Villa Mankola vormde dit jaar opnieuw het decor voor een onvergetelijk Nederlandstalige tienerweekend. Voor de derde keer kwamen tien tieners samen, ditmaal onder het griezelige maar vooral gezellige thema Halloween. En dat thema werd serieus genomen.

Tijdens het weekend werden de tieners verdeeld in twee groepen, met één missie: verras de andere groep zo creatief en spannend mogelijk. Dat lukte meer dan goed.
De eerste groep toverde een verlaten schoolgebouw om tot een heuse CSI-achtige plaats delict. In een mysterieuze moordscene moesten aanwijzingen worden verzameld en raadsels opgelost om de dader en het moordwapen te ontmaskeren. Geen eenvoudige opgave, zeker niet wanneer je in een pikdonkere kelder moet zoeken én lastige rekensommen moet kraken.

De andere groep koos voor pure horror en bouwde in de kelder van Wims huis een angstaanjagende spookkamer. Spinnenwebben, natte doeken, enge tastspelletjes en onverwachte verrassingen maakten het zoeken naar puzzelstukken tot een ware beproeving voor de zenuwen.

Naast alle spanning was er natuurlijk ook volop ruimte voor gezelligheid. Het spel Weerwolven zorgde opnieuw voor fanatieke discussies, slimme blufs en veel gelach. Zelfs de nieuwkomers bleken het spel al te kennen en deden minstens zo enthousiast mee als de rest.

Ook werd er samen boodschappen gedaan, gekookt, afgewassen, macaroni gegeten en afgesloten met een uitgebreide zondagse brunch, compleet met zelfgebakken pannenkoeken.

Iedereen kijkt terug op een zeer geslaagd weekend, mede dankzij de gastvrijheid van onze voorzitter Wim Havinga en de perfecte locatie die Halloween echt tot leven bracht. Speciale dank gaat uit naar Teija van Leeuwen voor alle hulp in en rond de keuken, Suzanne van der Linden en Willem van Zantvoort voor de organisatie en begeleiding van de groepen.
En natuurlijk was ook hond Kiira weer van de partij, die zichtbaar genoot van alle aandacht en gezamenlijke wandelingen.

Een weekend vol spanning, plezier en verbondenheid — eentje om nog lang over na te griezelen. 🎃

Dit doen we zoals gewoonlijk in Villa Kivi aan Linnunlauluntie 7 in Helsinki. Aanmelden kan via het formulier: klik hier.

We hopen dat zoveel mogelijk mensen aanwezig zijn en zien jullie graag op 25 januari!

Als je trouwens alvast ouderwets in de stemming wilt komen, hebben we hier een recept voor oliebollen dat Eric Kroon bijna tien jaar geleden heeft ingestuurd voor het Noorderlicht.

Het basisrecept

▪       1 kilo bloem

▪       1 liter water

▪       80 gram verse gist of 4 zakjes gedroogde gist van 7 gram

▪       20 gram zout

▪       50 gram suiker

Het oliebollenbeslag maken

Oliebollen bak je met een mengsel van bloem, gist, water, suiker en zout. Meng eerst de gist met het water en voeg vervolgens de bloem toe. Mix het daarna glad. Voeg vervolgens het zout en de suiker toe en mix het beslag verder. Je kunt hier de krenten / rozijnen (200 gram), kaneel (10 gram), of 100g appeltjes (goed laten drogen) etc toevoegen.

Laat het oliebollenbeslag rijzen

Met het beslag dat je nu hebt gemaakt kun je nog geen oliebollen bakken. Het is belangrijk dat het beslag eerst nog rijst. Om ervoor te zorgen dat het beslag van de oliebollen niet uitdroogt is het belangrijk dat je een vochtige handdoek of theedoek over de schaal heen legt. Laat de kom vervolgens drie kwartier tot een uur op een warme plek staan, zodat het beslag lekker kan rijzen.

Oliebollen bakken
Als het beslag voldoende gerezen is kun je de frituurpan aanzetten (180 graden). Als de olie de juiste temperatuur heeft bereikt kun je de eerste oliebollen bakken. Giet met de juslepel wat van het beslag in de olie. Niet te veel tegelijk bakken zullen ze aan elkaar vast gaan zitten. Draai de oliebollen af en toe voorzichtig om en laat ze ongeveer 5 a 6 minuten bakken.

Oliebollen uit laten lekken

Wanneer de oliebollen gebakken zijn is het belangrijk dat je de oliebollen goed laat uitlekken.

