Vimexa

---

by webredactie

Nederlandse vereniging zomerkamp 2021

Nederlandse vereniging Finland Kamp 2021

Dit was onze eerste keer op kamp met de Nederlandse vereniging Finland.

DAG 1

Onze hele zomervakantie was al geheel gevuld met Nederlanders (bezoek van mijn ouders en later mijn nicht met gezin), dus dit weekendkamp van de Nederlandse vereniging zou een mooie thematische afsluiter zijn. We gingen er onbevangen heen, we wisten immers niet wat ons te wachten stond. Nieuwe mensen ontmoeten is altijd leuk en de eerdere ervaringen met Sinterklaas, Koningsdag en nieuwjaarsborrelvieringen waren erg leuk en fijn. Extra leuk voor Noor was dat haar grote vriend Robin ook naar het kamp zou komen. We zouden er zelfs buren zijn! Ze hadden de mökki naast ons gereserveerd.

We kwamen rond 16.00 aan in Sastamala en zagen al het Herra Hakkaraisen Talo waar we zaterdag heen zouden gaan. De mökki was een schattig klein huisje met een klein keukentje. ‘’Deze heeft geen kraan’’, constateerde Bram verbaasd, wijzend naar de wastafel. Er stonden twee ingebouwde stapelbedden. De bovenbedden hadden geen randen en ook geen bedschuifmogelijkheden. Dus dat werd heel romantisch op de bovenbedden slapen voor ons, met een gat van anderhalve meter tussen ons in. We konden wel, als we onze armen heel ver uitstrekten, net elkaars handen vastpakken.

Bij het ontdekken van de omgeving liep Bram hyper heen en weer en riep herhalend vol verwondering “Kijk, allemaal Nederlanders!” Alsof we een zeldzaam soort zijn en alsof we niet al de hele vakantie lang door Nederlanders omringd waren geweest.

Terwijl ik ons installeerde, verkende de rest van de familie de omgeving en hielpen Joanneke met een 8-persoons tent opzetten, waar je ook wel ongeveer acht personen voor nodig leek te hebben om dit voor elkaar te krijgen. Een familie was gestrand met een kapotte auto 7 km van de camping vandaan. Een deel werd opgepikt met de auto en een ander deel sprong op de fiets welke ze natuurlijk als echte Nederlanders achterop de auto meegebracht hadden.

Onze buren, Stefan, Sanna en kinderen waren inmiddels ook gearriveerd. Onze huisjes stonden vlakbij het strandje en de kinderen konden niet wachten om te gaan zwemmen. Eerst wilde Bram toch niet, eenmaal erin wilde hij er niet uit. Het water was lekker verfrissend. Wel namen we toch even een warme douche voordat we naar de opening van het kamp gingen.

Omdat Robin juist toen naar bed ging, wilde Noor dat ook. Het kennismakingspelletje heb ik hierdoor gemist en daardoor bleven de namen wat minder snel bij mij hangen. Wel waren er nog een paar andere bekenden vanuit Tampere, zoals Suvi met haar vader Michiel.´Suvi hadden we eerder met Sinterklaas en op de nieuwjaarsborrel gezien. Ik was er wel al eerder achter gekomen dat het jongetje dat we bij aankomst op zijn vaders schoot de auto zagen besturen, Kasper heette, en zijn vader Bart.

Toen ik bij het kennismakingsspel aankwam, was Bram enkel rondjes om de spelletjes spelende groep heen aan het rennen, dus duidelijk ook bedtijd. Helaas sliepen de kinderen om negen uur nog niet. Stefan en Sanna hadden hetzelfde probleem. Het is ook wel spannend zo een andere omgeving. “Wat gek dat papa zo laat nog eet”, zei Noor toen ze terugkwam van haar zelfstandige tocht naar het toiletgebouw; ze had hem de avondsnack zien nuttigen.

Michel hield het laatste stukje de wacht zodat ik toch ook nog een beetje kon socializen en kennis kon maken, ook met lekker chippies en mijn kopje thee. Toen ik zakjes thee haalde voor Joyce, die zelf vergeten was thee mee te nemen, nam ik ook Stefan mee terug en deze bleek een oude bekende! Zo was er ineens een heuse reünie met knuffels en goede gesprekken !

De beat van een feestje ergens aan de overkant hield me wakker. Uiteindelijk maakte ik in mijn hoofd er maar mijn eigen slaapliedje zodat ik wel in slaap kon vallen. Een nachtelijke tocht naar het toilet (nadeel van thee drinken) gaf me het ouderwetse kampeergevoel. Het was een goed donkere nacht en de hemel was bedekt met sterren.

 

DAG 2

De dag begon vroeger dan dat ik gehoopt had. Noor wilde naar buiten om Robin te ontmoeten, die ook al wakker was en klaarstond om te gaan zwemmen. Dus deden wij ook maar onze zwemkleding aan. Zo zwom Stefan met Robin en ik met Noor en Bram naar de vlonder die bij het meer in het water dreef.

Het waaide harder dan gisteren en er waren zeewaardige golven. Terug op het strand riepen Robin en Noor de golven bemoedigend toe; “Golfjes kom maar!” met hetzelfde fanatisme als dat ze de avond ervoor op de schommel zongen “Niet gaan slapen!”

We konden een fijne super Nederlandse lunch maken; boterhammen met pindakaas en hagelslag om te nuttigen wanneer we bij Herra Hakkaraisen Talo waren, onze activiteit van vandaag. En er was ook appelstroop! Iets wat gek genoeg in Finland niet te vinden is, terwijl hier elke tuin volstaat met appelbomen en er elk jaar overal gratis appeltjes op te halen zijn.

De eerste groep die vertrok waren de fietsers. Taeke had er heel veel zin in, een tocht van wel 30 kilometer langs allerlei kerken. Een groot gedeelte van de Herra Hakkaraisen Talo groep ging wandelend naar het centrum. Wij hadden Robin onder onze hoede, want hij wilde bij Noor zijn. De zon scheen, maar de wind waaide krachtig. Dat merkte we vooral toen we op de brug richting het centrum liepen. Hoedjes werden vastgehouden en haren wapperde terwijl de kinderen uitbundig lachten.

Het Herra Hakkaraisen Talo is een heel tof ontdekgebouw naar de boeken van Herra Hakkarainen. Ikzelf was eigenlijk nog niet erg bekend met de boeken, maar ik weet dat ze op de opvang deze vaak lezen. Herra Hakkarainen is een geitachtig figuur die slaapwandelend allerlei avonturen meemaakt. We troffen hem dan ook op vele plekken in het gebouw slapend aan.

Er waren leuke kruipruimtes en verkleedmogelijkheden en allerlei speelhoekjes. Sommige plekjes waren erg spannend, met spoken en spookgeluiden, maar het was vooral positief prikkelend. Ook mijn kunstenaarsbrein werd weer lekker aangewakkerd door al het moois wat daar gemaakt was.

