Nederlandse vereniging Finland Kamp 2021

Dit was onze eerste keer op kamp met de Nederlandse vereniging Finland.

DAG 1

Onze hele zomervakantie was al geheel gevuld met Nederlanders (bezoek van mijn ouders en later mijn nicht met gezin), dus dit weekendkamp van de Nederlandse vereniging zou een mooie thematische afsluiter zijn. We gingen er onbevangen heen, we wisten immers niet wat ons te wachten stond. Nieuwe mensen ontmoeten is altijd leuk en de eerdere ervaringen met Sinterklaas, Koningsdag en nieuwjaarsborrelvieringen waren erg leuk en fijn. Extra leuk voor Noor was dat haar grote vriend Robin ook naar het kamp zou komen. We zouden er zelfs buren zijn! Ze hadden de mökki naast ons gereserveerd.

We kwamen rond 16.00 aan in Sastamala en zagen al het Herra Hakkaraisen Talo waar we zaterdag heen zouden gaan. De mökki was een schattig klein huisje met een klein keukentje. ‘’Deze heeft geen kraan’’, constateerde Bram verbaasd, wijzend naar de wastafel. Er stonden twee ingebouwde stapelbedden. De bovenbedden hadden geen randen en ook geen bedschuifmogelijkheden. Dus dat werd heel romantisch op de bovenbedden slapen voor ons, met een gat van anderhalve meter tussen ons in. We konden wel, als we onze armen heel ver uitstrekten, net elkaars handen vastpakken.

Bij het ontdekken van de omgeving liep Bram hyper heen en weer en riep herhalend vol verwondering “Kijk, allemaal Nederlanders!” Alsof we een zeldzaam soort zijn en alsof we niet al de hele vakantie lang door Nederlanders omringd waren geweest.

Terwijl ik ons installeerde, verkende de rest van de familie de omgeving en hielpen Joanneke met een 8-persoons tent opzetten, waar je ook wel ongeveer acht personen voor nodig leek te hebben om dit voor elkaar te krijgen. Een familie was gestrand met een kapotte auto 7 km van de camping vandaan. Een deel werd opgepikt met de auto en een ander deel sprong op de fiets welke ze natuurlijk als echte Nederlanders achterop de auto meegebracht hadden.

Onze buren, Stefan, Sanna en kinderen waren inmiddels ook gearriveerd. Onze huisjes stonden vlakbij het strandje en de kinderen konden niet wachten om te gaan zwemmen. Eerst wilde Bram toch niet, eenmaal erin wilde hij er niet uit. Het water was lekker verfrissend. Wel namen we toch even een warme douche voordat we naar de opening van het kamp gingen.

Omdat Robin juist toen naar bed ging, wilde Noor dat ook. Het kennismakingspelletje heb ik hierdoor gemist en daardoor bleven de namen wat minder snel bij mij hangen. Wel waren er nog een paar andere bekenden vanuit Tampere, zoals Suvi met haar vader Michiel.´Suvi hadden we eerder met Sinterklaas en op de nieuwjaarsborrel gezien. Ik was er wel al eerder achter gekomen dat het jongetje dat we bij aankomst op zijn vaders schoot de auto zagen besturen, Kasper heette, en zijn vader Bart.

Toen ik bij het kennismakingsspel aankwam, was Bram enkel rondjes om de spelletjes spelende groep heen aan het rennen, dus duidelijk ook bedtijd. Helaas sliepen de kinderen om negen uur nog niet. Stefan en Sanna hadden hetzelfde probleem. Het is ook wel spannend zo een andere omgeving. “Wat gek dat papa zo laat nog eet”, zei Noor toen ze terugkwam van haar zelfstandige tocht naar het toiletgebouw; ze had hem de avondsnack zien nuttigen.

Michel hield het laatste stukje de wacht zodat ik toch ook nog een beetje kon socializen en kennis kon maken, ook met lekker chippies en mijn kopje thee. Toen ik zakjes thee haalde voor Joyce, die zelf vergeten was thee mee te nemen, nam ik ook Stefan mee terug en deze bleek een oude bekende! Zo was er ineens een heuse reünie met knuffels en goede gesprekken !

De beat van een feestje ergens aan de overkant hield me wakker. Uiteindelijk maakte ik in mijn hoofd er maar mijn eigen slaapliedje zodat ik wel in slaap kon vallen. Een nachtelijke tocht naar het toilet (nadeel van thee drinken) gaf me het ouderwetse kampeergevoel. Het was een goed donkere nacht en de hemel was bedekt met sterren.