Vriendelijke groet,

Het bestuur van de NViF.

Het is altijd een mooie gelegenheid als vereniging om samen te komen aan het eind van 2025, om kerst te vieren voordat de echte kerstdrukte begint. Ongeveer 45 deelnemers waren van de partij. Dit jaar is het vroeger dan in voorgaande jaren, wat het voor velen de mogelijkheid geeft om toch te komen en niet inmiddels al in het vliegtuig te zitten – met bestemming Nederland voor familiebezoek.

Helaas ook dit jaar geen witte decembermaand, en buiten is het nat en guur. Gelukkig is het niet glad, zoals wij dat vorig jaar ondervonden. De Olaus Petri-kerk staat in Töölö, in het centrum van Helsinki en niet ver van de beroemde Rotskerk (Temppeliaukiokirkko). De Olaus Petri-kerk is een Zweedstalige parochie en behoorde tot 2007 tot de Zweedse kerk. Een portret van het Zweedse koningspaar hangt in de parochiezaal, wat op één van de bijgaande foto’s te zien is. De kerk werd voltooid in 1932 en is gebouwd volgens ontwerp van de Zweedse architect Ture Ryberg.

Willemijn en Hans verwelkomen ons tijdens de 35 minuten durende viering in de kerkzaal. Max van de Kamp is de pianist voor de muzikale begeleiding van de zeer bekende kerstliederen zoals Stille nacht, heilige nacht, O Kindeke klein en O Dennenboom. Een gedicht ‘Is er nog plaats…’ van Ivo Weterings wordt voorgedragen door dochter Willemijn. Inge van Zantvoort zingt solo ‘Walking in the Air’, en daarnaast worden we verrast door een koortje dat O Tannenbaum in 4 talen bezingt.

Na afloop is er glögi, koffie en andere lekkernijen in de parochiezaal. Dank ook aan Lizzy en Myrthe die weer voor de kerstviering gebakt hebben. Zoiets lekkers krijgen we niet bij de Lidl, S-Market of K-Market. De achtergrondmuziek die er speelt wordt volledig overstemd door het gepraat en gelach, want we komen tezamen ook voor de gezelligheid, en misschien om het Nederlands weer eens te kunnen uitoefenen.

Om 20.30 uur slaan meer helpers dan verwacht de handen ineen om de glazen, kopjes en andere zaken op te ruimen en de kerk en parochiezaal weer netjes achter te laten. Rest mij ook om Bonnie te bedanken, die de locatie voor ons geregeld heeft, en natuurlijk ook de Olaus Petri-parochie voor hun gastvrijheid.

Je kunt hier ook een opname bekijken die van het evenement gemaakt is.

Arie Oudman

Het afgelopen schaatsseizoen was fantastisch. Het begon de laatste week van November op het Tuusulameer en ging daarna door in heel Finland, waaronder een groot deel op zee. Ik kon al schaatsen voordat ik kon lopen, want mijn ouders zorgden ervoor dat we op de vijver tegenover ons huis konden schaatsten. Toen ik jong was, schaatste ik op kanalen en op meren als er ijs lag. Tegenwoordig is er steeds minder natuurijs, en als er al ijs ligt, voelt het alsof er een half miljoen mensen tegelijk opstaan. Schaatsen was een extra goede reden om naar Finland te willen verhuizen.

Ik heb zo’n twintig jaar in Groot-Brittannië gewoond, en daar heb ik niet kunnen schaatsen. Mijn vrienden in Nederland en Groot-Brittannië zijn dan ook verbaasd over mijn foto’s op sociale media. De meesten denken dat ik hier in het noorden in het donker leef. Ze zijn verrast als ze zien hoe uniek en mooi het hier is met sneeuw, ijs en kou.

Een levensles van Tuomas Hannikainen

Ik ontmoette Tuomas Hannikainen voor het eerst ongeveer vier jaar geleden tijdens een toerschaatscursus die hij gaf, die ik samen met een Ronald Kneppers volgde. Ik heb veel van Tuomas geleerd over veiligheid. Ondanks mijn schaatsachtergrond is dit cruciaal geweest, omdat de Nederlandse manier van schaatsen anders is dan de Finse. De eerste paar jaar schaatste ik op de Oostzee in een spijkerbroek, een jas en een muts. In Nederland is het minder koud en men neemt veiligheidskwesties minder serieus dan hier. In Finland, als er iets gebeurt tijdens het toerschaatsen, ben je vaak ver van de bewoonde wereld bent.

