Doolhof

Tijdens het kamp van de vereniging ging ik even kijken in de keuken van de camping. Pardoes werd ik gevraagd door een van de jonge kinderen aldaar of ik mee wilde doen met een spelletje. Uit verlegenheid probeerde ik er nog onderuit te komen, met het excuus dat ik het voorgestelde spelletje niet kende. Daar nam Emma echter geen genoegen mee. Meteen werd deze oude man met veel geduld en in perfect Nederlands uitgelegd hoe het spelletje werkt. Even later zaten Finn, Emma en ik Doolhofje te spelen. Het spel werd serieus en fair gespeeld. Ik werd opgenomen in dit groepje, en dat voelde erg fijn!

Van die kleine geluksmomenten, die zijn belangrijk in het leven. Soms voelt het leven zelf als een doolhof en is men de weg even kwijt. Hoe fijn is het als een ander dan even uitlegt wat je moet doen om een uitgang te vinden.

Wat maakte het zomerkamp verder voor mij zo geslaagd? Was het de speurtocht of het kampvuur in de avond of het museum met Nederlandse (!) uitleg of het stadje Kristiina zelf? Volgens mij waren het vooral alle andere aanwezige mensen die het zomerkamp voor mij zo bijzonder geslaagd maakten. Bedankt dat jullie mee waren en natuurlijk ook dank aan Joanneke, Suzanne en Willem voor de organisatie!

Aan iedereen die er niet bij was: jullie hebben echt iets moois gemist! Maar wees niet verdrietig. Volgend jaar kunnen jullie gewoon weer mee hoor!

Wil je niet zo lang wachten? Kom dan op 6 oktober naar de algemene ledenvergadering met de viering van het Leidens Ontzet. Dat wordt weer lekker kletsen en smullen!

Als je hier als jeugd niet zo veel aan vindt, stap dan in november gewoon op de trein naar Jyväskylä om het jeugdweekend van de vereniging mee te maken. Mijn oude Villa Kakelbont schijnt wederom bezet te gaan worden door Nederlandse tieners. Dit keer zelfs voor twee nachten!

Nu ze twee dagen te vullen hebben, ben ik benieuwd wat men naast het ‘weerwolven’ wil gaan doen. In hun appgroep zal de jeugd vast wel weer iets aparts bedenken. Van slapen zal in ieder geval wel niet veel terechtkomen …

Met het zomerkamp liep voor velen van jullie en ook voor mij de vakantie weer ten einde. Na een mooie zomer zijn de dagen inmiddels weer veel korter geworden. De herfst is begonnen en ik heb al een eerste kerstverlichting gezien.

Laatst vroeg een Nederlandse vriendin uit Jyväskylä aan mij hoe ik het in Finland in de winters doe. De donkerte en kou begonnen haar wel zo’n beetje op te breken zei ze. Dit vond ik een moeilijke vraag. Als ik zo ga denken, wordt het inderdaad moeilijk. Op dat moment was ik net terug uit Nederland, waar men altijd over het weer klaagt. Ik antwoordde haar dat als je met en tussen de mensen bent die je gelukkig maken, de kou en de donkerte maar een bijzaak zijn. Zolang ik goede kleren, schoenen, hout en een kachel heb, geniet ik van deze fantastische rust hier in Finland. Eigenlijk verlang ik al een beetje naar de droge knarsende sneeuw onder je voeten.

Vanuit Jyväskylä wens ik jullie een fijne herfst toe, en tot ziens bij de viering van het Leidens Ontzet.

Wim