Hier gaat het dus niet over onze arctische streken, de noordpool, het noorden. Daar kunnen we een andere keer over dromen. Hier gaat het over de Antarctica, de streken rond de zuidpool, waarnaartoe de schrijver Adwin de Kluyver een paar jaar geleden een ontdekkingsreis heeft gemaakt en wel met een oude driemaster in navolging van beroemde ontdekkingsreizigers à la Amundsen, Scott of de Japanner Nobu Shirase, waar de meeste lezers waarschijnlijk nooit van gehoord hebben. Maar goed, daarover direct meer.

Onze vorige voorzitter Guido had een paar jaar geleden, tijdens de corona-tijd, een heel goede inval: om een jaarlijkse algemene ledenvergadering eens te combineren met een presentatie vanuit Nederland, waarbij auteurs zelf via een boekhandel een eigen recent boek te propageren, ook natuurlijk om meer belangstelling te wekken voor de vergadering. Daar is Guido volledig in geslaagd, er waren bij de videozittingen en de presentatie zeker meer dan twintig actieve deelnemers.

Een jaar of twee drie is dit goed gelopen, en ik herinner me bijvoorbeeld met plezier de gezamenlijke bespreking, samen met auteur Adwin de Kluyver, over zijn boek ‘Niemandsland’, waarover dit artikel hier gaat; of de ontmoeting met Pauline Terreehorst over haar spannende boek ‘Het geheim van de Gucci koffer’. Fijne en geslaagde gebeurtenissen, waar de deelnemers graag en actief aan meededen. Als grappige anekdote herinner ik me ook nog, dat de uitzending met Adwin de Kluyver opeens door een technische storing een minuut of twee stilstond: met als resultaat een stilstaand beeld met de mond van Adwin open, alsof hij ons net iets wilde zeggen, maar het op dat moment niet kon. Het is heus goed gekomen dit keer, en het was boeiend, wat hij ons te zeggen had.

Maar nu over het genoemde boek zelf. Het boek wordt aaneengeregen door een reisverslag; het bericht namelijk van een reis door Adwin de Kluyver zelf gemaakt, bewust en met het oog op zijn toen nog te schrijven boek; en wel naar de Antarctica, met inderdaad een oude opgeknapte driemaster, zoals Nobu Shirase, een Japanse ontdekkingsreiziger, met zijn driemaster, de Kainan-maru, in 1912 gemaakt had, om voor zijn keizer de zuidpool te ontdekken en die pool dan door de nationale vlag te planten in beslag te nemen; en daar is hij door ontoereikende voorbereiding jammer genoeg niet in geslaagd.

De Kluyver wilde dus Nobu Shirase navolgen, door ook met een driemaster naar het zuidpoolgebied te varen. Dat is hem overigens wel gelukt. Maar niet met dezelfde driemaster! Het reisverslag van Adwin tussen de andere rijke verhalen door houdt het boek met allerhand wetenswaardigheden en spannende avonturen in deze koude streken als eenheid tezamen. Hij vertelt ons over pinguïns, albatrossen, walvissen of over utopieën en mensen die daar toen en nu gelopen of geskied en al ontdekkende in barre omstandigheden gewoond hebben. Het betreft hier een boek, dat van het begin tot het einde ons in spanning houdt, via allerhand min of meer geslaagde pogingen in heden en verleden, om dat werelddeel bloot te leggen, te ontdekken dus.

