In memoriam Tom Arent van de Plassche
Op maandagmorgen 13 mei bereikte ons op de Europese School van Helsinki het tragische bericht dat onze oud-student, Tom Arent van de Plassche, de dag ervoor vroeg in de ochtend om het leven was gekomen door een vreselijk skiongeluk in de bergen van Italië. De ontreddering was groot, zowel bij de leraren als leerlingen. Tom was pas 24 jaar oud.
Ik had het voorrecht om Tom Nederlands te geven tot en met het eindexamen VWO. Tom was iemand die je maar zelden tegenkomt in je leven. Hij was slim, grappig, zag er goed uit en was een populaire leerling bij docenten en klasgenoten. Tom wist ook precies wat hij wilde met zijn leven na het eindexamen: hij wilde terug naar zijn geliefde bergen in Italië waar hij ook deels was opgegroeid. Hij sprak en schreef eigenlijk nergens anders over.
Na zijn eindexamen ging hij dan ook meteen terug naar Italië. Hij hield van het beoefenen van een groot aantal soorten bergsporten, en kreeg veel belangstelling voor sporten als trailrunning en skyrunning (op hoogtes van 2.000 meter of meer). Hij nam zelfs deel aan de Youth World Championships Skyrunning in 2021 en 2022, waar hij vijfde van de wereld werd. Tom blogde en vlogde veel over zijn activiteiten en zijn rapportages en foto’s zien er zeer indrukwekkend en mooi uit. Maar uiteindelijk stopte Tom met het deelnemen aan de wedstrijden, deels omdat hij niet zo vaak wilde vliegen, en deels omdat hij zich op zijn andere bergavonturen wilde concentreren. Een van zijn voormalige coaches zei dat Tom bij alles wat hij ondernam altijd uitstekend was voorbereid en tot in de puntjes georganiseerd. Hij nam geen onnodige risico’s.
Volgens diverse Nederlandse en Italiaanse kanten schreef Tom op die fatale zondagnacht over ‘going on a nightly off-piste ski session’ op de berg de Ortler, de hoogste berg in de oostelijke Alpen, bijna 4 kilometer hoog. Hij skiede met een partner 9 kilometer in 5 uur, waarbij ze 2100 meter afdaalden. Dit bleek later een record te zijn. Toen ze de beruchte Minnigerode-kloof bereikten ging het echter helaas vreselijk fout. Wat er precies gebeurde weten we niet, sommige kranten spreken over een plotseling opkomende mist, maar Tom gleed uit en viel 500 meter naar beneden. Aanwezige bergbeklimmers belden snel de hulpdiensten inclusief een helikopter, maar helaas was er niets meer wat ze voor Tom konden doen. Een tragisch einde van een jong en veelbelovend leven.
Het zal misschien enige troost bieden dat Tom overleed terwijl hij bezig was met het volgen van zijn droom, maar hij was pas 24 en had nog een lang avontuurlijk leven voor zich. Zijn ouders besloten later dat Tom in Italië zal blijven.
Mijn, en ik ga ervanuit onze, gedachten zijn bij Toms vriendin, zijn ouders Irma en Erik en zijn jongere broer Harm, die ook een (mijn) leerling was van de Europese school. Het is een vreselijk groot verlies. Op de Europese School zullen we hem nooit vergeten, en we zullen ons Tom altijd blijven herinneren als de leuke, vrolijke en grappige jongen met een grote droom.
Rust zacht, lieve Tom. Jouw geliefde bergen zullen nu voor altijd je thuis zijn.
Suzanne Buurman, docent Nederlands als eerste taal aan de European School of Helsinki
Is 50 het nieuwe 30?
Eerder dit jaar bedacht ik dat ik graag weer wilde beginnen met hardlopen. Al vrij snel kwam ik erachter dat ik daarvoor helaas de benodigde spiergroepen niet meer had. Vooral mijn rug speelde op, en dit kwam blijkbaar door een gebrek aan kernspieren. Een hardloopvriendin raadde mij daarom aan om te beginnen met yoga, omdat dat niet alleen helpt met het ontwikkelen van de spieren, maar ook de balans.
