De algemene ledenvergadering wordt net als in voorgaande jaren gecombineerd met het Leidens Ontzet, waarover later meer. De koffie is klaar om lekker wakker te blijven bij de vergadering. Rond de geplande aanvang zijn er voldoende leden aanwezig, en na de nodige formele handelingen, gaat de vergadering over op wat meer interessante onderwerpen. Rob wordt geïntroduceerd als nieuw bestuurslid. Een plan voor activiteiten in 2025 met een financiële onderbouwing wordt ons voorgeschoteld. Een interessante discussie volgt, maar voorzitter Wim houdt de tijd in de gaten, zodat we op tijd kunnen beginnen met het vieren van het Leidens Ontzet. Ook online nemen een aantal leden deel aan de vergadering. Helaas zullen ze moeten afhaken als we de vergadering afsluiten en beginnen met het Leidens Ontzet. Wil men meer weten over wat er behandeld is in de vergadering, dan verwijs ik naar de opgemaakte notulen.
Terwijl ik dit schrijf, is het Finse onafhankelijkheidsdag. Het Leidens Ontzet had ook te maken met de onafhankelijkheidsstrijd van de Nederlanden onder de onderdrukking door het Spaanse bewind. We vieren het nog steeds hier in Finland. Waarom? Vermoedelijk omdat vroeger de meeste ambassadeurs in Leiden hadden gestudeerd en de gemeente Leiden de band wilde aanhouden met de diplomaten door haring en korenwijn te sturen, waarvan de Nederlandse samenleving in den vreemde mocht meegenieten. Dus ook de Nederlandse Vereniging in Finland. De eerste echte activiteit met haringen en een borreltje was op 9 oktober 1988 in het Oecumenisch centrum in Espoo, na een wandeling met 32 deelnemers. Pas in 1991, op 4 oktober, zie ik dat het Leidens Ontzet officieel benoemd wordt als activiteit. In 2003 was ‘Leiden in last’, de haringen kwamen niet meer uit Leiden, en de vereniging moest daar zelf maar voor zorgen (Noorderlicht 2003 nr. 4). Vanaf die datum steunt de ambassade financieel bij het verkrijgen van de haringen. Ook dit jaar weer.
Dit jaar loopt het alleen mis bij de leverancier. Na een 7-tal winkelbezoeken om haringen te hamsteren, is het noordoosten van Helsinki haringloos geworden. De haringen die ik vind, hebben geen staartvin meer om mee vast te houden bij het verorberen. Bovendien is de Finse visboer bang dat het niet goed smaakt, en hebben ze veel zout aan de haringen toegevoegd. Brrr, zonde van de vis. Helaas! Gelukkig is er genoeg te drinken om de veroorzaakte dorst te lessen. En natuurlijk ontbreekt de hutspot ook niet: vegetarische versie en een traditionele versie. Alweer is het een gezellige ontmoeting met nieuwe en al zeer in Finland ingeburgerde leden. Zonder in detail te gaan, presenteer ik een aantal foto’s die dat duidelijk moeten aangeven. Een uitnodiging om er volgend jaar wel bij te zijn.
Arie Oudman