Adwin de Kluyver zelf is uiteraard geen eigenlijke ontdekker van de zuidpool, maar overtuigt ons wel als literair onderzoeker van allerhand waargebeurde verhalen over thema’s rond die ijskoude streken in het zuiden, die vanzelfsprekend stuk voor stuk de moeite waard zijn en overigens politiek zelfs steeds meer de moeite waard worden. De tv gaf kortgeleden een uitgebreid gesprek weer van Arto Nyberg met een moderne wetenschappelijke onderzoeker van Antarctica, die er net vandaan kwam en uitgebreid verslag over uitbracht. Denken we ook maar aan de tegenwoordige politieke strijd om de noordpool (de zuidpool komt deze eeuw ook aan de beurt!), de strijd daarom, wie het gebied eromheen bezitten en uitbuiten mag, dus triest genoeg ook vaak misbruiken. Want de mens wil vaak alleen maar voor zichzelf de materiële rijkdom ervan hebben en niet zonder meer ergens gewoon zijn, in de natuur; of (voor kijkers op de teevee) via uiterst interessante documentaires over de flora en fauna aldaar. Deze week was er nog een boeiende film over een groot en vrijwel onbewoond eiland in het noorden van Canada, wonderlijk en zo anders dan het gewone leven in Helsinki of Amsterdam.

Het boek nu gaat bijvoorbeeld in een van de eerste hoofdstukken over Polynesiërs, die eeuwen geleden met een primitieve boomstamkano wilden ontdekken, wat er zich achter die zeehorizon bevond. Of over de Bruggenaar Roeland Vergote, die in de zestiende eeuw met Ferdinand Magellaan meevoer om de doorgang van de Atlantische Oceaan naar de Stille Oceaan mede te ontdekken, namelijk de Straat van Magellaan ten noorden van Kaap Hoorn.

Vermakelijk ook is het verhaal over de Duitse natuurwetenschapper Johann Reinhold Forster, die op bevel van de  koning van Groot-Brittannië met de Resolution van de beroemde kapitein James Cook meevoer op James Cooks tweede jarenlange reis naar het nog onontdekte zuidpoolcontinent (1772-1775). En dat samen met zijn later alom bekende zoon Georg Forster die in 1772 pas veertien jaar oud was.

Johann Forster was echt geen zeeheld, integendeel, maar hij heeft wel voor ons het Paaseiland met zijn vreemde beelden en de inwoners ervan en ook Vuurland en zijn primitieve bewoners voor het eerst beschreven en voorts allerhand interessants over dieren en planten tijdens de zeereis onderweg gepubliceerd. Wat ik vooral als leraar zo interessant vond,  is, dat De Kluyver de bekende hoofdpersoon James Cook in zijn verhaal op de tweede plaats zet, om een ander, de ‘naturalist’ Johann Forster,  in een kritisch zonnetje te zetten en recht te doen. Dat bevalt me wel. Dat lijkt wel Anna Enquist in haar geslaagde roman ‘De thuiskomst’, waarin de hoofdpersoon de vrouw van James Cook is, die telkens zonder haar man jarenlang alleen thuis alles moet regelen en doen.

Dan volgt er een bijzonder mooi hoofdstuk over bekende Engelse schrijvers, Samuel Taylor Coleridge en William Wordsworth (met zus), die met hun in wereldwijde zeemanskringen welbekende gedicht ‘Van de oude zeeman’ troost hebben gegeven aan talloze zeemannen in nood, in storm en regen. Dat is toch hun eigen lot (en ‘schuld’), omdat ze volgens de genoemde sage een weerloze albatros gedood hebben, die grote en misschien wat naïeve vogel van de Antarctica. Dit doden als symbool voor de mens, die de wereld om zich heen wil beheersen en uitbuiten, koste wat het kost. Hier zonder meer tevens een meesterlijke beschrijving van de albatros, ‘het symbool van zwerven, zweven, varen en eindeloos reizen’, zoals Adwin de Kluyver het formuleert. Binnen dit verhaal past ook de herinnering van de jammerlijk mislukte expeditie naar de zuidpool van Ernest Shackleton in 1915. Zijn gekraakte schip, de Endurance, is kortgeleden gevonden! In dit verhaal wordt ook Willem Schouten vernoemd, die als eerste met zijn schip in 1611 Kaap Hoorn gerond heeft. Alles bij elkaar een gaaf verhaal!