Vanaf de eerste ontmoeting voelde ik meteen een klik met Tuomas, die net als ik van de natuur houdt. Hij stuurt me soms om 23.00 uur een berichtje met de mededeling dat het er morgen goed uitziet om te schaatsen, ga je mee? Onze tochten duren meestal een paar uur. Tuomas is dirigent en heeft een geweldig vermogen om naar het ijs te luisteren. Ik heb van hem geleerd om naar het geluid van het ijs te luisteren en te begrijpen wat de verschillende geluiden betekenen. Tuomas kent het gebied rond Helsinki & Epsoo goed en dat maakt toerschaatsen veilig en comfortabel. Omdat hij weet wat hij doet, kan hij zelfs dicht bij de rand van het ijs veilig schaatsen, waar je open water en zelfs golven vanaf het ijs kunt zien.

Het is fijn dat Tuomas vloeiend Engels spreekt, want hoewel ik al tien jaar in Finland woon, spreek ik geen Fins of Zweeds. Ik heb die talen niet nodig voor mijn werk; mijn klanten zijn buitenlanders en ik breng veel tijd door op zakenreizen. Het is altijd een plezier om terug te keren naar Finland. Ik ga soms naar Nederland voor mijn werk, maar ik zou er niet meer willen wonen. Het is een te stedelijk en krap land. Ik ben meer ontspannen in Finland. Ik houd van de natuur en de winter. Het is verbazingwekkend hoe je hier in de regio van de hoofdstad midden in de stilte op het zee-ijs kunt staan.

Een onvergetelijke tocht

De meest memorabele reis samen was toen we naar een eiland schaatsten, waar slechts vijftig meter ijs reikte, met open water aan beide kanten. Zonder Tuomas en zijn ervaring had ik er niet op durven schaatsen. We maakten een kampvuur op het eiland en grilden worstjes – of voor mij vegetarische worstjes. Soms bekroont een kampvuur onze reizen ook op andere manieren.

Ik houd ook van ijszeilen, waarmee ik ongeveer vijf jaar geleden ben begonnen. Voorheen zeilde ik alleen in de zomer en veel van mijn Finse zeilvrienden zeiden dat ik dit ook eens moest proberen. Drie dagen na de eerste wedstrijd kocht ik een ijsboot. Dankzij deze ijsactiviteiten reis ik door het hele land naar meren en de archipelago. Dit is een geweldige manier om Finland en de Finnen te leren kennen. Sommigen zeggen dat Finnen een beetje koud zijn, net als het weer zelf. Maar als je aan ijssporten doet, smelten Finnen: ze kletsen en ze steunen elkaar.

Het is handig als er verschillende wintersporten zijn die je kunt beoefenen, afhankelijk van het weer en de omstandigheden. Toerschaatsen is echter voor mij zo’n belangrijke sport, dat ik mijn schaatsen in de zomer al slijp ter voorbereiding op het nieuwe seizoen. Ik droom ervan om deze winter met Tuomas van Espoonlahti naar Porkkala te schaatsen.

Tuoumas is een een schaatsleraar, erkende gids, organiseert tochten en verhuurt ook alle spullen om fijn en veilig op het ijs te staan! Voor meer informatie: https://helsinginretkiluistelu.fi/en_US/retkiluistelun-superviikonloppu

De Finse toerschaatsvereniging (Suomen retkiluistelijat) organiseert in de winter door heel Finland schaatstochten op ‘wild’ natuurijs, dus zonder uitgezette routes of banen. Dit is een mooie manier om van de Finse natuur te genieten, en natuurlijk deze oernederlandse sport te beoefenen. Vanwege de risico’s van natuurijs is om mee te doen een korte introductiecursus vereist. Meer info over de toerschaatsvereniging vind je hier: www.skrinnari.fi

Hopelijk zie ik jullie snel op het ijs! Eventueel nog vragen? Stuur me dan gerust een WhatsApp-bericht!

Rudy Jurg

Nu heb ik zin, wat algemener op wat gebeuren van de negentiende eeuw in te gaan, in Nederland wel te verstaan, om het eventueel later met de gebeurtenissen in Finland te vergelijken. De laatste tijd verdiep ik mij namelijk tussendoor met de geschiedenis van Nederland in de negentiende en twintigste eeuw, met als bijzondere aandachtspunten de ontwikkeling van de schilderkunst in Nederland. Daarbij springen naar voren Vincent van Gogh en wat later Piet Mondriaan, maar er zijn nog meer kunstenaars, die een internationale roep hebben opgebouwd, zoals Jongkind, Toorop, Rietveld etc. Maar laten we nu maar beginnen, thematisch dit keer, en dan denk ik bijvoorbeeld aan het water, het onderwijs en de koloniën in Nederlands-Indië en de west (Suriname en Curaçao en Nieuw Amsterdam met name). Maar dat laatste nu nog niet!

