Michel de Ruyter

1) Wanneer zijn jullie met het bedrijf begonnen en wat doen jullie precies?

Desiree: In april 2024 zijn we in Finland aangekomen en vanaf dat moment hebben we try-outs opgezet. We zijn hier nog niet officieel geregistreerd, maar daar zijn we druk mee bezig. Je kunt bij ons teruggaan naar de natuur en jezelf, dat doen we via retraites, therapie, workshops, coaching en scholing. Raymond: We leveren op maat gemaakte pakketten aan voor mensen, waarbij we luisteren naar hun behoeften. Door onze diverse specialisaties kunnen we op verschillende manieren bepaalde dingen aanvliegen en oplossingen bieden.

2) Zouden jullie hetzelfde of iets soortgelijks ook in Nederland begonnen zijn?

Desiree: Ik had fulltime al een praktijk als energetisch-, hypnose- en regressietherapeut en ben systemisch coach. Daarnaast heb ik trainingen in sjamanisme, ademwerk en quantum touch gevolgd. En ik gaf les op de opleiding voor mensen die ook therapeut willen worden. Raymond: Ik ben trance-therapeut en dierentolk en volg momenteel een sjamanistische training. Dus we zijn hier al heel lang mee bezig.

3) Wat vinden jullie van het ondernemersklimaat in Finland?

Raymond: Ten eerste is iedereen heel enthousiast om je te helpen. Je krijgt ook van diverse kanten advies, maar iedereen zegt iets anders. We hebben wel zakelijke ondersteuning gehad van Business Mill in Lappeenranta, dat is een afdeling van de universiteit. We hebben hier meegedaan aan een entrepreneursbootcamp, en daar waren zij ook aanwezig. Daarbij hebben we twee dagen een intensieve training gevolgd.

We hebben alleen nog geen accountant, dat is een beetje lastig. We hebben diverse formulieren ingevuld op het internet, maar krijgen simpelweg geen antwoord. Desiree: ik kan niet heel lang meer ingeschreven zijn in Nederland, maar gelukkig maak ik via mijn bedrijf daar nog genoeg uren, dus ik kan het vooralsnog verantwoorden. We gaan een deel van december besteden om het allemaal uit te zoeken.

4) In hoeverre denk je dat jullie Nederlanderschap helpt of niet helpt bij jullie activiteiten?

Raymond: We richten ons voornamelijk op de internationale gemeenschap, dus dat kan in het Engels of Nederlands. In eerste instantie zullen het denk ik vooral Nederlanders zijn, of expats die hier zitten. We beginnen binnenkort met de taalcursus Suomi 2, maar de meeste Finnen kennen gelukkig goed Engels. Ze zijn wel introvert, maar als je hulp vraagt zie je ze opbloeien. Daarna gaan ze op hun manier weer terug naar hun eigen cocon. Desiree: Op het gebied van spiritualiteit is hier nog veel te ontwikkelen. Retraites zijn hier onontgonnen terrein, dus daar ligt een mooie taak. Tot nu toe krijgen we alleen maar enthousiaste reacties. We hebben van de week ook in de plaatselijke krant gestaan.

5) Wat zijn jullie plannen voor de toekomst?

Desiree: We gaan in ieder geval nooit meer naar Nederland (lacht). We zijn hier natuurlijk afhankelijk van de lente, zomer en het voorjaar. Onze eerste retraite in 2025 is op de laatste dag van april. Je weet niet wat voor weer het dan is, maar dit jaar was het eerder al goed te doen. Raymond: We hebben een houten huisje met stroom, dus dat kunnen we verwarmen. Daarnaast hebben we 2 grote tenten, die moeten begin mei wel warm genoeg zijn. Desiree: Mensen beoordelen deze accommodaties als heel goed. We hopen op de langere termijn in deze periodes redelijk vol te zitten, maar uiteindelijk zullen we met pensioen gaan. Alhoewel, ik ben nu 54 en ik zie mezelf dit nog wel 20 jaar doen.

Website: www.dewittezwaluw.com

E-mail: info@dewittezwaluw.com

1) Wanneer ben je met je bedrijf begonnen en wat doe je precies?