In het midden van het boek staan de twee belangrijkste verhalen: het verhaal van de overwinnaar, de ontdekker van de zuidpool, Raold Amundsen, die bewust ten koste van zijn trekhonden (uitgeput, doodgeschoten en opgegeten, wat hem door velen toch wel kwalijk is genomen) de zuidpool als eerste en nauwkeurig gepland heeft bereikt. En daarna dan het droevige maar ook trotse verhaal van de verliezer Robert Scott, zo vol typische Britse trots, ondanks of misschien wel dankzij de manier waarop Scott en zijn twee kameraden de heldendood gestorven zijn  (twee kameraden waren al onderweg gestorven), drie mannen dus, die opgesloten in hun tent tijdens een verwoede en langdurige sneeuwstorm, vlak voor de finish waardig doodgevroren zijn.

Het gaat hier in het tweede verhaal natuurlijk om de voorbeeldige Engelse gentleman Robert Falcon Scott, die ook de zuidpool bereikte (maar een maand later dan de Noor Roald Amundsen op 14.12.1911) en die op de terugweg vlak voor Cape Evans, waar hun schip lag, door barre weersomstandigheden in hun tent gevangen zaten (of beter lagen) en in de bittere kou en met knagende honger als vrienden en weldra als voorbeeldige Engelsen stierven. Het is misschien wel groots hoe de Britten trots op hun posthuum geadelde Robert Falcon Scott en zijn mannen waren, ondanks hun bittere verlies (niet glanzend goud, maar slechts gewoon zilver), een geldend voorbeeld voor het Britse volk van echt heldendom zijn geweest, vooral door hun manier waarop zij moedig gestorven zijn.

Die Engelsen waren overigens niet voor niets een van de belangrijkste onderdelen van de geallieerden van de Tweede Wereldoorlog, zo werd ons op school voorgehouden. Zij hebben ons toch maar bevrijd. Wij hebben in Nijmegen in de herfst van 1944 een tijdlang Engelse officieren in huis gehad, zij in ons huis boven, wij in de kelder beneden. De herinnering aan deze mannen is overigens nog steeds warm, jarenlang hebben we nog contact met hen en hun gezinnen gehad. Zo wordt toch een ideaal van identiteit geschapen, ook nu nog. Denken we ook maar eens aan koningin Elisabeth of eerder nog aan koning Charles met zijn prostaatkanker, wat weliswaar iedere man kan overkomen, maar dat van ons komt echter niet in de krant of op de teevee. Ik herinner me ook, dat ik (misschien toen ik veertien was) als sinterklaascadeau hoopte een groot en duur boek over juist deze zuidpoolontdekkers, bijvoorbeeld over Amundsen en Scott, te krijgen. En ik heb het ook gekregen en ben er lang mee bezig geweest, terwijl ik echt geen ijsheld of gentleman ben, meer een held op sokken en een Nederlander bovendien. Maar ja, zulke symbolen van heldendom heeft de doorsneeman of -vrouw nodig, om volwassen te worden. Later werden het in Nederland zulke ijshelden zoals bijvoorbeeld Ard Schenk of Kees Verkerk (en Sven Kramer uiteraard). En nu zijn het weer anderen, in Finland meer ijshockey-helden of muziekhelden.

Dan volgt er een allercharmants verhaal ‘Kaap Adare – een mensje’, over de pinguïns en hun intense antarctische leven. Vooral religieuze fundamentalisten in de negentiende eeuw prezen deze vogel omdat het zo kuis en voorbeeldig voor christenen zou leven. Maar George Levick, die in 1910 met kapitein Scott met de Terra Nova meevoer als zoöloog en scheepsarts en ook in zijn vrije tijd pinguïns wetenschappelijk gadesloeg en onderzocht, hij weet er alles van, want hij heeft allerhand in het leven van pinguïns met eigen ogen voor zijn neus zien gebeuren, maandenlang.