Na een uurtje was onze binnenspeeltijd voorbij en gingen we naar buiten. Hier aten we onze lunch en beklommen de kinderen de skelters en gingen het verkeersplein op. Er was een wasstraat en een apart verkeerspleintje met kleine loopfietsjes. Er was een politiegebouw met gevangenis en een bus met een groot stuur en een schakelbak. Om klokslag 13.00 uur kwam Herra Hakkarainen zelf even langs. Al slapend zwaaide hij naar de kinderen, reed in een skelter en ging even naar de bus. Hij leek de rattenvanger van Hamelen wel. Overal waar hij heen ging renden de kinderen enthousiast achter hem aan, benieuwd wat hij nu weer zou doen. Op het einde mochten we met hem op de foto.

Het was grappig om met een Nederlandse groep op een camping te zijn. Het deed me denken aan scoutingkamp van vroeger, en ook aan Harry Potter, die een camping overnemen met hun gekke gebruiken en andere taal. Gelukkig leek niemand op de camping er echt van op te kijken.

Er was veel te doen, vooral voor de kinderen, want er was ook een familiefestival op de camping, met een springkussenkasteel, paardrijden en versgebakken lettuja, Finse pannenkoeken. Maar voor mij leek deze dag voorbij te kruipen. Nog moe van de weinige slaap was het wachten op activiteiten en het kijken naar wat de kinderen deden een beetje vermoeiend. Echt ontspannen lukte niet.

Noor en Bram gingen ook op het mooie grote bruine paard, een vriendelijk gemoedelijk dier, dat zonder protesteren 3 uur lang hetzelfde korte tochtje naar het strand en terug liep met telkens een ander kindje op zijn rug. Soms waren we Noor kwijt, maar dan was ze bij Robin. Was Robin kwijt, dan was hij wel bij Noor. Bram is in grote groepen vaak wat rustig en erg op zichzelf. Hij was vaak in de grote zandbak in het speeltuintje te vinden.

De trampoline bij het speeltuintje werd ook goed gebruikt. Het briefje met het verbod van meer dan 1 persoon op de trampoline werd vrolijk genegeerd. Om de beurt deden ze een truc en de rest keek dan netjes aan de rand van de trampoline toe en klapten uitbundig na elke truc. Ook ik deed een poging en oefende de kikkerkoprol, wat ooit een salto zou kunnen worden.

De grote barbecue voor de gezamenlijke keuken werd voor ons opgestookt en een tafel vol lekkers, voor ieder wat wils, was in goede samenwerking tussen de kampgangers klaargezet. Het miezerde een beetje, maar niet hard genoeg om ons naar binnen te jagen. Ingepakt in regenkleding of gewoon in dikke truien genoot iedereen van het lekkere eten.

Om zeven uur was het saunatijd. Eerst was het de vrouwen met de kleine kinderen, daarna de mannen en de grote kinderen. Echt ontspannend is het niet om de sauna te doen met de kleine kinderen, maar gelukkig hadden we elkaar. Ik af en toe kleine Finn onder mijn hoede zodat zijn moeder nog wat langer van de hitte kon genieten voordat ze ook het koude water trotseerde. Finn vond het water eigenlijk veel te koud, maar hij ging toch telkens een stapje verder het water in en rende daarna terug naar de sauna om weer lekker warm te worden en vooral om water op de stenen te scheppen.

De chips was ook een succes en hield de kinderen lang genoeg bezig, om ons een beetje rustig in de sauna te kunnen laten zitten. Na een uurtje gaf ik de kinderen in handdoekjes gewikkeld over aan Michel en kon ik nog even rustig genieten van een echte hete sauna. Dat was heel gezellig. Het regende wel harder en nadat we de sauna aan de ongeduldig wachtende mannen overgaven, speelde we binnen in de gemeenschappelijke keuken voor mij nieuwe spelletjes; Doble, Confetti en Beverbende. De jeugd was duidelijk sneller, maar na enige oefening lukte het mij toch ook om een paar beurten te winnen.

Ik was constant mijn theebeker kwijt, ik als theeverslaafde nam hem overal mee naartoe om hem vervolgens weer vergeten mee terug te nemen. Gelukkig vond ik hem altijd wel weer terug.

Dag 3

Deze nacht sliep ik beter, rozig en supermoe. De onderbedden van de kinderen waren omgetoverd tot kleine hutjes, door de extra onderlakens die we mee hadden we onder het bovenbed matras te steken en naar beneden te laten hangen. Geen idee of het daarom was, maar Noor sliep tot 7 uur! Robin sliep nog langer, wat Noor erg jammer vond. Maar wel kon ze daar later terecht om lekker te tekenen en voor een tweede keer te ontbijten.

Bram had een slome bui en was niet uit het huisje en zijn pyjama te krijgen. Ik pakte alles weer in terwijl Bram op bed hangend een stripboekje lag te bekijken. Later tekende en schilderde Robin bij ons het uitzicht uit ons raam, zodat zijn huisje ook rustig opgeruimd kon worden.

Om tien uur begon het gezamenlijke sport en spelmoment. We speelde een estafette met de oer-Hollandse onderdelen; spijkerpoepen, aardappelrennen, appelhappen, steltlopen en zaklopen. Appels werden in een hap uit de bakken gehapt, spijkers werden in de fles gepoept, de stelten werden moedig beklommen. Stefan maakte reuzensprongen in de postzak, in drie sprongen was hij aan de overkant. En onze groep bleek vals gespeeld te hebben. Zowel de verliezers als de winnaars juichten hard. Het begon te miezeren en daarom gingen we in plaats van een ander buitenspel te doen, binnen spelletjes doen en hadden we een extra lang koffiemoment.

Met lunch aten we het overgebleven eten van gisteren zo goed mogelijk op en konden we ook heerlijke pannenkoeken van het familiefestival eten. De kinderen maakte heuse gebakjes van hun pannenkoeken, de pannenkoeken werden met slagroom en verschillende soorten hagelslag bedolven. Ook de broodjes leken wel gebakjes, met meer chocopasta en gekleurde hagelslag dan brood.

Langzaamaan gingen mensen weer terug naar huis en we zwaaiden de een na de andere uit. Ook wij vertrokken op een gegeven moment, moe maar voldaan van een mooi laatste vakantieweekend. Maandag zou het ‘gewone’ bijzondere leven weer beginnen. Werk, opvang en de eerste dag van Eskari.

Loes van Dorp

 

---

by Kasper De Ruyck

Zomerkamp 2021 - fietstocht langs de kerken

 

Op zaterdag 7 augustus tijdens zomerkamp 2021 in Sastamala bij Tampere mogen we als eersten onze lunch voorbereiden, want we gaan als eerste beginnen aan onze tocht. Johan staat ons op de parkeerplaats al op te wachten en we krijgen de uitgeprinte route en uitleg van de kerken en een tijdschema waar we ons bijna aan hebben kunnen houden 😊

Tyrvään Pyhän Olavin kirkko

 

We fietsen heerlijk in de zon naar de Pyhän Olavin kirkko. Daar staat een mevrouw in mooie klederdracht ons al op te wachten en krijgen we uitleg over de kerk. Een kerk die helemaal gerestaureerd was, maar daarna in brand is gestoken, waardoor het hele originele interieur is vergaan. Wat een tegenslag voor iedereen die zo hard gewerkt had. Vooral het werk aan al de houten shingels voor het dak. De schilderingen zijn gemaakt door twee verschillende schilders. Een die erg moderne schilderingen heeft gemaakt en een die vooral natuurlijke afbeeldingen heeft gemaakt. Zelf spraken deze schilderingen me erg aan, vooral de zwaluwen bij het altaar. De houten planken van de vloer lagen los, zodat er makkelijk mensen onder begraven konden worden. Maar nu zijn ze allemaal herbegraven buiten de kerk. Wat zal het in die tijd gestonken hebben, vandaar dat de term ‘rijke stinkerds’ is ontstaan. Buiten genieten we van het botenhuis en het uitzicht over het meer, voor we weer op de fietsen stappen.