HET WATER

Dat kan men positief of negatief opvatten. We kunnen dan aan natuurwater denken, maar dat is in de negentiende eeuw niet zoveel anders dan nu. Maar we kunnen ook denken aan onze strijd met het water, aan het droogmaken van door een enorme storm (soms wel een orkaan, want in de winter kan het in Holland enorm spoken wat het weer betreft) ondergelopen land van meren en zeearmen, die bij storm altijd dreigend zijn voor de mensen, die daarop of in de buurt ervan wonen. Dat weten we maar al te goed, bijvoorbeeld sinds de watersnoodramp in 1953, maar in de negentiende eeuw kon het ook enorm stormen! Al denken we alleen maar aan de zeer uitgebreide Haarlemmermeer en de toenmalige toepassing van machinekracht bij het overmeesteren en verwijderen van het overtollige water. Dat was in vele opzichten nieuw en revolutionair! Daar hadden wij Nederlanders een grote voorsprong door de techniek van molenbouw contra het water.

Het Haarlemmermeer is tijdens stormen altijd een dreiging geweest en juist het bedwingen ervan en het uitsluiten van overstromingsgevaar is altijd in de koppen van de Hollanders geweest. Daar zouden wij nu met overstromingen in India of in het verre oosten over het algemeen, en niet alleen daar, anderen behulpzaam kunnen zijn. Met de overlast van grote hoeveelheden regenwater bijvoorbeeld. De technische universiteit van Delft is niet voor niets wereldberoemd. Waarom niet de gevaarlijke meren of zeearmen leegpompen en zo doende extra landbouw- en veeteeltgrond creëren, waardevol land om te wonen en te bewerken en bij de groeiende bevolking misschien noodzakelijk om niet van dure import afhankelijk te zijn en vooral: om rijk te worden? Maar met molens zo’n groot meer bedwingen? Dat wordt duur en is kwetsbaar! Dan maar met de moderne stoomtechniek en enorme nieuwe machines proberen. En dat hebben ze in de negentiende eeuw gedaan! En met groot voordeel! Denken we maar het comfortabele wonen van mensen of aan het graan voor het brood en bier (Heineken bijvoorbeeld), of aan de koeien voor de melk, waaruit boter en kaas (of het nou Gouda, Edam of Maasdammer kaas betreft), dus een enorm exportproduct, waarmee Holland en Nederland en de Nederlanden onder andere rijk geworden zijn.

En wat heeft de Haarlemmermeer met een grote gebeurtenis in de negentiende eeuw te maken? Alles! Want de mensen in Holland kregen ook toentertijd genoeg (zoals na 1953) van de dreiging, door het water van het meer overstroomd te worden, met alle ellende van dien, en ze peinsden erover na (technisch gezien, maar steeds meer ook in de politiek), machinaal en niet traditioneel met molens het gevecht met die gevaarlijke waterwolf (en meer dan één keer het toebijten ervan) van storm en dreiging van overstroming aan te gaan dus de wateroverlast op een andere manier dan tot dan toe te lijf te gaan. Dit zou in de negentiende eeuw met de vertrouwde techniek van molenbouw en de drooglegging van kleinere meren (de Beemster bijvoorbeeld) met de nieuwste techniek van de stoommachine mogelijk moeten zijn. Maar hoe? De realisering van het hoe op zo’n grote schaal was tot toen toe niet bekend. Maar het was mogelijk, zeiden de technici, en de drooglegging van het enorme Haarlemmermeer via machinaal leegpompen werd in de negentiende eeuw gerealiseerd, als eerste (?) DELTA-werk zogezegd, en het werd internationaal bewonderd, vooral door de Engelsen maar ook door anderen, en de enorme pompmachines zijn gedeeltelijk nu nog in dienst en doen het goed, al zijn de pompen voor het continue droogmaken van de Haarlemmermeerpolder (waar nu veel mensen veilig wonen, de infrastructuur modern en in orde is en de boeren het goed maken) tegenwoordig niet door stoom aangedreven maar elektrisch.