In het puriteinse Victoriaanse tijdvak van de Britten (en Europa) zag hij bijvoorbeeld voor zijn ogen en hij beschreef dat ook uitvoerig, dat pinguïns er wat hun seksuele gewoontes wat van kunnen. Je kunt het zo gek nog niet bedenken, het gebeurde ook bij de pinguïns. De christenfundamentalisten keken toen wel op hun neus en deden er het zwijgen maar toe! Het latere boek van Levick, ‘Antarctic Penguins – a Study of Their Social Habits’, was een grote steen in de puriteinse vijver van veel mensen in de wereld. En golven dat het boek veroorzaakte! En uiteraard tevens een teleurstelling voor christelijke herders, die juist de pinguïn als kuis voorbeeld hun gelovigen voor ogen hielden.

Het volgend verhaal, ‘De jacht’, gaat over het vangen van walvissen in deze zuidelijke wateren, een bloedstollend verhaal over dit wrede jagen op deze voor de industrie en onze gezondheid van belang zijnde dieren. Natuurlijk hebben wij toen we jong waren tot ons verdriet (want een lekkernij was het inderdaad niet) levertraan moesten slikken; en het vet en de olie van walvissen was ook voor de industrie kapitalen waard. Vandaar. De Nederlander Willem van der Does heeft er in 1947 een populair jeugdboek over geschreven, ‘Storm, ijs en walvisschen’.

Als een van de laatste verhalen van het prachtige boek van Adwin de Kluyver stond ik er niet van te kijken, toen zelfs de Duitsers in de jaren dertig van de vorige eeuw een rijksvlag met hakenkruis (de swastika-vlag als symbool van het Hitlerrijk) in het antarctische gebied wilden plaatsen, om hun belang bij dit gebied te onderstrepen. Gelukkig is dit Neuschwabenland door de WO2 echter nooit echt gerealiseerd.

Afsluitend geeft Adwin de Kluyver ons dan nog twee toegiften: Het verhaal dat er in 1947 ook een vrouw aanwezig was (of eigenlijk twee) in deze vooral mannelijke wereld, vrouwen, die een functie hadden bij een wetenschappelijk Amerikaanse expeditie op Stoningtoneiland. Het liep wel maar was niet zonder meer een succes bij de typisch masculiene wereld van ontdekkers en wetenschappers op Antarctica. En tenslotte het mooie afsluitende verhaal van de wereldberoemde foto van ‘de Blauwe Knikker’. En wel de ronde aardbol op het zuiden gezien in volle zon, maar wel  in het duistere diepzwarte heelal, een foto in 1972 genomen tijdens de Apollo 17-reis naar de maan, met uiteraard voor het eerst het zuidpoolgebied stralend wit in het centrum. Gepland en geslaagd!

Veel leesplezier, Peter Starmans

Hoi,

Mijn naam is Annelies Van Tieghem en ben geboren en getogen in Brugge, België.
Midden 2020 beslisten mijn man en ik om ons aan een groot avontuur te wagen en te verhuizen naar Helsinki. Na een inburgertraject en een berg administratie werd ik eind 2022 ook hier in Finland erkend als klinisch psycholoog. Al snel vroeg ik mijn ondernemingsnummer aan en ging ik samenwerken met Compass Psychology, een internationale groepspraktijk bestaande uit enthousiaste en gedreven klinisch psychologen. Wij koesteren allemaal dezelfde missie om mensen te begeleiden op hun pad naar zelfontdekking en persoonlijke groei.