We rijden verder door de velden, op en neer om bij de Pyhä Marian kirkko te komen. Het is best wel pittig om met een tandem met drie versnellingen de heuveltjes op te komen en ook onze dochter Marlene heeft er wel moeite mee. Tja, in Nederland is het toch wel een beetje platter ... Hier is de houten vloer verdwenen, maar is er wel een verzameling van oude beeldhouwwerken en nog een oude preekstoel te bewonderen.

Johan maakt ons attent op de tekst op de lijkbaar: “Ja, jullie zullen mij sneller volgen dan jullie denken. Vandaag word ik, morgen jij, naar het graf gedragen” (Kyllä perässäni tullette vielä pikemmin kuin luulette ja Tänään minä, huomenna sinä, hautain kannetaan). Nou, hopelijk mogen we allemaal nog iets langer van ons leven genieten dan de dag van morgen ... Maar vandaag kunnen we wel even genieten van de akoestiek in deze kerk, we snappen dat er vaak concerten gegeven worden. Kaisa is zo lief om haar elektrische fiets met de fiets van onze dochter te ruilen, dus zij gaat verder met een grote lach op haar gezicht en Suvi en Michiel moedigen we aan op de tandem, want ze houden het toch gewoon maar vol.

Na een ritje van 5,5 km komen we aan bij de Karkun kirkko, deze is van steen en vooral wit van binnen. Het bijzondere is dat het orgel boven het altaar is geplaatst. Maar we moeten nog even geduld hebben, want Johan zal in de volgende kerk proberen om wat voor ons te spelen. We kunnen gelukkig wel onze flessen met water aanvullen en daarna genieten van onze lunchpauze in het gras naast de kerk. Jelmer en Robin zien dat er in de buurt wat caches liggen en die kunnen toch harder fietsen dan ons, dus we mogen wel vast gaan na de lunch. Ze zullen ons wel inhalen, maar helaas dat is ze niet echt gelukt. We komen ze pas weer tegen als wij alweer op de brug terug naar het kampeerterrein fietsen.

Karkun kirkko Sastamala

We rijden de 11 kilometer naar de Sastamalan Tyrvään kirkko, hoewel ... Marlene, Suvi en Michiel slaan af bij de camping. Het lijkt wel een aftelversje. Gelukkig komen Johan, Kaisa, Teake, Corné en ik nog bij de laatste kerk aan. Een bijzondere voor Finland, want alleen deze en de Sint-Johanneskerk in Helsinki hebben twee torens. De kerk heeft een mooi versierd plafond. Mijn zoon zegt dat als hij ernaar kijkt hij wel in droomvlucht lijkt te zijn en als beloning mogen we genieten van het orgelspel van Johan. Michiel geeft aan dat als hij dat geweten had, hij ook nog doorgefietst was. Gelukkig hebben we het opgenomen. Via het park fietsen we terug naar de camping. Johan bedankt voor de organisatie van deze mooie tocht.

Sastamalan Tyrvään kirkko

Annamien Koomen-Talsma

---

by webredactie

de Kalottireitti of Nordkalottleden - door Eveliina

Uit in eigen land

Van de winter hoorde ik van de Kalottireitti of Nordkalottleden . Dit is een wandelroute met een lengte van 800 km in de noordelijkste delen van Noorwegen, Zweden en Finland. In Finland loopt de route van het drielandenpunt met Zweden en Finland via Kilpisjärvi richting Halti en dan verder weer Noorwegen in. Deze route wilde ik heel graag lopen. Net over de grens in Noorwegen is ook een hele mooie bungee midden in een heel smal ravijn (https://bungee.no/anlegg/bungee-lyngenfjord-europas-trangeste-strikkhopp).

Papa vond het niet zo goed dat ik dit alleen ging doen, maar hij wilde wel heel graag mee. Behalve dan het bungeejumpen. Dus gingen we oefenen in Nuuksio en alle spullen bij elkaar verzamelen. Papa dacht allemaal bonen, pasta’s en zo mee te nemen, maar dat zou veel te zwaar worden. Dus hebben we toch kant-en-klaar-eten gekocht. Makkelijk en snel klaar met kokend water.

Eenmaal in Kilpisjärvi hebben we eerst een oefenronde gelopen naar het westen over de flanken van de berg Iso-Malla in de richting van het drielandenpunt. Iso-Malla mochten we niet op. Het gebied is het oudste natuurpark van Finland en beschermd sinds 1938. Vanwege de jonge geologie en de kalkhoudende grond is er veel variatie in vegetatie. We bleven dus netjes op het pad van de Kalottireitti. In het gebied zijn ook nog bunkers van de Lapse oorlog, een mooie waterval en Saana was natuurlijk ook mooi te zien.

Het dal van Kuohkimajoki, de grens van Zweden en Finland tussen Kilpisjärvi en het drielandenpunt

De tweede route, die we gingen lopen, ging naar het oosten. Deze route is geen deel van de Kalottireitti en er waren ook veel minder wandelaars dan op de Kalottireitti zelf. In het oosten ligt het Termisjärvi, ingeklemd tussen de bergen van Termisvaara en Jollánoaivi. Achter deze bergen heb je opeens uitzicht over een kilometers lange vlakte van meren en moerassen. Prachtig mooi, maar de moerassen hebben ook veel muggen. In en op de bergen waait het meer en er waren bijna helemaal geen muggen.

 

De noordwand van Termisvaara met op de voorgrond Termisjärvi.

 

De moerasvlaktes van Bollošvuopmi vanaf de Jollánoaivi

De Jollánoaivi is op afstand een hele mooie koepelvormige berg. Die wilden we dus absoluut gaan beklimmen. Er is geen pad, maar er waren ook geen bomen, dus de top was niet moeilijk te vinden. Eenmaal dichtbij bleek de berg enkel uit losse rotsblokken te bestaan. We moesten de hele tijd van blok tot blok stappen. Dat was wel heel leuk. Her en der vonden we ook skeletten van rendieren. Eenmaal boven was het uitzicht waanzinnig mooi. We konden in alle richtingen meer dan 50 km ver kijken en we zagen ook de toppen in Zweden en Noorwegen. Het was wel moeilijk uit te vinden, welke top welke berg was. Alleen Saana was heel goed herkenbaar.

  

Vanaf de top van Jollánoaivi met links in het midden Saana en een van de toppen rechts moet Halti zijn.

