Elkaar terugzien in het licht
Toen bij mij in 2010 de diagnose kanker werd vastgesteld, veranderde er van alles in mijn gedachten over het leven. Maar vooral dacht ik: hoe gaat mijn 3 jaar oude dochter mij herinneren? Herinneringen aan haar vader zullen vervagen. Dat bracht mij verdriet, in de richting van paniek. De prognoses waren echter redelijk. Na een zware tijd kwam ik er bovenop. Gesteund door gezin, familie en vrienden.
Een goede vriend die mij toen in het ziekenhuis opzocht, bleek jaren later zelf ziek. Zijn prognoses waren moeilijk en een definitief afscheid kwam. Dit voelde zo oneerlijk. We spraken af elkaar in het eeuwige licht weer te zien. Als ik een kaars opsteek bij het ontbijt, is Sies erbij.
Bestuurslid Ata kende ik vaag van enkele MKB-meetings die zij organiseerde. Ook gaf zij een lezing over eenzaamheid, haar ding. Toen ik haar en haar zus op de lustrumreis voor het eerst face-to-face sprak, voelde dat fijn en bleven wij appcontact houden.
Vlak na de lustrumreis kreeg Ata alleen een onmogelijke prognose. Als ik nu in het licht van mijn kaars kijk, zijn mijn gedachten ook bij haar en haar naasten, die het verlies van haar moeten dragen.
Dat licht viert men denk ik ook in de donkerste tijd van het jaar, met Kerstmis.
Als ik denk aan mijzelf, dan hoop ik dat mijn kinderen bij het kerstlicht ook aan mij denken, mocht ik er later niet meer zijn.
Nu ik er zo over nadenk: een hemel op aarde lijkt mij ook een fijn moment waarbij mensen elkaar treffen. En laat dat nou net iets zijn wat we samen proberen te doen met onze vereniging.
De tieners troffen elkaar op het jeugdkamp in Jyväskylä. Sinterklaas kwam onder andere in Helsinki, Jyväskylä, Tampere en ik geloof in Turku langs. De kinderen genoten zichtbaar. De kaart- en borrelavondjes, het familiecafé in Jyväskylä en ga zo maar door.
Straks is er weer de nieuwjaarsreceptie, maar nu eerst zo meteen een bijzondere kerstviering in de Zweedse kerk in Helsinki.
Welkom op de kerstviering, welkom bij de regio-activiteiten, maar vooral welkom bij elkaar.
Wim