Overigens is er nog een ander negentiende-eeuwse vorm van water actueel: het drinkwater! Maar daarop komen we een andere keer terug. Ook op de boeren kom ik terug, met name: de boerenleenbank. Via deze bank konden de boeren grotere projecten financieren. Het is een Duitse uitvinding van de negentiende eeuw (Raiffaisen), in Nederland met vrucht toen overgenomen.

HET ONDERWIJS

Ook op dit terrein gebeurde in de negentiende eeuw veel. Weliswaar gedeeltelijk verzuild (naar de levensopvatting landelijk verdeeld), maar toch … De scholen werden zonder meer beter en voor velen bereikbaar en te betalen. De politieke aandacht ging mee, ook de kwaliteit van de scholing werd beter en beter, er ontstonden nieuwe soorten van onderwijs, meer aangepast aan de maatschappelijke behoeftes.

Denken we bijvoorbeeld aan de hbs (de hogere burgerschool). In de negentiende eeuw uitgevonden! Het woord ‘hoger’ houdt weliswaar nog een restrictie in, ‘hoger en lager’ is niet hetzelfde en beide begrippen zijn nog in de negentiende eeuw zonder meer in de maatschappelijke realiteit schrijnend aanwezig, hoger was toen een eeuw of twee geleden en is nog steeds eerder voor het (financieel) betere volk in de steden, dat wel, maar toch … Het was uiteindelijk bedoeld voor alle burgers van het land, voor mannen en vrouwen, misschien nog lange tijd meer voor de stedelingen dan voor de boeren, maar toch in principe voor iedereen. Dat begon toen te werken en de scholing werkte door. De realisering ervan is nu in de eenentwintigste eeuw wel meer het geval, maar toen begon het, het volksonderwijs dus, het ontwikkelen van eenieder, het volk dus, en niet alleen van de elite van het volk. Het oude gymnasium (in de grotere steden, vroeger de kloosterschool of de Latijnse school) was voor de stedelijke elite, de universiteit bovenal, maar de mogelijkheden van de gewone man (en vrouw) om zich te ontwikkelen werden toch gedurende de negentiende eeuw wezenlijk beter. Zojuist heb ik het woord volk laten vallen. Volk in contrast met elite. Dat gebeurde echt: de gewone man (en/of vrouw) kreeg in de negentiende eeuw steeds meer kansen, om zich te laten scholen, dus zich te laten gelden en die kans grepen steeds meer mensen in Nederland aan. Ik zie al veel voorhoofden fronsen: Ook bij de vrouwen? Ik kom erop terug, evenals op het verschil tussen arm en rijk.

En toch denk ik daarbij ook aan het begrip ‘emancipatie’. Het volk in de negentiende eeuw was (en niet alleen maar zoals in vroeger tijd) ‘horig’ en deed min of meer wat de bovenlaag wilde, maar het leerde ook meer en meer naar z’n eigen stem te luisteren en z’n eigen kansen te benutten. Maar bij het begrip ‘emancipatie’ denken we tegenwoordig nog meer aan vrouwen-emancipatie en niet zonder meer aan de emancipatie van het eenvoudige volk, dat is waar. Overigens kom ik later op het wel en wee van de vrouwen toentertijd terug, niet hier, maar later. En ook op de begrippen arm en rijk.

DE KOLONIËN

En nu het derde thema: de Nederlandse koloniën! Dat dit onderwerp niet zonder meer typisch is voor de negentiende eeuw, dat weet ik ook wel. Maar alleen al door het feit, dat er toen via de haven van Rotterdam vooral duizenden emigranten uit heel Europa hun toevlucht en toekomst zochten in Amerika of elders, door armoede of vanwege religie gedwongen, is de enorme toestroom naar Noord-Amerika, maar ook bijvoorbeeld naar Suriname en elders via de haven van Rotterdam te begrijpen (en in de twintigste eeuw bijvoorbeeld naar Australië). Niet alleen de Joden en christenen, maar ook de economisch armen zochten een nieuwe, minder belastende toekomst elders, zo ver mogelijk van het bedreigde moeder- of vaderland vandaan. De mensen toen probeerden hun leven opnieuw gestalte te geven door naar elders te vertrekken, de een lukte het, de ander lukte het niet.

Hier ligt waarschijnlijk een groot verschil met Finland, Nederland had toen internationale invloed via Suriname naar Zuid-Amerika, naar Noord-Amerika door zijn historische verbinding met Nieuw Amsterdam (New York), door zijn actieve handel naar Nederlands-Indië, door zijn historie met Zuid-Afrika en als zeevarend handelsvolk naar vele plaatsen in de toen bekende wereld. Dat mogen we niet onderschatten. Maar benadrukken mogen we het wel.