In mijn werk als klinisch psycholoog is het mijn passie en privilege om mensen terug in verbinding te brengen met hun ware zelf, de samenleving en de natuur zodat het licht, die ieder van ons in zich draagt, van binnenuit opnieuw kan schitteren.
Het is mijn overtuiging dat elk individu een innerlijk licht draagt dat soms verduisterd raakt door het leven, door trauma’s, door stress, of door de chaos van de wereld om ons heen. Mijn werk bestaat eruit om mensen te helpen dat licht en innerlijk kompas weer te vinden, om hen te ondersteunen terwijl ze diepere lagen van zichzelf herontdekken en hun unieke plaats in de wereld vinden. Ik geloof dat wanneer mensen in contact komen met hun authentieke zelf, ze een kracht ontdekken die hen in staat stelt om te bloeien en te schitteren, zelfs te midden van uitdagingen en duisternis. Vandaar ook mijn favoriete quote van Leonard Cohen’s “Anthem”: ‘There is a crack in everything. That’s how the light gets in’. De barsten die worden gezien als onvolkomenheden maken ons als mens uniek en bieden ons de mogelijkheid tot groei en het nemen van volledig eigenaarschap.

In een wereld waar stress, isolatie en innerlijke strijd veel voorkomen, biedt therapie een veilige ruimte waar individuen hun belevingswereld kunnen verkennen, echt gehoord en gezien worden en adaptieve vaardigheden leren om te kunnen gedijen in de huidige maatschappij. Therapie is voor eenieder die een reis naar authenticiteit, persoonlijke groei en betere mentale gezondheid wenst.

Ik ondersteun je graag bij:
– stress, burn-out, loopbaanbegeleiding
– zelfvertrouwen, assertiviteit, mindfulness
– depressie, stemmingswisselingen;
– angstproblemen, trauma, fobieën,
– AD(H)D, autisme
– existentiële en/of identiteitscrisis, rouw
– gender- en bodydysforie
– eetstoornissen.

Wil je graag meer weten over mijn aanpak en therapeutische benadering, kan je terecht op volgende website: https://compasspsychology.fi/about-annelies/.

Bij andere vragen, mail gerust naar annelies@compasspsychology.fi.

Veel liefs,

Annelies Van Tieghem

Uitnodiging voor zomerkamp van 2 t/m 4 augustus in Kristinestad

Het zomerkamp van de Nederlandse Vereniging in Finland wordt dit jaar georganiseerd in Kristinestad (Kristiinankaupunki). Kristinestad ligt aan de westkust van Finland, zowel een uur en een kwartier van Vaasa als van Pori.

We kamperen op Bockholmen Camping Pukinsaari https://www.pukinsaaricamping.fi/fi

Er zijn plekken voor tenten, caravans, campers en veel verschillende huisjes te huur.

Voor alle door de NViF georganiseerde activiteiten geldt, dat de NViF geen verantwoordelijkheid draagt noch voor letsel
bij deelnemers of derden noch voor schade aan eigendommen van de deelnemers of van de locatie. Iedere deelnemer is
hoofdelijk verantwoordelijk voor het door hem/haar toegebrachte letsel en de schade.

Het voorlopige programma ziet er als volgt uit:

Vrijdag 2 augustus:

Aankomst

Avondeten op eigen gelegenheid

Avondprogramma met spelletjes en versnaperingen om elkaar te leren kennen gevolgd door een avondspel

Zaterdag 3 augustus:

Ontbijt op eigen gelegenheid

Programma in de omgeving, bijv:

• Minigolf
• fietsen
• kanovaren
• beachvolleybal
• (Kinder) stadstour
• museumbezoek

Gezamenlijke BBQ

Sauna

Zondag 4 augustus:

Ontbijt op eigen gelegenheid

Sport en spel

Gezamenlijke lunch

Vertrek

Het programma begint vrijdag om 19.00 uur. De lunch op zaterdag en zondag, de BBQ en de sauna-avond worden verzorgd door de Nederlandse Vereniging in Finland en zijn gratis voor leden.

De overnachting op de camping is voor eigen rekening en moet ook zelf gereserveerd worden door te kijken naar de gewenste campingplaats of accommodatie op de website  https://www.pukinsaaricamping.fi/fi en een  e-mail te sturen naar pukinsaari@elisanet.fi.