In 2007 ben ik helemaal voor mezelf begonnen met Visual Brand, waarmee we merken en producten in beeld zichtbaar maken. Daarvoor heb ik bij een filmproductiebedrijf gewerkt, waarbij ik merkte dat de zakelijke markt interessant was, en zij daar niet zoveel mee deden. We doen vooral aan marketing via beeld, video en animatie. Ik heb ook zo’n 10 jaar parttime lesgegeven op Avance, een hogeschool in Breda. Dat was een tijdje nadat ik daar zelf een hbo-studie had afgerond. Ik gaf les aan studenten die werkten en daarnaast een hbo-opleiding volgden, vooral commerciële economie en online marketing, maar ook bedrijfskunde. Iedereen kan tegenwoordig een film maken, maar een boodschap overbrengen is wat anders. Dat is mijn kracht denk ik, iets complex op een simpele manier uitleggen.

2) Wat doe je nu vooral na je verhuizing naar Finland?

Ik heb mijn bedrijf in Nederland nog, maar dat is wel op een lager pitje. Ik heb nu een fulltime baan bij Telus International, dus daar gaat mijn meeste tijd naartoe. We houden ons bezig met data voor AI. Ik heb mijn huis in Nederland verkocht en verhuur nu een vakantiehuis in Himos, een ski-oord bij Jämsä. In de zomer worden er ook festivals gegeven, dus dan is het er bijna nog drukker dan in de winter.

3) Wat vind je van het ondernemersklimaat in Finland?

Er zijn wel plussen en minnen in vergelijking met Nederland, ik vind dat je in het algemeen hier meer zelf moet regelen. Je zit hier vaak met huizen in een community, dat is in Nederland ondenkbaar. De regels zijn ook anders. Het vakantiehuis regelen ging daarentegen eigenlijk wel soepel, en de banken zijn hier ook sneller. In Nederland werken ze met allerlei tussenpersonen, wat vaak tijd kost, maar hier krijg je gewoon gelijk een persoonlijk gesprek en kun je ook een beetje onderhandelen.

4) In hoeverre denk je dat je Nederlanderschap helpt of niet helpt bij je activiteiten?

Ik doe zaken in de EU, maar de meeste klanten zitten in Nederland. Die blijf ik bedienen zoals ik nu doe, en via die kanalen verricht ik ook werk in Duitsland, België en Engeland. Ik liep hier wel tegen taaldrempels aan bij het contact zoeken met andere bedrijven, toen ik ging kijken of er mogelijkheden waren om mijn zakelijke activiteiten te continueren. Van Finnen hoor je vaak niks terug, het moet echt via-via gaan.

5) Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Ik heb wel plannen. We hebben een huis gekocht, als het goed is krijgen we over 2-3 weken de sleutel. Het is vlakbij in Olari, waar we nu zitten. We hebben momenteel een flat, maar straks gelukkig meer ruimte. Ik ben wel aan het kijken of iets meer in mijn straatje ligt dan ik nu doe, ik hou niet van stilzitten. Ik heb niet veel energie meer gestoken in wat ik in Nederland heb opgezet met het bedrijf, maar ik merk wel dat het makkelijk is om dingen weer op te pakken. De drive is er nog wel om weer iets nieuws te beginnen, maar of dat in dezelfde tak van sport is, weet ik nog niet. Het kan ook coaching zijn of training geven, daar ben ik ook in geïnteresseerd.

Website: www.visualbrand.nl

Op 11 augustus was het dan eindelijk zover, en kon de fietstocht die eerst stond gepland op 9 juni eindelijk van start gaan. Wat stond er op het programma? Een rondje Tuusulanjärvi met een afstand van zo’n 24 kilometer. Er werd verzameld bij station Järvenpää, maar voordat het zo ver was, moesten er nog allerlei dingen worden afgesproken over de tocht daarnaartoe. Verschillende geoefende fietsers uit Espoo en Helsinki besloten om de trein te laten staan en naar het beginpunt te fietsen. Uiteindelijk werd er besloten om in twee groepjes te gaan, waarbij we elkaar zo’n beetje halverwege ontmoetten bij Aktia Areena. Gelijk ook een prima plek om even te pauzeren bij de plaatselijke snackbar.