Denken we alleen maar aan de schokkende impact die Eduard Douwes Dekker, ons meer bekend als Multatuli, de man die veel gezien en geleden heeft op Indonesië en in Nederland, heeft gehad. Met die roman (in 1860 uitgegeven) heeft Multatuli niet alleen veel gewone lezers, maar vooral ook politici en nadenkende mensen in Nederland en elders de stuipen op het lijf gejaagd. Was onze negatieve invloed in de wereld zo zwart, waren we internationaal gezien zulke schurken, zoals in deze veelgelezen roman beschreven werd? Misschien wel, misschien niet! Maar het heeft de Hollandse mensen wel aan het denken gezet en tot betere activiteit gedreven.

Hier wil ik het nu bij laten, wellicht een volgend keer kom ik op de vele vragen, die onze roemrijke (maar ook wel belastende) geschiedenis ons nu stelt, en op eventuele voorgestelde of gedeeltelijk gerealiseerde oplossingen, die dezelfde historie ons te bieden heeft. En uiteraard vergeleken met de Finse geschiedenis.

Peter Starmans

Met de kerst voor de deur loop ik door een grijs bos, dat zijn tranen weigert te drogen. De ochtendschemering wordt vastgehouden onder een grauwe deken. Een witte kerst lijkt haast uitgesloten, net als in de winters uit mijn kindertijd in Nijmegen.

Maar ze waren er wel. De winter die me het meest bijstaat is die van zevenentachtig, toen mijn zus geboren zou worden. Aan de overkant van de Broekstraat lag een vijver die zich uitstrekte langs de rand van de stad, en die vijver was bevroren. We schaatsten, eerst een stoel voor ons uitduwend, later zonder. We schaatsten tot we onze tenen niet meer voelden.

De herinnering aan die winter kwam tot leven toen ik voor de eerste keer in Finland kwam, bijna een kwart eeuw later. Ik wandelde met mijn geliefde over de bevroren Aurarivier en voelde hoe de energie van de winterzon, weerkaatst in de sneeuw, samenbalde in mijn lichaam. Een bol van licht en warmte, schitterend en stralend, die oploste in mijn bloed en me een onbenoembare kracht verleende.

Vanochtend vroeg ik Elias wat hij later, als hij groot is, het liefste zou doen. Een grote toren bouwen, antwoordde hij, stralend op mijn schoot, de grootste toren van de wereld. Met goud en zilver en alle materialen die ervoor nodig zijn. De toren heeft een lange, lange trap, en bovenin staat een telescoop. Dan klim ik naar boven en kijk ik naar de sterren en de planeten. Dan kan ik Jupiter eindelijk goed zien.

Het is treffend hoe groot en tegelijkertijd klein de dromen van een kind kunnen zijn. Want stel dat je de trap op bent geklommen en door de telescoop Jupiter hebt bekeken. Hoe lang zal de aanblik van de planeet je bekoren? Dan heb je een toren gebouwd, de hoogste van de wereld, en de trappen ervan beklommen. En dan?

Tegelijkertijd treft me de gelijkenis met onze dromen. De individualistische dromen. Een carrière waarmee we de treden beklimmen. Misschien blijven we dicht bij de grond, misschien komen we tot halverwege. Maar we zullen nooit de kortstondige tevredenheid kennen van Elias, die boven in zijn zelfgebouwde toren Jupiter aanschouwt.

Met de jaren krijg ik sterker de indruk dat de dromen die we najagen uit onze kinderjaren stammen. Dat onze wensen besloten liggen in een gouden moment ergens in de krochten van onze herinneringen. We beklimmen de trap van de toren die we in gedachten bouwden, zoeken in onze geliefde de liefde die we kregen of die ons juist ontzegd werd door onze ouders. De wereld die de mijne moest worden, haalde ik misschien deels uit boeken. Uit de avonturen van de kleine kapitein bijvoorbeeld, die ik inmiddels in de avonden voorlees. Ik zie hem voor me, wijdbeens, met zijn ogen op de kim. Zijn het zijn ogen waarmee ik in de verte tuur?

En hier ben ik, weg van mijn thuishaven, maar in wezen niet ver van huis, op de onderste tree misschien, dicht bij de grond die vochtig is, in een winter die grauw is, hoewel de kerst voor de deur staat.

Thijs Feuth