Een yogastudio was snel gevonden, aan de overkant van de straat namelijk, en vol enthousiasme stortte ik me op Ashtanga yoga, Flow, en Hot Yin yoga, dit laatste bij de aangename temperatuur van 40 graden celsius. In het Fins ook nog. Eerder in Nederland had ik poweryoga gedaan, dus ik kon de lessen goed volgen en vond (vind) het ook erg leuk.
Al gauw kwam ik erachter dat ik inderdaad hard aan de spieren moest werken, maar dat ik mijn aangeboren lenigheid snel terug had. Yin yoga bestaat uit tamelijk extreme stretch-
oefeningen, die je dan soms wel 5 minuten moet volhouden. Maar omdat het zo warm is, zijn je spieren dus ook warm, en dat maakt het stretchen een stuk eenvoudiger. Het viel mij wel op dat ik de meeste Yin-oefeningen beter kon uitvoeren en langer kon volhouden dan dames en heren die een stuk jonger zijn dan ik (bij Ashtanga en Flow is dat een heel ander verhaal!). Ik vond het vooral leuk dat ik mijn been weer in mijn nek kon leggen, iets wat ik vroeger ook wel kon maar in geen jaren meer had
geprobeerd. Is 50 dan toch het nieuwe 30?
In de herfstvakantie besloot ik om een paar dagen naar Nederland te gaan om vrienden en familie te bezoeken, en de laatste paar dagen logeerde ik bij mijn broer en zijn gezin. Op een middag was ik met mijn neefje Eric aan het Minecraften, ieder op onze eigen tablet, en
ineens zei Eric: ‘Suus, weet je wat ik kan?’ En hij legde zijn beide benen in zijn nek (ook hij heeft de aangeboren lenigheid, net als mijn vader en mijn broer).
Gesterkt door mijn herwonnen zelfvertrouwen, zei ik: ‘O, maar dat kan ik ook.’ Even vergetend dat ik in de koele huiskamer zat en ook niet eerst een uur lang opwarmingsoefeningen had gedaan. Eric geloofde er niks van, en ik moest het uiteraard laten zien. Ik zocht dus een stoel met een rechte rugleuning uit, en inderdaad, met enige inspanning kreeg ik mijn linkerbeen in mijn nek. ‘Nu die andere nog!’ riep Eric. Ik had inmiddels wel door dat het niet een van mijn allerbeste ideeën was geweest en voelde overal spieren zwaar protesteren. ‘Nou’, zei ik, ‘Eric, nu geloof je me toch wel hé?’
Ondertussen begon ik me af te vragen hoe ik in hemelsnaam mijn been weer terug kon krijgen, want bij elke beweging die ik probeerde te maken schoot er een steek van pijn in mijn rug.
‘Papa, mama, moet je eens kijken wat Suus kan! ‘ riep Eric. Zijn ouders kwamen uit de keuken, wierpen een blik op mijn inmiddels rood aangelopen hoofd en zagen meteen dat ik het inmiddels aardig benauwd had met dat been in mijn nek wat er niet meer uit wilde. ‘Eric, kom je me even helpen in de keuken?’, zei mijn broer. Ze verdwenen in de keuken.
‘Zal ik je even helpen?’ vroeg mijn schoonzus zachtjes. ‘Graag’, fluisterde ik, ‘en heb je misschien ook wat ibuprofen?’ Voorzichtig probeerden we om me langzaam uit de knoop te krijgen, en gelukkig, dat lukte. Mijn neefje had gelukkig niks in de gaten en kwam er nog een paar keer op terug die dag. Wat stoer dat zijn tante haar been in haar nek kon leggen!
Ik kwam er na een paar ibuprofennetjes en twee dagen rust weer bovenop …
Is 50 het nieuwe 30? Hmm, misschien toch niet helemaal …
Suzanne Buurman