Vanaf daar gingen we met z’n zessen verder, maar toen alles op rolletjes leek te verlopen en ook het weer meezat, sloeg het noodlot toe. Een kleine accu in de derailleur van de fiets van René, bedoeld voor draadloos schakelen, was leeg. Normaal gesproken hoef je zo’n element maar een keer per jaar op te laden, dus hoe dat kon gebeuren, bleef enigszins een raadsel. Hartstikke mooi de nieuwe techniek van fietsen van tegenwoordig, maar net als bij een Tesla zorgt het bij problemen vaak wel voor wat complicaties. Rob Verbeek, in het dagelijks leven AI-specialist, wierp zich op als probleemoplosser. Maar dat viel nog niet mee. Het was lastig om de versnelling handmatig in een lagere stand te zetten en natuurlijk had René net niet het benodigde kabeltje mee. Afijn, zijn vrouw moest uiteindelijk redding brengen, dus terwijl wij doorfietsten naar station Järvenpää om niet te laat op het afgesproken vertrekpunt aan te komen, bracht zij in allerijl het laadkabeltje. Het mocht de pret niet drukken, en we waren nog op tijd ook.

En toen waren we met z’n tienen. We besloten eerst voor een bakje koffie te gaan bij het plaatselijke winkelcentrum, aangeboden door de vereniging in de persoon van Willemijn. Mark Potze, een Nederlandse local, had ondertussen een bericht gestuurd met de vraag of het leuk was als hij even meefietste. Maar daar bleef het niet bij, want bij gebrek aan een gids wierp hij zich bekwaam op deze taak, en dat nog wel op een heuse professionele triatlonfiets mét zijn twee zoontjes in een karretje erachter gekoppeld. Die zaten heerlijk, maar Mark moest ze wel een ijsje beloven voordat ze meewilden.

De tocht, met wat culturele bezienswaardigheden onderweg, was eigenlijk heel snel voltooid. De stops bestonden onder andere uit de mökki waar de schrijver Aleksis Kivi (1834-1872) is overleden en het huis Ainola, waar de nu (wereld)beroemde componist Jean Sibelius (1865-1957) en zijn vrouw Aino woonden. Ze liggen er nu ook begraven (zie afbeelding hier rechtsonder). Het ligt in de wijk Lepola in Järvenpää, langs de oever van Tuusulanjärvi. Het gebouw, ontworpen door architect Lars Sonck, werd voltooid in 1904 en maakte deel uit van de plaatselijke kunstenaarsgemeenschap.

Verdere mankementen bleven ons tijdens de tocht gelukkig bespaard, maar het tempo was niet van belang en gepraat werd er des te meer. Na afloop belandden we op een terras aan het meer, op een steenworp afstand van het station. Het is zoals altijd een wat ludiek gezicht, en een bekend fenomeen voor mensen die weleens de maandelijkse borrels in Helsinki bezoeken. De altijd wat luidruchtige Nederlanders met verder onopvallende, timide terrasgasten, die af en toe wat vervreemde blikken onze kant opsturen. Iedereen ging vervolgens hun eigen weg. Sommigen namen de trein terug, met nog een laatste korte etappe naar huis, anderen besloten terug te fietsen en in totaal meer dan 100 km af te leggen. Nederland Fietsland, daar deden wij deze dag zeker eer aan. Al was het dan in Finland.

Hieronder kun je de korte video bekijken die Jefunne Gimpel heeft gemaakt.

1) Wanneer zijn jullie met het bedrijf in Finland begonnen en wat doen jullie precies?