 

DAG 2

De dag begon vroeger dan dat ik gehoopt had. Noor wilde naar buiten om Robin te ontmoeten, die ook al wakker was en klaarstond om te gaan zwemmen. Dus deden wij ook maar onze zwemkleding aan. Zo zwom Stefan met Robin en ik met Noor en Bram naar de vlonder die bij het meer in het water dreef.

Het waaide harder dan gisteren en er waren zeewaardige golven. Terug op het strand riepen Robin en Noor de golven bemoedigend toe; “Golfjes kom maar!” met hetzelfde fanatisme als dat ze de avond ervoor op de schommel zongen “Niet gaan slapen!”

We konden een fijne super Nederlandse lunch maken; boterhammen met pindakaas en hagelslag om te nuttigen wanneer we bij Herra Hakkaraisen Talo waren, onze activiteit van vandaag. En er was ook appelstroop! Iets wat gek genoeg in Finland niet te vinden is, terwijl hier elke tuin volstaat met appelbomen en er elk jaar overal gratis appeltjes op te halen zijn.

De eerste groep die vertrok waren de fietsers. Taeke had er heel veel zin in, een tocht van wel 30 kilometer langs allerlei kerken. Een groot gedeelte van de Herra Hakkaraisen Talo groep ging wandelend naar het centrum. Wij hadden Robin onder onze hoede, want hij wilde bij Noor zijn. De zon scheen, maar de wind waaide krachtig. Dat merkte we vooral toen we op de brug richting het centrum liepen. Hoedjes werden vastgehouden en haren wapperde terwijl de kinderen uitbundig lachten.

Het Herra Hakkaraisen Talo is een heel tof ontdekgebouw naar de boeken van Herra Hakkarainen. Ikzelf was eigenlijk nog niet erg bekend met de boeken, maar ik weet dat ze op de opvang deze vaak lezen. Herra Hakkarainen is een geitachtig figuur die slaapwandelend allerlei avonturen meemaakt. We troffen hem dan ook op vele plekken in het gebouw slapend aan.

Er waren leuke kruipruimtes en verkleedmogelijkheden en allerlei speelhoekjes. Sommige plekjes waren erg spannend, met spoken en spookgeluiden, maar het was vooral positief prikkelend. Ook mijn kunstenaarsbrein werd weer lekker aangewakkerd door al het moois wat daar gemaakt was.

Na een uurtje was onze binnenspeeltijd voorbij en gingen we naar buiten. Hier aten we onze lunch en beklommen de kinderen de skelters en gingen het verkeersplein op. Er was een wasstraat en een apart verkeerspleintje met kleine loopfietsjes. Er was een politiegebouw met gevangenis en een bus met een groot stuur en een schakelbak. Om klokslag 13.00 uur kwam Herra Hakkarainen zelf even langs. Al slapend zwaaide hij naar de kinderen, reed in een skelter en ging even naar de bus. Hij leek de rattenvanger van Hamelen wel. Overal waar hij heen ging renden de kinderen enthousiast achter hem aan, benieuwd wat hij nu weer zou doen. Op het einde mochten we met hem op de foto.

Het was grappig om met een Nederlandse groep op een camping te zijn. Het deed me denken aan scoutingkamp van vroeger, en ook aan Harry Potter, die een camping overnemen met hun gekke gebruiken en andere taal. Gelukkig leek niemand op de camping er echt van op te kijken.

Er was veel te doen, vooral voor de kinderen, want er was ook een familiefestival op de camping, met een springkussenkasteel, paardrijden en versgebakken lettuja, Finse pannenkoeken. Maar voor mij leek deze dag voorbij te kruipen. Nog moe van de weinige slaap was het wachten op activiteiten en het kijken naar wat de kinderen deden een beetje vermoeiend. Echt ontspannen lukte niet.

Noor en Bram gingen ook op het mooie grote bruine paard, een vriendelijk gemoedelijk dier, dat zonder protesteren 3 uur lang hetzelfde korte tochtje naar het strand en terug liep met telkens een ander kindje op zijn rug. Soms waren we Noor kwijt, maar dan was ze bij Robin. Was Robin kwijt, dan was hij wel bij Noor. Bram is in grote groepen vaak wat rustig en erg op zichzelf. Hij was vaak in de grote zandbak in het speeltuintje te vinden.

