Zomerkamp

We hadden met ons gezinnetje net een topvakantie achter de rug in een mooie chalet aan het Saimaa-meer, voorzien van alle luxe die de verwende reiziger zich maar kan wensen. Een groot contrast met het wildkampeeravontuur waarvoor Joanneke ons uitnodigde. Geen elektriciteit of stromend water, enkel een composttoilet. Maar niet getreurd, we gaan ervoor!

In Padasjoki kwamen we terecht tussen een bont allegaartje van volwassenen en kinderen van alle leeftijden die zich, diep verscholen in het woud, langs de oevers van een ondiep veenmeertje genesteld hadden. Als geadopteerde Belgen en als nieuwkomers tussen al die oude bekenden, voelden we ons aanvankelijk wel een beetje de vreemde eend in de bijt. Gelukkig duurde dat niet lang. Het was mooi om te zien hoe de kinderen elkaar meteen vonden, en er zich spontaan een meiden- en een jongenstent vormde.

Uiteraard is er altijd wel iets dat je vergeet, dus ook deze keer. Drinkbaar water? Niet aan gedacht. En dan een gasflesje uit de Biltema dat weigerde compatibel te zijn met het door ons uit België geïmporteerde Campingaz-kookstel. Gelukkig was er telkens een vriendelijke medekampeerder om ons uit de nood te helpen. Toen eenmaal de tent uiteindelijk overeind stond (was ondertussen al twee zomers geleden!), eindelijk rust…

De kinderen namen of zelf het voortouw bij het bedenken van activiteiten (van ’s morgens vroeg in het meertje spetteren), of ze lieten zich inspireren door de talenten van de Reudler-scoutszussen, die zonder verpinken (Vlaams voor met de ogen knipperen, red.) het ene spelletje na het andere uit hun hoed toverden. Voor de volwassenen: een zee van tijd om eens lekker niets te doen, een boekje te lezen, houten bootjes in elkaar te knutselen, te wandelen, en ‘s avonds na te praten met een biertje.
Zelfs voor de aangekondigde regenbui op zaterdagnamiddag had de NViF een geniale oplossing in petto. Op naar Vasikkarokki (Kalverrock, jawel) in het nabijgelegen Auttoinen! Op het podium maakten we kennis met Brädi, een dertigjarige Suomi-rapper die er geen graten in zag (Vlaams voor geen probleem vinden, red.) om op zaterdagnamiddag te midden van tractors en strobalen een bende achtjarigen te animeren. Een mens moet iets doen om aan de kost te komen. Naar goede Finse gewoonte was er geen gebrek aan koffie.

En om eerlijk te zijn, we hebben onze Campingaz absoluut niet gemist. Met dank aan een topchef-meesterbrouwer-zwager die Joanneke speciaal uit Nederland geïmporteerd had.
’s Morgens een vers espressootje, ’s middags een barbecuetje met heerlijke gevulde champignons en ten slotte geroosterde bananen met chocolade als toetje. Wat kan een mens zich meer wensen? Het zal u dan ook niet verbazen dat wij ons na twee dagen helemaal thuis voelden. Wildkamperen is fun!

Lies Jardin & Sigurd D’hondt