We zijn in 1995 begonnen. We waren in het begin allebei nog student maar mijn vrouw Leena was al een bouwkundig architect (rakennusarkkitekti) en studeerde interieurarchitectuur (sisustusarkkitektuuri) en meubelvormgeving op/aan TAIK. Leena had al wat jaren ervaring bij architectuurbureaus voordat ze de studie interieurarchitectuur ernaast oppakte. Tijdens haar studie ontwierp zo ook het interieur van bijvoorbeeld hotels of maakte ze bouwtekeningen voor musea. Je hebt hier in Finland een duidelijke scheiding tussen sisustussuunnittelia (interieur-planner en dit kan een 1 week cursus zijn), sisustusarkkitekti, rakennusarkkitekti en arkkitekti. Leena mag bijvoorbeeld ook grote verbouwingen doen. We hebben ook best veel gewerkt met kantoormeubelfabrikanten in Finland. Ze doet momenteel vooral verbouwingen, waaronder ook landgoederen van bekende mensen, en heeft voorheen ook het best bekende interieurprogramma voor Yle gepresenteerd: Kodin Kääntöpiiri en Muuttohaukantie. In die tijd was het vooral privéhuizen, maar daarna kwamen er grotere projecten.

Ik kom van de Rietveldacademie en studeerde industriële vormgeving. Ik houd me tegenwoordig vooral bezig met een ondersteunde rol binnen het bedrijf. Voorheen heb ik veel lesgegeven en mij onder andere ook beziggehouden met het op basis van patenten op de markt brengen van producten voor bedrijven als Nokia en Metso. Ik houd me nu als kunstenaar vooral bezig met onderzoek, schrijven en schilderen. Onze kinderen zijn ook betrokken bij het bedrijf en die hebben in dezelfde richting gestudeerd, daar ben ik wel blij mee.

2) Zou je dit bedrijf of iets soortgelijks ook in Nederland begonnen zijn?

Op zich wel denk ik. In Nederland had ik een flink netwerk en onder andere een grote competitie gewonnen, en verscheen in publicaties in allerlei nationale kranten. Toen ik naar Finland kwam moest ik alles opnieuw uitvinden en een nieuw leven opbouwen, en nam ik geen geschiedenis met me mee. Een andere wereld met andere kansen.

3) Wat vind je van het ondernemersklimaat in Finland?

Ik ben gekomen in een nieuw netwerk en heb een bestaand netwerk abrupt achter me gelaten. In elk land heb je mogelijkheden en onmogelijkheden. Je moet roeien met de riemen die je hebt en ik heb er verder geen sterke mening over.

4) In hoeverre denk je dat je Nederlanderschap helpt of niet helpt bij je activiteiten?

Het is totaal irrelevant. We hebben hier meer last van de EU dan we er profijt van hebben. De hele bouwsector zit vol met regels. Er zijn soms dingen die voor andere landen en situaties gelden, maar niet voor privéhuizen in Finland.

5) Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Ik ben me al jaren aan het voorbereiden en heb nu sinds enige tijd wat te pakken en weet welke richting ik op wil met mijn kunst. Leena en de kinderen gaan verder met architectuur, daar hebben ze de komende jaren genoeg klanten voor. We produceren en gaan gewoon lekker verder met werken.

Websites: https://carelse.com/ en https://jeroencarelse.com

Ieder jaar is het weer een uitdaging om weer iets origineels over het Leidens Ontzet te schrijven. In ieder geval geven de foto’s een goede indruk hoe het in 2023 is. Zoals vele jaren combineert de vereniging de verplichte herfstvergadering over financiën en activiteiten en toekomstvisies, wel bekend als de ALV, met het Leidens Ontzet.

Een combinatie van het nuttige met het aangename. De vergadering is wederom in de zaal van de vrijwillige brandweer in Espoo “Espoon VPK”, ook online via Teams nemen een aantal leden deel aan de vergadering.

Naast de formele zaken die worden behandeld, zoals het vinden van vrijwilligers die de notulen willen controleren, bepalen van de contributie voor 2024 en geplande activiteiten, is één onderwerp benoemenswaardig: Meri vertrekt als penningmeester. Nee, penningmeesteres! Of nog beter “quaestrix” (zij die vraagt om de contributie te betalen enz.). Dank aan haar voor het precieze werk dat zij heeft verricht. De leden die één uur en twintig minuten “te laat” op de vergadering arriveren kunnen nog 4 minuten meedoen met de vergadering. Kort samengevat: de vergadering is gehouden binnen de gestelde tijdslimiet. Lees meer over de feiten en wetenswaardigheden behandeld in de algemene ledenvergadering in de presentatie en in de officiële notulen van de vergadering.