De trampoline bij het speeltuintje werd ook goed gebruikt. Het briefje met het verbod van meer dan 1 persoon op de trampoline werd vrolijk genegeerd. Om de beurt deden ze een truc en de rest keek dan netjes aan de rand van de trampoline toe en klapten uitbundig na elke truc. Ook ik deed een poging en oefende de kikkerkoprol, wat ooit een salto zou kunnen worden.

De grote barbecue voor de gezamenlijke keuken werd voor ons opgestookt en een tafel vol lekkers, voor ieder wat wils, was in goede samenwerking tussen de kampgangers klaargezet. Het miezerde een beetje, maar niet hard genoeg om ons naar binnen te jagen. Ingepakt in regenkleding of gewoon in dikke truien genoot iedereen van het lekkere eten.

Om zeven uur was het saunatijd. Eerst was het de vrouwen met de kleine kinderen, daarna de mannen en de grote kinderen. Echt ontspannend is het niet om de sauna te doen met de kleine kinderen, maar gelukkig hadden we elkaar. Ik af en toe kleine Finn onder mijn hoede zodat zijn moeder nog wat langer van de hitte kon genieten voordat ze ook het koude water trotseerde. Finn vond het water eigenlijk veel te koud, maar hij ging toch telkens een stapje verder het water in en rende daarna terug naar de sauna om weer lekker warm te worden en vooral om water op de stenen te scheppen.

De chips was ook een succes en hield de kinderen lang genoeg bezig, om ons een beetje rustig in de sauna te kunnen laten zitten. Na een uurtje gaf ik de kinderen in handdoekjes gewikkeld over aan Michel en kon ik nog even rustig genieten van een echte hete sauna. Dat was heel gezellig. Het regende wel harder en nadat we de sauna aan de ongeduldig wachtende mannen overgaven, speelde we binnen in de gemeenschappelijke keuken voor mij nieuwe spelletjes; Doble, Confetti en Beverbende. De jeugd was duidelijk sneller, maar na enige oefening lukte het mij toch ook om een paar beurten te winnen.

Ik was constant mijn theebeker kwijt, ik als theeverslaafde nam hem overal mee naartoe om hem vervolgens weer vergeten mee terug te nemen. Gelukkig vond ik hem altijd wel weer terug.

Dag 3

Deze nacht sliep ik beter, rozig en supermoe. De onderbedden van de kinderen waren omgetoverd tot kleine hutjes, door de extra onderlakens die we mee hadden we onder het bovenbed matras te steken en naar beneden te laten hangen. Geen idee of het daarom was, maar Noor sliep tot 7 uur! Robin sliep nog langer, wat Noor erg jammer vond. Maar wel kon ze daar later terecht om lekker te tekenen en voor een tweede keer te ontbijten.

Bram had een slome bui en was niet uit het huisje en zijn pyjama te krijgen. Ik pakte alles weer in terwijl Bram op bed hangend een stripboekje lag te bekijken. Later tekende en schilderde Robin bij ons het uitzicht uit ons raam, zodat zijn huisje ook rustig opgeruimd kon worden.

Om tien uur begon het gezamenlijke sport en spelmoment. We speelde een estafette met de oer-Hollandse onderdelen; spijkerpoepen, aardappelrennen, appelhappen, steltlopen en zaklopen. Appels werden in een hap uit de bakken gehapt, spijkers werden in de fles gepoept, de stelten werden moedig beklommen. Stefan maakte reuzensprongen in de postzak, in drie sprongen was hij aan de overkant. En onze groep bleek vals gespeeld te hebben. Zowel de verliezers als de winnaars juichten hard. Het begon te miezeren en daarom gingen we in plaats van een ander buitenspel te doen, binnen spelletjes doen en hadden we een extra lang koffiemoment.

Met lunch aten we het overgebleven eten van gisteren zo goed mogelijk op en konden we ook heerlijke pannenkoeken van het familiefestival eten. De kinderen maakte heuse gebakjes van hun pannenkoeken, de pannenkoeken werden met slagroom en verschillende soorten hagelslag bedolven. Ook de broodjes leken wel gebakjes, met meer chocopasta en gekleurde hagelslag dan brood.

Langzaamaan gingen mensen weer terug naar huis en we zwaaiden de een na de andere uit. Ook wij vertrokken op een gegeven moment, moe maar voldaan van een mooi laatste vakantieweekend. Maandag zou het ‘gewone’ bijzondere leven weer beginnen. Werk, opvang en de eerste dag van Eskari.

Loes van Dorp