Op de terugweg naar beneden gingen we via een kuru. Een kuru is een diepe en smalle kloof, uitgesleten door gletsjerwater tussen twee bergen. Deze heb je heel veel tussen de tunturi-toppen. Het leek heel makkelijk lopen, we hoefden alleen in het dal te blijven. Het bleek bijzonder moeilijk, ook omdat het water en het mos op de rotsblokken deze vaak nat en glad maakten. Papa struikelde ook een keer en toen verdween zijn bril tussen de stenen. Daarna mocht ik de kaart lezen :). Met al die stenen liepen we die dag maar 18 km in 9 uur.

 

Het begin van de Salmikuru en na de bocht kwam er nog een paar kilometer van dit

Na de Termisjärvi en Jollánoaivi zijn we weer teruggelopen naar Kilpisjärvi om een dagje uit te rusten en om onder andere schone kleren en nieuw eten in te pakken voor onze langste wandeling naar het noorden richting Halti en terug. We konden toen ook even een dagje uitrusten. Dat was wel erg fijn.

De wandeling naar Halti is over de kortste route via de Kalottireitti 49 km. De meeste mensen die naar Kilpisjärvi kwamen, gingen Saana beklimmen of ze liepen over de Kalottireitti naar Halti en terug. Wij kozen ervoor van het pad af te lopen en over de passen en toppen te gaan. De Kalottireitti liep voor 1 km ook over Noors grondgebied. Vanwege corona was het verboden de grens over te wandelen en moest iedereen omlopen. Dat deed bijna niemand.

Een hele mooie berg was de Kahperusvaarat, die ergens halverwege tussen Kilpisjärvi en Halti lag. Het is een hele rare berg met 5 of 6 toppen, die allemaal ongeveer even hoog zijn. Tussen die toppen lijkt het heel vlak, maar als je erop klimt, denk je de hele tijd dat je er bent, maar dan moet je nog weer een richel over.

Het begin van de Kuonjarjoki met midden en rechts 2 van de toppen van Kahperusvaarat

 

Links Meekonvaara en in het midden Saivaara, een bultje met daarop een gedenksteen voor Urho Kekkonen

Erg spannend waren ook de riviertjes. Sommige waren zo klein en ondiep, dat je er makkelijk overheen kon stappen. Andere waren dieper en met de stroming heel sterk. Daar moesten we meerdere keren doorheen waden. Schoenen uit en aan je rugzak knopen. Daarna stapje voor stapje met blote voeten door het water. Het was belangrijk niet op een wiebelsteen te gaan staan en goed met je tenen te voelen, dat je grip had. Een van deze riviertjes kwam van de Pihtsusköngäs. Een köngäs is een steile ‘koski’/waterval waar je niet meer met een bootje over kan. Met 17 m de hoogste val in Finland.

Pihtsusköngäs, de toegangspoort naar de toppen van Halti

De dag voordat we naar Halti gingen lopen, overnachtten we aan het meer van Pihtsusjärvi. Het was heel mooi weer en daar konden we ook zwemmen. Papa ging ook even mee, maar hij was snel weer aangekleed.

Pihtsusjärvi, bijna middernacht

Aan het meer was ook een rendierhoeve. De rendieren liepen in grote kuddes van ongeveer 200 dieren af en aan om de tenten en de hut. De volgende dag liepen we dan eindelijk door naar Halti. Halti staat erom bekend dat de top vaak in de wolken hangt. Toen we erheen liepen werd het ook gelijk bewolkt. Het was een vrij korte wandeling, maar meteen ook de zwaarste. Eenmaal aangekomen zijn we niet meer de top gaan beklimmen, maar lekker in de hut gebleven.

Halti, onzichtbaar ergens in het midden van de foto

De volgende dag was het nog steeds slecht weer en papa werd misselijk. Daarom zijn we weer teruggelopen naar Pihtsusjärvi. Onderweg werd papa steeds zieker en kon hij niet verder. Ik heb mensen om hulp gevraagd en ik moest van Pihtsusjärvi de berg op om bereik te krijgen met de telefoon en 112 te kunnen bellen.

Vanaf de top van Ritničohkka, enigszins verstopt onder de wolken Pihtsusjärvi, waar papa in de hut lag

Eerst ging ik een lagere top beklimmen, maar ook daar was geen bereik. Daarom ben ik doorgelopen naar Ritničohkka. Ritničohkka is eigenlijk de hoogste top van Finland. Het hoogste punt van Finland ligt op Halti, maar is niet de top van Halti. De top van Halti ligt in Noorwegen. Boven op de top waaide het zo hard, dat het bellen ook niet goed ging. Gelukkig is het gelukt en ’s avond laat kwam de helikopter van de border guard ons ophalen. Ik mocht toe ook mee.

De helikopterservice

De vlucht met de helikopter was heel mooi. Nu zagen we ook Saana van boven. Er liepen toen heel veel mensen op de berg. Eenmaal terug in Kilpisjärvi konden we gelukkig nog in het hotel slapen. Papa was toen ook snel weer beter. Uiteindelijk heb ik 127 km gelopen en papa één bergje minder.

Uitzicht vanuit de helikoper met links Saana en rechts Iso-Jehkas

Het was een hele mooie zomer :).

Eveliina en papa

---

by webredactie

Mkb’er in de spotlight: Rutger Veerman

Mkb’er in de spotlight: Rutger Veerman

1) Wanneer ben je met je bedrijf in Finland begonnen en wat doe je precies?

Ik ben acht jaar geleden begonnen met Vimexa, een internationale banden- en velgendistributeur, dat was toen ik nog in Breda woonde. Ik heb een Finse vrouw, Iina, en we zijn in 2017 naar Finland verhuisd, waarna ik hier ook een Fins bedrijf opgestart heb. We hadden toen één zoontje, Christian, en dit jaar is Robin geboren. We gingen hierheen om de privésituatie en zakelijk was er ook een mogelijkheid en een uitdaging als ondernemer. Ik kan overal ter wereld met mijn laptop en mobiele telefoon mijn werk doen. Ik ben in die zin uniek dat ik wereldwijd zonder vast magazijn banden inkoop en verkoop. Dat zijn grote hoeveelheden, dan moet je denken aan volle vrachtwagens en containers. Ik verkoop aan groothandels dus B2B. Ik moet er voornamelijk voor zorgen dat de logistiek klopt. Momenteel heb ik een netwerk in 28 landen van zowel leveranciers als afnemers en ik verkoop de grote merken zoals Michelin en Goodyear, maar ook goedkopere versies uit bijvoorbeeld Azië. In Finland lever ik aan grote ketens als Euromaster en Vianor.

2) Zou je dit bedrijf of iets soortgelijks ook in Nederland begonnen zijn?

Deze vraag is hierboven al impliciet beantwoord (red.)

3) Wat vind je van het ondernemersklimaat in Finland?

Ik ben eigenlijk heel positief over het algehele klimaat, en dan met name voor buitenlandse ondernemers die de taal niet helemaal machtig zijn. Alle administratie- en belastingzaken zijn allemaal beschikbaar in het Engels. Mijn boekhoudprogramma is heel gebruiksvriendelijk en bankieren doe ik in het Engels, dus ik loop nergens echt tegenaan. En als je hulp nodig hebt, wordt er meestal goed advies gegeven.