Natuurlijk mag je ook al eerder naar de camping komen, laat dit vooral vooraf weten in onderstaand formulier, zodat we met elkaar kunnen afspreken om samen nog wat te ondernemen in de omgeving.

Het programma wordt aangepast aan de leeftijd van de deelnemers, dus iedereen is welkom, van jong tot oud, met en zonder kinderen!

Meld je aan vóór 1 juli 2024 door onderstaande formulier in te vullen.

Met vriendelijke groet,

Het zomerkamp comité

zomerkamp@nederlandsevereniging.fi

Eerst was het plan om in oktober een wandeling over de oude Hietaniemi-begraafplaats te maken, echter paste qua tijd dat niet voor de gids. Dus geen wandeling in herfstkleuren en vallende bladeren, dat een passende achtergrondsfeer zou kunnen opleveren. Dus gaan we wandelen onder begeleiding van onze gids Agneta in december. Het is inmiddels winters en er ligt een, voor Helsinkiaanse begrippen, behoorlijk pak sneeuw. We verzamelen voor de door Theodor Höijer ontworpen kapel uit 1872. Hij was een zeer belangrijke architect aan het eind van de 19^e eeuw. Veel oude ‘juweeltjes’ in Helsinki komen van zijn hand, zoals restaurant Pukki in Korkeasaari.

Als medeorganisator, want ook Watze en Agneta participeren daarin, kom ik op tijd op de afgesproken locatie om te verwelkomen. Rond 2 uur is bijna iedereen aanwezig. Er zijn 20 deelnemers die het winterse weer trotseren. Agneta die als gids ons rondleidt geeft ons een kaart – wel handig als we verdwalen – en geeft een algemene introductie over de begraafplaats en langzamerhand begeven we ons naar het zuiden. Zie ook ons wandel routekaartje. We maken onder anderen een stop bij het graf van Frederik Ekberg, de oprichter van de Ekberg-bakkerij en het café aan de Bulevardi in Helsinki. Robert Stigell, waarvan we het graf later zien, heeft het portret reliëf aan de grafsteen toegevoegd. We lopen verder en komen bij het grafmonument van Frederik Pacius, een duits-Finse componist en muziek docent aan de universiteit van Helsinki. We passeren de grafsteen van Beda Stjernschantz, een schilder. We staan stil bij het familiegraf van de familie Walleen, Carl Johan Walleen was een vooraanstaande politicus ten tijde van de Russische overheersing van Finland en werd gouverneur van district Viborg. Ook zijn zoon Emil volgt hem in zijn voetsporen. Kortom, in dit deel van de begraafplaats liggen gedenkstenen die verwijzen naar een belangrijke deel van de Finse geschiedenis van de 18^e en 19^e eeuw. We gaan verder en zien het graf van J.V. Snellman, een senator.

Als we aan het eind van het pad naar rechts afslaan komen we bij pompeus graf van Robert Stigell, een fameuze beeldhouwer met sculpturen ‘Ilmarinen’ en ‘Väinämöinen’ aan de voorgevel van de Vanha ylioppilastalo in het centrum van Helsinki en ook andere bekende werken. Langzamerhand beginnen we de winterse kou te voelen en maken een begin aan de terugreis naar een warm tehuis. Maar eerst proberen we het graf te vinden van Helene Scherfbeck, een zeer bekende schilder die iedere kunstminnaar in Finland en daarbuiten moet kennen. Helaas lukt ons niet het graf te vinden dat ondergesneeuwd is. We lopen weer terug naar het nabij het startpunt van de excursie en komen bij het graf van Jaakko Pöyry, de oprichter van Ingenieursbureau Jaakko Pöyry; dat bureau is nu samengegaan met een Zweeds ingenieursbureau tot Afry. Dit graf onderscheid zich van de andere door een opmerkelijke vormgeving in de vorm van een kaars met daarbij afgebrande luciferstokjes. Vervolgens maken we een stop bij het praalgraf van Anders Edvard Ramsey, een Finse generaal in het Russische leger. Ook hier was Robert Stigell de maker van het grafmonument. Ramsey had Schotse roots, maar zijn vader was al een militair met hoge rang in Finland. Dichtbij staat ook het beeldhouwwerk op het graf van Zacharias Topelius met de titel ‘Valoa kohti’, vrij vertaald naar ‘Naar het licht’. Als laatste lopen we langs de graven van recente artiesten zoals Spede. Als voorbeeld doe ik ook een aantal foto’s van deze graven die ik eerder genomen heb in mei 2021.