Voor diegenen die de vergadering saai vinden is er de mogelijkheid om boeken uit de bibliotheek van de vereniging te lezen en hun literaire kennis wat te kunnen bijschaven

Na de vergadering stijgt het geluidsniveau aanmerkelijk. En met spoed wordt de vergadertafel omgevormd tot een Leidens Ontzet-buffettafel, met een grote pan hutspot-vlees en een pan hutspot-vegetarisch en natuurlijk de haringen met alles wat daarbij hoort aan attributen.

Wederom steunt de ambassade financieel de aanschaf van de haringen, die weer goed smaken. Ik heb overwogen om minder dan voorgaande jaren te bestellen, omdat er eerder wel wat overbleef. Gelukkig is dat niet gebeurd, want de opkomst is groot, en voor zover ik weet gaat alles op. De haringen smaken ook dit jaar weer goed.

Misschien zijn er ook meer deelnemers gekomen, omdat er vanmiddag ook een bierproeverij is van Salama Brewing Co met verschillende biersmaken, en dat helpt bij het communiceren in verschillende talen die ik her en der aan de tafels hoor gebruiken: Nederlands, Fins, Zweeds en Engels.

Tot slot, wij zijn het ongeveer vergeten dat Leidens Ontzet duidelijk een episode was in de aanloop naar de door ons zo gekoesterde onafhankelijkheid, en dus feestelijk kunnen vieren. Eigenlijk zouden we ook andere stedelijke feesten kunnen vieren zoals Den Briel, Groningen en Alkmaar.

Hoe dan ook volgend jaar vieren we het waarschijnlijk weer.

Arie Oudman

• Wanneer ben je met je bedrijf in Finland begonnen en wat doe je precies?

Wij zijn in september 2020 van start gegaan en vorig jaar eind november hebben we onze eerste klanten ontvangen. Dit is dus het tweede winterseizoen dat we draaien. We bieden sauna-ervaringen aan voor groepen. Twee en een half jaar geleden zijn we in Lapland komen wonen door de baan van mijn vriendin, die dierenarts is, en er verliefd op geworden. Na een tijdje zagen we dit stukje land met een huis aan een meer, vlak bij Rovaniemi, en hebben dat toen gekocht. Ik wilde eerst in het toerisme gaan werken, zonder echt een vast plan, dus daar heb ik wat mee geëxperimenteerd. We hielden soms sauna-avonden met vrienden en familie en dat was echt een hit. Dat was heel gezellig en toen gingen we kijken of we daar een business van konden maken. We hebben nu onder andere een ijsbad, hottub, loungegedeelte en we verzorgen eten. Vanuit de hottub zien onze gasten regelmatig het Noorderlicht, waarbij de kans op heldere avonden tussen september en eind maart ongeveer 1 op 3 is denk ik. De ene keer natuurlijk beter dan de andere keer. We houden twee sessies per dag, eentje overdag vanaf 11.00 uur en een ’s avonds vanaf 18.30 uur.

• Zou je dit bedrijf of iets soortgelijks ook in Nederland begonnen zijn?

Zoiets als dit natuurlijk niet. Mijn studie en achtergrond zijn ook iets compleet anders, aangezien ik voorheen actief was in ontwikkelingssamenwerking. Het had ook iets anders kunnen zijn, maar deze kans deed zich voor en toen gingen we ervoor.

• Wat vind je van het ondernemersklimaat in Finland?

Ik moet zeggen dat ik daar heel positief over ben. Bij het opzetten van het bedrijf heb ik echt veel plaatselijke steun gehad en kon ik altijd wel iemand aanspreken voor hulp. Ik kreeg ook een coach van Business Rovaniemi toegewezen die mij 15 uur advies kon geven om ons op weg te helpen. Dat vond ik wel bijzonder. Er wordt ook best goed samengewerkt hier tussen zogezegde concurrenten en er is vertrouwen tussen elkaar. Lapland is ook gewoon aan het groeien en de cake wordt groter, dus er is ruimte voor nieuwe ondernemers en activiteiten. Je hoeft je er niet tussen te wurmen.

• In hoeverre denk je dat je Nederlanderschap helpt of niet helpt bij je activiteiten?