4) In hoeverre denk je dat je Nederlanderschap helpt of niet helpt bij je activiteiten?

Absoluut wel. Van origine ben ik echt wel een Nederlander, ik ben actief en ondernemend ingesteld. De standaard Fin is toch wel wat terughoudender en bescheidener. Als je het op de juiste manier gebruikt, kun je daar veel voordeel van hebben. Mijn activiteiten in Finland zijn minder dan 10%, dus in die zin valt het mee, maar dat is een continue ontwikkeling dus dat kan meer worden.

5) Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Momenteel ben ik heel gelukkig in Finland om te wonen. Ik heb in Vantaa een kantoor (Technopolis), vlak bij de luchthaven, en dat werkt goed. Ik wil verder groeien in de Scandinavische en Baltische landen en daarnaast mijn inkoop vanuit bijvoorbeeld Rusland verder uitdiepen. Ik wil mezelf en mijn bedrijf verder blijven ontwikkelen. Als ik in het verlengde nog iets kwijt mag over mijn sponsorschap … ik heb besloten om sponsor te worden van de vereniging omdat ik het leuk vind om Nederlanders hier te helpen met hun behoeften, dat heb ik al diverse malen gedaan en dat is goed bevallen.

Zie ook: www.vimexa.com

---

by webredactie

Vakantie in Finland

VAKANTIE IN FINLAND 2021

Ondanks corona mochten we ons toch deze zomer binnen Finland bewegen, voorzichtig wel, met soms een mondkapje voor (in bus en trein bijvoorbeeld) en altijd op afstand (anderhalf tot twee meter, moeilijk hoor, dat altijd in de gaten te houden), maar toch …

We zijn slechts twee dagen bij vrienden in Asikkala geweest. Kort maar krachtig laten we maar zeggen, zeer de moeite waard. Heerlijk zo aan het water van het meer Vesijärvi, op korte afstand van het Vääksy-kanaal, dat dit genoemde meer met het meer Päijänne verbindt. Het eerste water met Lahti aan de kust, het andere met Jyväskylä.

We zijn voorts een weekje bij een nicht van Kaisa in Kesälahti geweest, gelegen tussen het meer Pyhäjärvi, waaraan ons zomerhuisje gelegen was, en het meer Puruvesi. De week was mooi, niet te heet, zoals deze zomer wel grotendeels was, maar zonnig en fijn. Het zwemwater was op goede temperatuur, niet te warm niet te koud, rond de 20 graad!

Op beide plekken hebben we in korte tijd het een en ander beleefd, verrassend veel wel, maar ook indrukwekkend. Echt! Want vakantie is voor ons niet alleen rust, maar ook cultuur. In Finland kun je (zelfs in het zomerseizoen van corona) allerhand interessants beleven, naast uiteraard rust, sauna, wandelen, bessenplukken in de zomer en paddestoelenplukken in de herfst of gewoon lekker zwemmen.

En vooral viel nu het verschil met een Nederlandse vakantie op (op de waddeneilanden of in Drentre bijvoorbeeld, heerlijk!). In Nederland is vakantie vieren mooi, in Finland ook, maar zo anders!

 

ASIKKALA

Opvallend is uiteraard de rust overdags en 's nachts de stilte. Er zijn wat toeristen, maar niet teveel, geen massa's. Er zijn ontmoetingsplaatsen, restaurants of café's, maar ook die zijn niet overbevolkt, je kunt er smakelijk met elkaar eten en ongestoord converseren, zonder dat je je stem moet verheffen om de buren of het lawaai om je heen te overstemmen. Dat doet alleen al goed.

 

VÄÄKSY

Het Vääksy-kanaal werd een 150 jaar geleden geopend voor het waterverkeer. Met één sluis wordt het hoogteverschil (een meter of drie) tussen de twee grote wateren overbrugd. En deze waterbrug is niet eens erg lang, een paar kilometer slechts.

Dit kanaal was een tijdlang voor Finland economisch erg belangrijk, voor de houtindustrie vooral, want nu kon gekapt hout van Midden-Finland uit de omgeving van Jyväskylä probleemloos en stukken goedkoper via het water naar Lahti vervoerd en vandaar verspreid worden over de papierfabrieken en houtzagerijen in Zuid-Finland of geëxporteerd worden via Helsinki of Kotka naar het buitenland. Het economisch belang voor Finland is in dit opzicht uiteraard vanzelfsprekend.

Tijden geleden was het houtvlotten de goedkoopste en ook effectiefste manier, om gehakte bomen naar de industriecentra in het zuiden van het land te brengen, via Lahti uiteraard, dat toen een centrale functie had in het ruwhoutvervoer over water. Nu is het houtvlotten uiteraard verleden tijd, sinds de wegen voor vrachtvervoer per auto en ook de spoorwegen gemoderniseerd en ontwikkeld zijn en dus steeds belangrijker worden, omdat ze sneller zijn.

Een andere betekenis van het idyllische kanaal is er voor de toeristen per boot. Voor zeil- en motorboten, maar ook voor grote of kleine passagiersboten, want die kunnen nu zonder problemen een veel groter gebied bestrijken dan vroeger, toen het zuiden voor dit soort vrijetijdsbesteding kleiner, dus beperkter was. Dus toeristen waren er vele die van deze nieuwe mogelijke verbinding tussen uitgestrekte en schone wateren gebruik maakten.

De derde functie van Asikkala/Vääksy is haar betekenis als mooie ontmoetingsplaats. Vroeger waren het twee gemeentes, maar nu is Vääksy (dat een heel mooi dorp rond een meanderend riviertje vormt) opgenomen in de grotere gemeente Asikkala. Het kanaal is handig voor toeristen om verder te kunnen komen, maar is ook op zich heel mooi en interessant. Maar bovenal is de omgeving ervan is erg afwisselend, een zijtak van de Salpausselkä loopt er doorheen, als heuvelrug hoog, fraai bebost, ideaal voor loop- of wandelsport, met fraaie uitzichten en verrassende natuur, met veel bessen en paddestoelen in zomer en herfst.

Om een voorbeeld van de ontmoetingsplaats Vääksy/Asikkala te geven: de beter gesitueerden van Helsinki waren gedurende de zomer graag in deze streken, het was er mooi en rustig, je kon er genieten van de prachtige natuur en vooral: het was vanuit het zuiden gemakkelijk te bereiken. Vooral rijkere cultuurmensen voelden zich aangetrokken tot deze ontspannende streek, waar ze elkaar 'natuurlijk' konden ontvangen gedurende de zomer en waar ze ook in rust met elkaar konden discussiëren of overleggen. Bekende families zoals de Järnefelt's (jaja, Aino was de dochter en zij was getrouwd met Jean Sibelius!), zij hadden hier hun zomerverblijf. En het nu bekendste punt van ontmoeting was dat van Johan Richard Danielson-Kalmari, een alom bekend Fins historicus van de UvH, voorts een bekend Fins politicus en staatsraad van eind negentiende begin twintigste eeuw, toen Finland naar zelfstandigheid en onafhankelijkheid streefde. Hij nodigde regelmatig in de zomer zijn collega's naar zijn zomervilla  uit, er zal dus daar in Vääksy zeer zeker geschiedenis gemaakt zijn, bij de maaltijd of in de sauna! Het huis is nu museum, toen wij er waren waren er een fraaie tentoonstelling van streekgenote Nanna Susi. Heel mooie schilderijen, waarvan een paar foto's.