We bedanken Agneta voor de rondleiding en de uitleg en de gedane moeite om ons van informatie te voorzien. We vervolgen onze weg naar de woning van Watze tegenover de begraafplaats om op te warmen met hete chocolademelk met eventueel een hartversterkertje en slagroom. Ondanks de kou was het zeer geslaagd, en zien we uit naar meer van dit soort evenementen.

Arie Oudman

Winterse nieuwjaarsreceptie

Met het glas geheven gaan we weer het nieuwe jaar 2024 in. Sinds 2018 begroeten we elkaar in Villa Kivi gelegen aan de Töölönlahti met een mooi zicht over de zee (echt waar, zie rode stip op de kaart ¹). Waarschijnlijk let niemand daar nu op, want het is koud en er staat een harde wind die de sneeuw in het gezicht blaast.

Buiten worden we verwelkomd met oranje vlaggetjes en wat kaarslicht. Het logo van de Nederlandse Vereniging is ten dele weer ondergesneeuwd, kort nadat het geplaatst is.

Nee, liever gaan we zo snel mogelijk naar binnen, verwelkomd door de voorzitter Wim en Guido, die bij de ingang de registratie bijhoudt, waarna we een glas mousserende wijn krijgen aangeboden.

De opkomst is goed, en het duurt niet lang of de ontmoetingsruimte is aardig gevuld. Ondanks het barre weer en gladde wegen komen ook leden die wat slechter ter been zijn opdraven, soms met assistentie van welwillende leden.

Het is de tijd om elkaar te begroeten en sterke verhalen te vertellen, oude herinneringen op te rakelen of met nieuwe gezichten kennis te maken. Kortom het is weer – hoe kan het anders – een gezellige bijeenkomst. We heffen het glas en wensen elkaar het allerbeste toe. Bert groet mij met een Groningse uitdrukking “veel heil en zegen” en we suggereren de variatie hierop met een realistische blik op de toekomst “veul snij en reegn”, dat ook blijkt uit te komen in januari en februari, want sneeuw en regen is er gevallen. Hopelijk betreft het een kortlopende visie en kunnen we straks van een mooi voorjaar gaan genieten.

Met de aanwezige hapjes en drankjes doen we de ronde en praten we met onze Nederlandse vrienden en aanhang, totdat om de aandacht wordt gevraagd. Voorzitter Wim Havinga neemt de microfoon en geeft een korte speech om vervolgens ons allen een goed komend jaar toe te wensen.

De receptietijd wordt ruimschoots overschreden, want we raken maar niet uitgepraat. Hoe dan ook, het was weer een geslaagde bijeenkomst. Hopend dat de fotoreportage een goede indruk geeft.

Sommigen gaan niet met lege handen weg, want er is een verzameling van Nederlandstalige boeken uit de bibliotheek van de vereniging meegenomen ter inzage. Geïnteresseerden kunnen boeken tegen een kleine vergoeding meenemen naar huis. En dat gebeurt dan ook. Er blijven nog genoeg boeiende boeken over voor geïnteresseerden.

Arie Oudman

1) Map of Helsinge Parish 1749 (Geographisk charta öfver Helsinge sokn, uti Borgå härad och Nylands län belägen, afmät år 1749 af Fried. Joh. Fonseen)