Het is voorbij die mooie zomer!

Het zomerkamp in Leppävirta was erg gezellig. In de Muumin-grot was het grote lol. Al hield ik mijn hart wel vast toen Melinne onderuit ging. De erg enthousiaste jongens hadden de turbo op de ‘draaimolenslee’ gezet. Dat bleek te snel voor haar. Wel een raar idee om middenin de zomer diep onder de grond ijspret te hebben. Alsof de winter hier nog niet lang genoeg is kun je daar het hele jaar door de winter vieren.

Nu het najaar begint, is het zo meteen weer tijd voor de algemene ledenvergadering, met het door Guido steeds goed georganiseerde Leidens ontzet. Daar hebben we op dit moment nog wel een dingetje. Het wordt namelijk steeds moeilijker om Nederlandse haring te regelen. Zal het ons lukken? In ieder geval van harte welkom op zondag 5 oktober op de algemene ledenvergadering, met aansluitend de viering van het Leidens ontzet!

Op die vergadering hebben we trouwens als bestuur wel wat nieuws te melden. Ik hoop dat jullie online aanschuiven als je niet kunt komen of te ver weg woont.

Later dit najaar, of eigenlijk al begin winter, volgt er dan het tienerkamp. Op het zomerkamp begreep ik van de jeugd dat ze weer naar mijn huis in Jyväskylä wil komen. Van vrijdagavond 31 oktober tot en met zondag 2 november stel ik mijn huis dus graag weer beschikbaar.

Mocht uw kind wat verlegen zijn en niet echt durven maar misschien wel willen, neem dan contact met ons op. Wellicht dat hij of zij met wat ondersteuning van jullie en ons toch een leuke tijd kan hebben. Zoals Teake laatst tegen mij zei: ‘We doen eigenlijk naast Weerwolven niet zo veel, maar hebben het erg gezellig samen.’ Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Ik kijk er alvast naar uit!

Over de jeugd gesproken. Soms focus ik teveel op (toekomstige) problemen van of voor de jeugd. Zeker als ik aan mijn eigen kinderen denk. Maar misschien zie ik het fout. Veel jongeren denken vol energie in nieuwe oplossingen. Dat straalt er bij zo’n kamp vanaf. Heerlijk en verhelderend om jonge mensen te zien samenwerken.

Dan is het gelukt om voor de kerstviering weer de prachtige Olaus Petri-kerk in Helsinki te reserveren. Na de coronapauze vonden wij interesse om deze vieringen weer op te pakken. Vorig jaar was in mijn ogen al erg bijzonder. Nu willen wij op dinsdagavond 9 december van 18.15 tot 20.00 uur wederom graag gezellig samenkomen: stilstaan bij de kerstgedachte en elkaar. Ik vernam onder andere dat er al jeugdige interesse is om solo te zingen! Ook hoop ik dat de muzikanten van vorig jaar er weer gehoor aan gaan geven. De koffietafel met lekkernijen achteraf is een wezenlijk deel van de pret.

Tot zover wat zo’n beetje voor ons ligt in het laatste kwartaal van 2025.

Nu de dagen alweer korter zijn, heb ik altijd het gevoel dat ik nog niet klaar ben met alles wat ik deze zomer wilde doen. Het voelt dat er in Nederland veel meer tijd voor van alles was. Geen idee of dat ook echt zo is. Met het verstrijken van de jaren, ontkom ook ik niet aan een dosis heimwee. Terug in Nederland zie ik echter dat in mijn dorpje zoveel veranderd is. Pas ik daar nog wel tussen, na al die ruimte en rust van hier vraag ik mij soms af.

Nu weet ik niet meer of ik dit al eerder vertelde of schreef. Maar tijdens corona verbleef mijn inmiddels overleden vader in een zorginstelling. Tegen iedereen was hij vriendelijk. Ik denk omdat hij niet meer wist wie wie was. Nu probeerde ik toch nog regelmatig bij hem te zijn. Daarvoor vloog ik dan heen en weer. Zoals jullie weten was er toen strenge controle bij de grens. Was je wel ingeënt en had je dus het recht om te reizen of niet. Zo werd bij terugkeer op het vliegveld in Helsinki mijn paspoort gecontroleerd. De douanebeambte vroeg wat, en ik antwoordde in gebroken Fins. Ik was zenuwachtig en dacht oh jee, wat krijgen we nu weer. Toen gaf de man mij mijn paspoort terug, met de woorden “tervetuloa kotiin” (welkom thuis).

Als ik eraan terugdenk word ik weer emotioneel en schieten er tranen in mijn ogen. De goede man had gelijk. Ook hier is mijn thuis. Het is vaak niet makkelijk als buitenlander in Finland. Dat maakt het extra fijn om met jullie samen te komen en in onze moerstaal te kunnen kletsen. Maar als ik mij niet op de moeilijke kanten focus, is er ook nog zoveel moois hier tussen en met de Finnen!

Ik wens jullie een mooi najaar toe vanuit mijn oude huis in Jyväskylä en hoop jullie graag weer terug te zien, bijvoorbeeld bij de viering van het Leidens Ontzet.

Wim