 

KESÄLAHTI

In augustus waren we ook in een zomerhuis in Karelie. In het oudere plaatsje Kesälahti, idyllisch tussen het Puruvesi-meer (met zijn bekende muikut=kleine marene, heerlijk!) en het meer Pyhäjärvi gelegen. Wij woonden voor een weekje aan de Sinikivenlahti-bocht van het Pyhäjärvi, waar je heerlijk kunt saunen en daarna zwemmen in het frisse en o zo zachte Saimaawater.

CULTUUR

Kesälahti, weliswaar een vrij kleine dorpsgemeente, maar wel met een ruim cultuuraanbod.
We luisterden daar bijvoorbeeld op zaterdagmiddag naar een fantastisch pelimanni-concert en op dezelfde avond naar een wervelend vioolconcert door de bekende Finse vioolvirtuoos Pekka Kuusisto. Om stil van te worden. En de regen ruiste zachtjes op het hoge dak, heel passend!
Voorts was er een interessante tentoonstelling met werken van Kuutti Lavonen en zijn kunstenaarsvriend Pentti Hakala.
Die concerten beluisterden we in een niet meer gebruikte, enorme hooischuur van een kartano, mooi en origineel aangekleed en tot mijn verrassing met een voortreffelijke akoestiek.
De muziek was zowel volks ('s middags) als ook klassiek en modern ('s avonds), beide gebracht als een soort potpourrie. Heerlijk om mee te beleven!
De kleine tentoontelling van Kuutti Lavonen en Pentti Hakala was ook meer dan de moeite waard.
De een met prachtige, gevoelige, meditatieve beelden, de ander met abstracte schilderijen en originele, kleine hout-installaties.
Wonderlijk, dat zoiets in een klein maar actief Fins stadje wordt opgevoerd of tentoongesteld, en er waren ook nog genoeg bezoekers heb ik begrepen, fijn zo.
En … wat was het toch heerlijk zwemmen in een schoon Fins natuurmeer. Het water was al wat kouder, maar uitermate verfrissend en verkwikkend. Je zag vanaf het terras van ons zomerhuis een grote glinsterende waterplas, verlokkend in een natuurlijke, rustgevende omgeving. En stil dat het om je heen is, weldadig, echt waar. Overdags en 's nachts!

SAUNA

's Avonds zaten we heerlijk bij ondergaande zon in een savusauna bij vrienden. Wat is die hitte toch mild en strelend voor de huid, perfect vervolgd door een duik in het reine Saimaawater met een flesje bier erna! Een aanrader dus voor iedere saunafan.
Inderdaad is een electrisch verwarmde sauna ook wel ok, daar niet van, maar een met hout gestookte sauna is toch wel stukken beter en ... een rooksauna spant zonder meer de kroon, ook al moet je je handen wel tussendoor goed afspoelen vanwege het roet, dat op de leuning van het saunatrapje is blijven hangen en dus zonder meer op de handen of de armen van de bader of baadster terechtkomt.
Nog iets over de sauna. Wat is het geheim ervan?
Sauna maakt rustig en schoon.
Schoon uiteraard en dat zal wel de oorspronkelijke idee ervan zijn. Maar toch vooral ook schoon van binnenuit, en niet alleen oppervlakkig zoals bij een snelle douche.
En rustig maakt een sauna tevens. Overigens, die rust of dat vredige gevoel tijdens en na de sauna, daar wist president Kekkonen alles van. Hij ging welgemoed met moeilijke gasten, bijvoorbeeld uit Moskou, uitgebreid naar de sauna en in hun gesprekken daar, ontspannen en eerlijk (zonder kleren, dus zonder poespas, van man tot man, dus zonder eretekens) bereikte hij vaak wat hij wilde.        Een goede illustratie van Finse zakelijkheid. Van man tot man, of voor mijn part van vrouw tot vrouw, ok, maar niet mengen, dan gaan andere zaken een te grote rol spelen en dat is tegen de principes van de sauna. Er is uiteraard een uitzondering: het gezin en de familie. Maar liever niet zoals in Nederland vaak: allemaal gezellig bij elkaar in ons blootje. Dat kan uiteraard wel, maar is niet in overeenstemming met het echte wezen van de sauna.

WATER

Nog iets anders: het water van een groot Fins meer. Wat heeft dat toch vele gezichten.
Vlak en stil water, vooral 's avonds, als de zon aan het ondergaan is. Maar ook bij storm of harde wind, wat uiteraard grotere of kleinere golven veroorzaakt, soms vooral ook heerlijk om tegenin te zwemmen in dit vaak schone en zoete meerwater.
Dan weer rustig voortkabbelend water, wat meditatief aandoet en rust geeft, individueel misschien, maar vooral ook in gezellig samenzijn.
Ook mooi zijn wolken, in het water weerspiegeld, bij zonlicht of bij dreigende grauwzwarte wolkenmassa's bij een naderend onweer. Geweldig!
Nou ja, er zou zeker nog veel meer over te vertellen zijn!

Laten we hierbij maar nu laten. Het was ons overigens deze zomer weer eens te meer duidelijk, dat Finland niet alleen een uitgestrekt land is met bossen en meren, maar ook een land met sauna en zwemwater en tevens ook een land met cultuur, oude en moderne. Dat is fijn, nietwaar?

Met groet,

Peter Starmans

 

 

 

 

---

by Peter Starmans

Tesla

Tesla

(vervolg op Noorderlicht dec 2019)

Ik heb in de afgelopen twee jaar alweer ruim 30.000 km gereden met mijn Tesla model 3 LR. Servicebeurten of ander onderhoud zijn nog steeds niet nodig geweest, want remmen doe je doorgaans op de motor waarbij je stroom regenereert. In de stad of in de file blijkt de elektrische auto dan ook op zijn zuinigst. De meeste ritten zijn kort, hooguit 50 km, sommige zijn langer tot 200 km, waarvoor thuis opladen voldoende is. Voor echt lange trips moet je de auto onderweg of na aankomst bij bestemming opladen.

Het energieverbruik is erg variërend: in de zomer is het verbruik vaak net boven de 130 Wh/km en in de winter bij extreme omstandigheden zelfs boven de 220 Wh/km. Gemiddelde energieverbruik: 170 Wh per kilometer ofwel 17 kWh per 100 km.

Over die 34.000 km waren de energiekosten net geen € 850,00. Thuis heb ik zonnepanelen, die bijna 5 mWh per seizoen opleveren en daarmee in principe het jaarlijkse stroomverbruik van mijn auto (2,7mWh) ruimschoots overlappen. Relatief gezien rijd ik dus eigenlijk op zonne-energie.

