Ik had de electieve overwinning van de Perussuomalaiset in Finland nog niet verwerkt toen PVV de grootste werd in Nederland. Partijen die inspelen op het gevoel van mensen dat ze het slecht hebben. En dat de vreemdeling er de schuld van is. Of er gewoon voor moet boeten.

Het grootste probleem van Finland, zo vertrouwde een professor kindergeneeskunde me toe, is echter de fertiliteitsratio. Een vrouw krijgt over haar hele leven gemiddeld één komma drie kinderen. Dat is niet veel. Voor een gezonde, toekomstbestendige samenleving zou dat getal net boven de twee moeten liggen, zodat de bevolking op de lange termijn relatief stabiel blijft. De lage fertiliteitsratio in Finland versterkt in zekere zin de vergrijzing. Het zogenaamd gelukkigste volk van de wereld is vergeten hoe je kinderen moet krijgen.

Misschien hebben de mensen minder seks. Misschien zijn ze minder vruchtbaar. Het kan ook een ongewenst bijeffect zijn van gendergelijkheid. Maar bovendien wordt de samenleving steeds minder kindvriendelijk. Je ziet geen kinderen op straat spelen, de voetbal- en ijshockeyveldjes zijn onbemand. In onze pedofobe samenleving wordt het krijgen van kinderen in de eerste plaats gezien als een bedreiging voor de carrière. Ten tweede besteden we onze tijd liever aan ons mobieltje dan dat we op kinderen letten. Ze liefkozen, naar ze luisteren en ze op het goede moment eens even de waarheid zeggen. Maar ze laten zich nu eenmaal niet met één vinger wegvegen zoals een beeld op Instagram.

Ontvolking. Je kunt je schouders erover ophalen. En dat doen we ook, want het is nu eenmaal geen spannend onderwerp. We willen zaniken over wat er gebeurt, niet over wat er niét gebeurt. Dus hebben politici het over omvolking terwijl het echte probleem ontvolking is. De vreemdeling is altijd een welkome boeman, en eigenlijk vooral omdat je hem niet kent.

Maar zijn wij, jij en ik, niet ook vreemdelingen? Nederlanders in Finland? Mamu’s, kort voor maahanmuuttajat. Als ik het woord hoor vallen, zeg ik dat ik er ook zo een ben. Dat is soms wat ongemakkelijk, maar meestal krijg ik dan te horen dat ik geen échte mamu ben. Je moet een kleurtje hebben of van buiten Europa komen om een echte mamu te zijn. Liefst ‘allahu akbur’ roepen en met een groot mes zwaaien. Maar daar ben ik het niet mee eens. Migratie is immers mijn trots. Ik heb er jaren hard voor geknokt, en nu willen ze mij die eer ontnemen?

Wie gaat ze duidelijk maken dat ze iets missen? De Finnen in Finland en de Nederlanders in Nederland? Dat ze op hun luie gat zitten, aan het infuus van de gemakzucht. Ingeslapen in hun eigen meur. Ken je trouwens het geheim van de hardwerkende Nederlander? Zeg niet dat je het van mij hebt: stiekem is hij lui. Of met pensioen. Net als de hardwerkende Fin. Terwijl de buitenlander tenminste bereid is om zijn handen uit de mouwen te steken. Meer dan veertig uur per week.

Misschien moet ik me minder aantrekken van de populisten en hun quatsch. Misschien moet ik de kiezer serieus nemen. Dat kan best zijn, maar ik denk dat die ene mening van mij weinig gewicht heeft op bevolkingsniveau. Als er mensen zijn die de feiten onder ogen moeten zien, zijn zij dat dus, met hun electieve overwicht. Ze moesten zich een realiseren dat ze het eigenlijk helemaal niet zo slecht hebben, waarom ze het niet zo slecht hebben, en vervolgens met elkaar de liefde bedrijven. En dat dan zonder voorbehoedsmiddelen.