Wat ik bijvoorbeeld wel denk, is dat omdat ik niet uit Lapland of Finland kom, ik me goed kan inleven in hoe iemand hier op bezoek komt. Door Finnen wordt een sauna misschien niet als bijzonder gezien, maar met een mooie aankleding is het een unieke ervaring. Er zijn daarnaast in Nederland weinig plekken waar je nog ongedwongen een vuurtje kunt maken, maar hier kunnen mensen gewoon met z’n allen rond een kampvuur zitten. Een klein nadeel is misschien dat ik niet ben opgegroeid met de saunacultuur. Verder maakt dat ik uit de EU kom er helemaal geen belemmeringen zijn, en dat helpt zeker.

• Wat zijn je plannen voor de toekomst?

We zijn niet zo heel lang geleden begonnen en we zullen voorlopig zo doorgaan. We hebben momenteel geen plannen om uit te breiden of een verbouwing gepland.

Website: www.arctoslapland.com

Contact: info@arctoslapland.com

Er zijn Nederlanders die al heel lang in Finland wonen en die de jongere generatie nooit hebben leren kennen. Zo belandde er een mailtje in het digitale postvak van voorzitter Wim van bijna naamgenoot Willem Krijgsman, met de vraag of hij zijn boek mocht promoten in het Noorderlicht. Het is toch fijn dat mensen na al die jaren de weg naar het Noorderlicht weten te vinden. De begeleidende tekst van de heer Krijgsman was wat summier, dus besloten we tot een kort telefonisch interview voor iets meer toelichting. Hierbij aan de hand van wat vragen een monoloog:

‘’Sinds 1981 woon ik in Finland en ik werkte als interieurarchitect en beroepskunstenaar. In 2016 ben ik gepensioneerd. Als kunstenaar heb ik vooral in Helsinki geëxposeerd. Ik heb het boek in het Fins geschreven, omdat ik al heel hier lang woon, en ik denk dat het heel belangrijk is dat Finnen kunnen lezen hoe het integratieproces verloopt. Mijn integratie is verbonden aan de kunst en al in 2003 ben ik met het verwezenlijken van beelden begonnen, aan de hand van een tentoonstelling van mij in Helsinki. Het thema daarvan was integratie 50/50, waarbij ik Fins-Nederlandse kunst als een intertekstuele manier weergaf. De beelden zijn ook vormgegeven in collages, waaronder ‘Tunnelmointi’, geïnspireerd op Pieter Bruegel de Oude en Helene Schjerfbeck, en ‘Mahdoton kotiinpaluu’, geïnspireerd op Albert Edelfelt en Johannes Vermeer. In totaal beschrijf ik in mijn boek 54 collages (kleurpotlood-schilderijen). Voor de rest is mijn boek ook een soort van gids voor culturele bijzonderheden in Zuid-Finland, zoals architectuur en design. Ik ben er in 2013 mee begonnen. Je krijgt een bepaald beeld dat is ontstaan uit diverse schilderkunst in Finland, op basis wat ik zelf heb gevoeld en gezien. Sinds 2005 maak ik ook sculpturen, van klei die uit Spanje komt. Ik ben ook lid van de Finse schildersbond en kunstenaarsvereniging. Na lang in Helsinki en Vantaa gewoond te hebben, wonen we nu in Riihimäki.’’

Boekgegevens:

Naam van boek: Fifty-Fifty, Integraatioprosessini hollantilaisesta suomalaiseksi. Pieni kuvallinen historiikki

ISBN: 978-952-80-9321-3 (156 pagina’s en 54 kleurenafdrukken)

Uitgever: Books on Demand

Het boek is in boekvorm en als e-boek in bijna elke boek- en webwinkel te bestellen.

Michel

Op zaterdag 19 augustus kwam een groepje mkb’ers en ondernemingsgerichte Nederlanders in Espoo bijeen voor een rondleiding bij de brouwerij van Salama-bier, wat uiteraard geschonken wordt in het bijbehorende café Salama Nation in Helsinki. René Kromhof is hierbij betrokken als investeerder. Jefunne Gimpel, fotograaf en al heel lang woonachtig in Helsinki, maakte een leuke video van dit evenement.