 

In de beginperiode, toen er niet al te veel laadpalen waren, kreeg je onverwachte verrassingen. Nieuw voor mij was dat het energieverbruik enorm omhoog gaat als er veel water op de weg ligt. Achteraf natuurlijk vanzelfsprekend. Daarbij bemerkte ik onderweg bij Mäntsälä, dat ik met de resterende energie van 17% Vierumäki in deze omstandigheden niet met zekerheid zou bereiken. Ik besloot om naast de Prisma op de parkeerplaats aan de Huvitie op te laden. In de stromende regen ontdekte ik dat beide NIVOS-snelladers niet werkten en ook hun klantenservice gaf geen antwoord. De enige lader in de buurt was toen een 11 kW laadpaal bij de K-supermarkt en na een uur had ik voldoende opgeladen dat ik de 75 km in de stromende regen naar de Tesla-supercharger aandurfde. Tegenwoordig heb je op die route drie snelladers: Juustoporti (Fortum), ABC-Renkomäki (Ionic) en Karisto (K-Lataus).

 

Het officiële rijbereik (WLTP) van mijn Tesla is 530 km, maar in de harde praktijk 450 km in de zomer en 350 km in de winter. Doordat de zwaardere delen zoals de accu en de motoren laag op ashoogte zijn, heeft deze auto een uitstekende wegligging. Het ‘dual motor’-systeem, met een motor op de achteras en een op de vooras, haalt je bij glad weer gelijk uit een slip.

Voor dagelijks gebruik houd ik het oplaadniveau op 60%, maar wanneer we een grotere trip gaan maken, laad ik de accu thuis tot 95%. Naar behoefte laad ik tijdens de trip bij de publieke laadpalen, want pauzes plan je bij een supercharger/snellader die je accu binnen 40 minuten weer bijladen. Dat doe je vooral als je dezelfde dag ook terug wilt. Naast die van Tesla gebruik ik meestal Fortum, Virta of K-Lataus, waar je jezelf moet identificeren met een ‘rfid-druppel’ of pasje. Buiten die drie Finse heb ik ook Shell Recharge voor mijn buitenlandse reizen.

De langzame laadpalen in de stad of bij hotels en supermarkten zijn met 11 kW of 22 kW, waarvoor je een eigen kabel nodig hebt. Maar snelladers langs de weg, met 50 kW tot 350 kW, hebben eigen aansluitkabels met speciale stekkers CCS (Europees) of CHAdeMO (Japans).

 

Afgelopen mei ging ik in één dag van Laukaa naar Joensuu en terug. De hele rit was 520 km. Op de heenreis een korte koffiepauze met 15 minuten bijladen in Varkaus en 4 uur aan het stopcontact tijdens mijn bezoek in Joensuu, dat met 15 km per uur de accu tergend langzaam bijlaadde. Laat in de namiddag in een ruk weer teruggereden. Thuis aangekomen had ik nog 15% over.

 

Thuis staat de auto in de carport met eigen laadpunt. Ongeveer zes keer per jaar krijgt hij daar ook een update via de wifi van ons huis. Iedere keer weer iets nieuws: het herkennen van verkeersborden, verbetering van autopilot, presentatie op het schermbeeld, de instellingen van de airco, ruitenwissers en/of de nieuwste informatie voor de navigator etc. Soms krijg je het gevoel in een nieuwe auto te zitten, omdat je die nieuwe instellingen opnieuw je eigen moet maken. Het houdt je in ieder geval scherp.

 

Afgelopen april kon ik na het updaten van de Tesla twee weken lang ‘valet parking’ uitproberen. Dat is een onderdeel van het ‘Full Self Drive’ (FSD)-systeem. Valet parking bleek helemaal niet te werken, omdat de auto in de carport stond. Vervolgens heb ik het nog eens voor het huis uitgeprobeerd. Daar bleek dat het sturen niet mogelijk was, want de auto ‘ziet’ geen strepen op mijn grindpad.

Toch heb ik een leuke sensatie voor mijn buurman geregeld; hij kwam net langs toen ik uit de auto kwam. Even een babbeltje met hem gemaakt en al naar hem toelopend op mijn telefoon het commando ‘voorrijden’ gegeven. Al gauw riep de buurman ‘’Hé je auto rijdt!’’ Ik keerde me om en riep "ARCHIE ZIT!" en met knipperende lichten reed hij weer terug. ‘’Ach hij is zo enthousiast om met mij een ritje te maken’’, zei ik verontschuldigend.

Met een elektrische auto internationale reizen maken was 10 jaar geleden nog een utopie. Vooraf plannen van lunch- of koffiepauzes is al een ingeburgerde gewoonte geworden en waar je stopt ga je natuurlijk ook daar bijladen. Wanneer je de eindbestemming invoert, krijg je de informatie waar je kan bijladen en koffie- of lunchpauze kunt houden. De auto begint dan de accu voor te verwarmen ongeveer 20 km voor het bereiken van de supercharger, waardoor de rustpauze beperkt blijft tot een redelijke tijdspanne.

Met "a better route planner" kan je je trip goed vooruit plannen, daar staan de voornaamste snelladers vermeld, met de daarbij behorende service voor kortere of langere pauzes. De ervaring leert dat een koffiepauze al gauw 20 minuten duurt en een lunchpauze ongeveer 40 minuten vergt, of je nu een burger eet, waarbij je op je beurt moet wachten, of van het buffet je maaltje bijeen verzamelt. Via de Tesla-app krijg je een melding dat de accu weer vol is en die 20/40 minuten-regel komt daar verbazend dichtbij!

 

Deze zomer mijn eerste buitenlandse reis gemaakt met de Tesla. We kozen om met Finnlines naar Duitsland te gaan en van daaruit Nederland te bezoeken. De hopeloze diversiteit van laadpaalaanbieders in Europa omzeil je met Shell Recharge, een app waarmee je toegang hebt tot wel 200.000 Europese oplaadpunten.

Met een 95% volle accu uit Laukaa vertrokken, iets bijgeladen in Vierumäki tijdens een korte koffiepauze en met een 50% volle accu in Vuosaari aangekomen. Na het inchecken is er de mogelijkheid om je auto iets op te laden tijdens het wachten, voor je aan boord mag. Op de boot zet je de auto in ‘parkeerstand’, want de Tesla heeft geen handrem zoals je gewend bent. De volgende dag rijd je in Travemünde rond 22 uur van de boot af. Je kan dan ’s nachts in een ruk doorrijden of in de buurt een hotel nemen. Wij kozen voor het laatste, zodat we bij daglicht door konden rijden naar Düsseldorf (425 km). In Reinfeld, even ten zuiden van Lübeck, aan de supercharger bijgeladen tijdens het ontbijt in het moderne restaurant ernaast en in Löhne, even voor Wildeshausen, bijgeladen tijdens een koffiepauze in het Shell-tankstation even buiten de snelweg A1. Tot aan Bremen was er weinig verkeer en kon ik redelijk veilig de Tesla uittesten. De maximumsnelheid van 230 km heb ik niet aangedurfd, maar de 200 km was in een “poep en zucht” bereikt en voelde als onwerkelijk, omdat de auto muisstil over de autobahn scheurt en het landschap als een versnelde film aan je voorbij raast. Op verzoek van Liisa heb ik na drie kermisachtige acceleraties het maar opgegeven, want het werd steeds drukker op de weg en heb ik me aan het gewone verkeer aangepast.

