven, vrij plotseling. Hij was wel af en toe ziek, maar zo ziek, dat wist ik jammergenoeg niet! Hij is gestorven in februari van dit jaar 2024 en is begraven in maart naast zijn zus Carry en zijn moeke, mamma Ekering, die hem allebei zijn voorgegaan. Robert was toch een welbekend lid van de NViF, trouw bij de feesten, met name de vroegere koninginnedag onder Juliana en Beatrix, nu uiteraard met Willem-Alexander als koning, al meer dan tien jaar, de koningsdag. Dat soort feesten vieren we graag en samen, dat zijn onze gelegenheden, weer eens met elkaar kontakt op te nemen als Nederlanders onder mekaar. Verder was Robert een vrolijke en praatgrage gast bij de vieringen van het Ontzet van Leiden, ieder jaar in oktober of november, en uiteraard bij de nieuwjaarsontvangst aan het begin van ieder jaar. Daarom verwonderde het me, dat hij dit jaar er niet bij was, maar niemand kon me toen verder informatie geven. Dit jaar met de koningsdag kwam Nosje wat later naar binnen, gaf me een hand en zei dan opeens: heb je dat niet gehoord? Ik zei nee en ik wist niet wat ze bedoelde. Toen zei ze wat bedeesd: weet je dan niet dat Robert Ekering kort geleden gestorven is na een korte ziekte en al begraven is. Dat was voor mij helemaal nieuw, en heeft me diep geraakt, Robert was zo’n lieve man en trouw lid van de vereniging, en ik had hem terecht gemist bij de nieuwjaarsontvangst van dit jaar in het gezellige Aleksis Kivihuis in Helsinki. Daarom schrijf ik graag wat over hem en vertel wat me heeft geboeid bij Robert, telkens maar weer.
Ik herinner het me nog goed uit de jaren negentig van de vorige eeuw (?1996?), toen de Nederlandse ambassade niet vrij was vanwege een ‘putkiremonti’ (buizenvernieuwing), waar ze in Finland de laatste jaren zo gek op zijn. Onze geliefde ambassadeur van toen, Bart de Bruijn Ouboter, huurde zonder aarzelen de enorme restaurantzaal van Puistokatu om toch het feest samen te kunnen vieren. Het was een geslaagd feest.
En wie zit daar aan het raam op een van de weinige stoelen? Mamma Ekering, vrij oud maar met een borreltje in de hand, met naast haar haar dochter Carry, die tot mamma’s dood goed voor haar gezorgd heeft, en uiteraard de zoon, wat te laat gekomen zoals meestal, keurig gekleed in een chique donker pak met stropdas, onze vriend Robert, de gentleman, die een vriendelijk wakend oog op zijn zus en zijn moeder gericht hield. Robert ten voete uit: zorgzaam, attent, vrolijk, en in zijn hart optimistisch; op en top in de goede zin van het woord een echte gentleman. Zij, de Ekerings, waren altijd samen, konden het goed met elkaar vinden, zorgden voor elkaar, maar vooral voor mamma, die volop spraakzaam (met haar diepe stem) en erbij, echt aanwezig was; uiteraard bij haar geliefden, maar ook bij vele leden van de NViF, die graag een praatje met hen maakten. Wat denk ik graag aan hen terug, aan alle drie, met liefde en genegenheid. Ze waren oprecht zo vriendelijk en zagen en bespraken de wereld wel reëel maar ook relatief, positief vooral waar mogelijk, dus optimistisch. En communicatief!
Robert en Carry waren beiden aan het werk bij Finnair. Robert voelde zich op zijn plaats in de lounge voor passagiers, die uren wachten moesten op een volgende vlucht en behoefte hadden aan een rustige omgeving, waar ze wat eten of drinken en vooral wat praten konden over van alles en nog wat; small talk uiteraard, maar ook over de politiek en de wereld, waarin ze leefden.
Daar was de communicatieve Robert op zijn plaats, met zijn talenkennis, met zijn algemene wijsheid en zijn verlangen, om de anderen te dienen (te ‘bedienen’ is misschien beter gezegd), niet slaafs, maar graag en bereidwillig, zoals zijn werk het hem voorschreef. Ik heb begrepen, dat Robert zich daar gelukkig voelde en goede kontakten had met de mensen, die daar langs kwamen maar ook met zijn collega’s en zijn bazen. Dat kan ik alleen maar prijzen en waarderen!
Omdat ze bij Finnair werkten, konden ze ook regelmatig en goedkoper ergens naartoe reizen, naar Nederland bijvoorbeeld om daar falilieleden en vrienden te ontmoeten, naar elders om daar vacantie te houden of ook vrienden op te zoeken. Daar maakte Robert uitgebreid gebruik van. Hij was een reiziger ‘pur sang’! Vaker was hij bij vrienden in Zuid-Frankrijk, vooral in het voorjaar als het in Finland nog donker en besneeuwd of modderig was. Daar in zuidelijker streken kon hij de natuur zien openbloeien en ervan genieten, want dat kon hij echt ook! Tevens was hij vaker langere tijd in Thailand, vanwege vrienden, maar ook vanwege de zon en de warmte, en dat zal hem zeker goed gedaan hebben.
Voordat ik het vergeet: Robert was een groot bewonderaar van de Oranjes. Hij las het mooie tijdschrift Vorsten van voren tot achteren door, en deed anderen een plezier, doordat hij oude exemplaren met veel foto’s en tekst op feesten meebracht en meegaf, als iemand er grote interesse voor toonde.
Robert hield ook van stilte en teruggetrokkenheid, werkte veel met de pc, dacht na en hield ervan. Dat kunnen we alleen maar prijzen! Ik herinner me nog de regelmatige terugreis na een geslaagd feest, lopend naar metro, bus of trein. Wat vertelde hij dan graag over zijn leven, zijn plannen, zijn werk, een genot om ’s avonds in de het donker zo persoonlijk met hem te praten. Dat maakte het lopen gemakkelijker, concentreerde de tijd en legde een band, die een volgend keer weer verdiept kon worden. Dat is ware vriendschap, niet dag in dag uit, maar meer in de zin van kameraadschap, af en toe en op z’n tijd, maar echt gemeend. Dat houdt mensen bij elkaar en stimuleert om verder te leven.
Een kant van hem, waar ik een beetje voorzichtig mee ben, want daar ben ik niet persoonlijk bij betrokken: hij was een zeer actief lid van de Oud-Katholieke kerk in Finland, een kleine maar actieve sekte, waar ik het fijne niet vanaf weet, maar dat hoeft ook niet! Hij was in hun liturgie een wezenlijk lid, als priester of als lector. Dat tekent hem ook: actief zijn in de formele en liturgische omgang met anderen, lidmaatschapsgenoten. Waarom niet? En zij, zijn medeleden, hebben hem ook wel eerlijk gesteund in zijn laatste tijd, bij zijn ziekte en sterven, en ze hebben ook zijn begrafenisdienst, zijn crematie en graf verzorgd. Daar kunnen we hen alleen maar voor danken en dat doe ik bij deze. Robert, je was een goede vriend en kameraad, en zeker een goed en actief lid van de NViF. Dank ervoor.
Peter Starmans
