FINLAND ICE MARATHON
Op 24 februari stond de Finland Ice Marathon weer voor de deur. Het is een evenement waar al vele jaren een vaste groep Nederlanders op afkomt; oude cracks die het niet kunnen laten een 200 km te rijden, plezierrijders en alles wat daartussenin zit. Dit was voor mij de derde keer en inmiddels ken ik alle namen. Er wordt samen gegeten en verhalen over Finland en Nederland worden uitgewisseld. Sommigen zitten er bijna de hele week en maken diverse uitstapjes.
De 200 km gaat op zaterdag al om 7.00 uur ’s ochtends van start dus de heren van deze afstand lagen ook nu weer op tijd op bed. Marcus (Tampere), Ronald (Rotterdam) en ik (Ilmajoki), die je gerust onder de plezierrijders mag scharen, konden het zich veroorloven om de avond van tevoren nog even een café in te duiken. Marcus ging na jaren de 25 km geschaatst te hebben voor het eerst voor de 50 km – toch een flink verschil en een beetje spannend. Ronald deed het juist andersom en koos dit jaar na jaren op de 50 voor de 25, waar ik ook te vinden was. Het weer was wat aan de koude kant, maar de weer-app voorspelde in de loop van de ochtend zo’n 13-15 graden onder nul met een mild zonnetje. Dat moest goed te doen zijn.
Ik besloot als eerste van ons drieën mijn bed op te zoeken, aangezien ik pas die middag aangekomen was en toch een vermoeide treinreis van zo’n 5 uur achter de rug had. Ik beloofde Marcus om bij zijn start om 10.00 uur aanwezig te zijn, een uurtje eerder dan de 25 km. Na een prima nachtrust stond ik dan ook precies vlak voor het startschot te wachten of ik hem kon onderscheiden tussen de met allerlei kleuren (bivak)mutsen bedekte gezichten. Dat lukte: ‘Zet hem op jongen!’ Hij had mij een paar uur daarvoor een app’je gestuurd dat hij zijn oude schoolvriend Yoeri Takken, een 200 km schaatser en altijd een van de kanshebbers voor de medailles, niet bij de doorkomsttijden zag staan op die afstand. Die waren natuurlijk al een paar uur bezig. We dachten misschien dat zijn elektronische nummer eraf gevallen was. Niets bleek minder waar. Want daar zat hij, samen met nog zo’n oude crack en tevens Fries Hotze Zandstra, in het schip cq. café-restaurant aan het haventje. Beiden zijn vroeger B-rijder geweest en zeker geen onbekenden in de Nederlandse marathonwereld.
Wat was er gebeurd? Het bleek amper te doen te zijn om fatsoenlijk te schaatsen zo vroeg in de ochtend. Het kwik lag om 7.00 uur nog rond de -25 en de zon was natuurlijk nog nergens te bekennen. Dus besloten ze beiden om na enkele rondjes het bijltje erbij neer te gooien en zo een bezoek aan het ziekenhuis vanwege bevriezingsverschijnselen te voorkomen. Toch besloten sommigen wel door te schaatsen, met uiteindelijk maar 6 schaatsers van de 17 die de finish haalden. Met overigens wel een zeer vermeldenswaardige 3e plek voor Henk Hendrix, een stayer die normaal zo tussen de 7e en 15e plek schaatst maar nu vanwege de uitvallers op 63-jarige leeftijd het podium mocht betreden. Prachtig. De nummers 1 en 2 waren Jarkko Koponen (ook vorig jaar winnaar) en Ossi Sippu, die de Finse eer dus flink hooghielden. De plekken 5 (Edwin ten Pas) en 6 (Jeroen de Grijs) waren ook voor Nederlanders. Een grootse prestatie dus om deze barre tocht sowieso uit te rijden, waarbij Jeroen gelukkig net binnen de tijdslimiet en aan het eind van de middag binnenkwam.
De 50 km van Marcus ging ook redelijk gesmeerd en Ronald en ik kwamen de 25 km ook prima door. Het feit dat ik wat geoefend had scheelde een hoop, dat was vorig jaar wel anders. En Marcus had zijn voorbereiding ook uiterst professioneel benaderd, door de avond voor een training ook een biertje te nemen en zo het Kuopio-ritueel perfect na te bootsen.
Eigenlijk was het voor de snelle 200 km rijders dus een dag om snel te vergeten, want ook Jan Aalbers, vorig jaar nog goed voor zilver, had zich bij de afvallers gemeld. Het had verder weinig invloed op de stemming, want deze mannen komen vooral ook voor de gezelligheid. De meesten zochten na de wedstrijd de gezelligheid op, anderen kozen ervoor om even te rusten. Skaters’ Night werd dit keer op een andere plek georganiseerd, in een café meer in het centrum maar nog steeds op een steenworp afstand. We wilden allemaal graag Henk zijn beker uitgereikt zien krijgen. Na een flitsende speech kon de avond beginnen. Vorig jaar was het nog de (wereld)beroemde Michael Monroe die voor vermaak zorgde, nu werden er een rapper en dj van stal gehaald. Het café liep aardig vol en het bier vloeide rijkelijk. Zo werd het evenement feestelijk uitgeluid. Kuopio, bedankt en tot volgend jaar.
Michel