 

In Düsseldorf zijn er geen laadpalen te bekennen, ook in de openbare parkeergarages niet. De weinige laadpalen waren ofwel stuk, of de Shell Recharge werd niet herkend. Bij een Total-tankstation in zuidelijk Düsseldorf kon ik via internet online betalen, maar de prijs van 85 cent leek mij wel iets te gortig, zodat ik besloot om mij op de Tesla-laadstations te concentreren, die niet aan de autobahn, maar een kilometertje verder aan een zijweg liggen in combinatie met een modern winkelcentrum. Daar kan je in alle rust en luxe eten en shoppen, inclusief gratis plassen! De pauzes duren wel iets langer, maar de vrouw is supertevreden! Oh ja, de reis duurt wel drie uur langer, maar niet vanwege het laden!

Vanuit Düsseldorf trips gemaakt naar Koblenz (Moezelstreek), Essen, Keulen en uiteraard ook naar Nederland (Roermond,Velp en Den Haag) In Den Haag hadden we iedere avond binnen een straal van 100 meter diverse vrije laadpalen. Keus genoeg om je auto tijdens de nacht bij te laden. Het kost je € 0,36 per kWh, inclusief parkeren en betalen gaat via Shell Recharge, dat aan het einde van de maand op je kredietkaart wordt verrekend. De laadpaal in het centrum van Velp bij de dr. Fabiusstraat bleek zelfs gratis en op de terugweg de auto weer volgeladen aan de superchargers bij het nieuwe Van der Valk-hotel in Duiven.

 

Zoon Pieter heeft beloofd een aansluiting voor het opladen te installeren zodat met een gewone stekker (16A) tijdens de nacht in 7 tot 11 uur de accu weer helemaal vol is. Hij overweegt nog krachtstroom, want dan is de oplaadklus in 3 tot 4 uur geklaard. Tesla heeft voor beide gevallen een speciale verloopstekker meegeleverd. Dus altijd aan vrienden en familie vragen of je tijdens je bezoek de auto kan opladen. Kan dat niet, dan checken hoeveel laadpalen in de buurt zijn op bijvoorbeeld oplaadpunten.nl.

 

De terugreis naar Travemünde (580 km) behoeft geen haast, want de boot vertrekt na middernacht. Ruim de tijd voor een lunchpauze in het Chinese restaurant bij de supercharger in Löhne en shoppen in het winkelcentrum langs de A1 bij Bremen (Brinkum) en dineren in Reinfeld, bij Lübeck. Tesla heeft de oplaadstations stategisch wel erg goed gepland! Na twee nachten op de boot ´s ochtends in Finland aangekomen, waar ik in Järvenpää aan de 50 KW snellader in de parkeergarage van de K-Citymarket de accu weer tot 95% heb opgeladen tijdens de inkopen van vers proviand voor thuis. Een stop in Vierumäki is dan ook niet meer nodig, maar wel een koffiepauze gemaakt in Leivonmäki, waar we bij de Teboil de auto gratis konden bijladen, terwijl we bij Karoliina koffie gingen drinken.

 

De auto heeft ook nadelen: dat beeldscherm midden in de auto is niet zo handig te bedienen tijdens het rijden, daarom heb ik mijn vrouw een spoedcursus gegeven om onder andere de airco en radio te bedienen en het dashboardkastje te openen.

Ook vind ik het jammer dat je de cruisecontrol alleen kan instellen via het autopilot-systeem, dat een lichte versie is van FSD, waarbij de 6 camera’s van de auto een belangrijke rol spelen. FSD is naar mijn mening waardeloos op het Finse wegennet en ik geloof ook niet dat veel van de ruim 4000 Teslarijders in Finland een FSD hebben aangeschaft.

Het irriteert mij dat autopilot ontiegelijk eigenwijs is. Je schrikt je echt een hartstilstand, wanneer de auto plotseling stevig gaat remmen, omdat er een vrachtwagen op de linker weghelft tegemoet komt, wat in Finland de normaalste zaak van de wereld is.

Ik wist niet dat grote regendruppels gevaarlijke objecten kunnen zijn, want bij zwaar regenweer kan de auto plotseling stevig gaan remmen. Dat is natuurlijk levensgevaarlijk op de snelweg! Ook al is door enkele updates de autopilot enigszins verbetert, het blijft in je achterhoofd zitten om op tweebaanswegen of bij slecht weer de autopilot maar uit te zetten. Ook de navigator is niet altijd precies genoeg, want de autopilot past automatisch de snelheid naar beneden aan wanneer je op de snelweg langs een afrit rijdt. Dat is gemakkelijk opgelost door het gaspedaal weer in te drukken. Omgekeerd als je op een binnenweg rijdt die parallel loopt aan een snelweg, gaat de auto soms ineens ‘gas’ geven. De rem intrappen is de enige oplossing en de cruise daarna weer instellen.

In de file is autopilot wel heel goed! De auto houdt de ingestelde afstand van je voorganger, waardoor hij ook automatisch stopt of doorrijdt, precies wat je voorganger doet. Als je met meerderen in de auto zit kun je een geanimeerd gesprek voeren en de auto let op de weg en volgt het verkeer. Ook kan je een telefoongesprek voeren, dat trouwens altijd met bluetooth via de speakers gaat, zonder al te veel aandacht te besteden aan de verkeerssituatie. Gaat het verkeer weer doorstromen, dan uiteraard weer goed opletten!

 

Met die 6 camera’s heeft Tesla ook een ‘Sentry Mode’ die, wanneer ingesteld, automatisch gebeurtenissen vastlegt als iets of iemand de auto aanraakt. Dit systeem stuurt alle beelden naar Tesla; wil je ze zelf ook opslaan moet je een eigen USB-opslag aanschaffen en speciaal formatteren. Daarnaast vergt het opvallend veel stroom als je de auto twee weken op het vliegveld laat staan. Mijn mening: jammer dat de verzekering daar geen interesse voor heeft want het is voor hen geen overbodige gadget.

 

Heel handig is de Tesla-app op je telefoon, die aangeeft wanneer de accu weer vol is of dat je een deur of kofferbak niet goed hebt gesloten, maar ook waar je je auto hebt geparkeerd, zodat je hem gemakkelijk kan terugvinden.

De frunk (opbergruimte onder de motorkap) is eigenlijk veel te klein voor een koffer of boodschappentas. Dus daar gaat alles in wat voor de auto nodig is als laadkabels, ruitensproeistof, EHBO-tasje, gevarendriehoek, veiligheidsvest etc. Onder de kofferbak is nog een extra ruimte waar je tot 80 kg aan Bols en Beerenburg kan meesmokkelen naar Finland.

 

Ook leuk is de ‘dog mode’ om de airco in de auto te laten draaien als je hond in de hete/koude auto moet blijven. Ook handig als je zelf even weg moet, maar vrouw en/of kinderen in de auto op je wachten. Gelukkig zijn ze niet boos over de tekst op het grote scherm: ‘Mijn baasje is zo terug’.

 

Johannes P. Verasdonck

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

by webredactie

Klimbosactiviteit

---

by webredactie