Ondernemerscafé 28 oktober

Soitellaan en tijd om na te denken

Ondernemerschap betekent kansen zien en benutten, maar hoe doe je dat in een land waar de dienstensector een grote rol speelt, de taal bekendstaat als ´lastig´ en de markt tamelijk gesloten is?

Ruim vijftig Nederlandse ondernemers runnen een bedrijf in Finland. Van Ivalo waar Marctica Aviation Advisory is gevestigd tot de hoofdstad Helsinki en Björkholm Mökit Oy in de archipel van Turku, we hebben het hier over een afstand van negenhonderdtweeënvijftig kilometer, zijn Nederlanders actief in onder meer toerisme, catering, architectuur, grafisch ontwerp, mode, software, welzijn, luchtvaart en andere diensten en creatieve sectoren.

Nieuwkomers

Op 28 oktober vond alweer het derde ondernemerscafé plaats. Naast de vaste bezoekers konden we ook weer nieuwe bezoekers verwelkomen. Martijn Koster, eigenaar van Mohnsaft (https://www.mohnsaft.com/), een communicatiebureau, en Norbert Schalkx die een vaste baan bij een Finse fabrikant van bosbouwmachines heeft.

Naast zijn vaste baan geeft Norbert, die gespecialiseerd is in de Noordse korthoutmethode, als ZZP’er adviezen aan aannemers op het gebied van duurzame en efficiënte houtoogstmethodes, systemen en machines, zogenaamde “harvesters and forwarders”.

“Een harvester is een zelfrijdende houtoogstmachine die een boom in een arbeidsproces velt, snoeit, opmeet en in de gewenste afmetingen opzaagt. Een forwarder is een uitrijcombinatie die het opgezaagde hout verzamelt, het bos uitrijdt en het opstapelt langs de kant van een bosweg”, verduidelijkt hij het vakjargon.

We weten allemaal dat Finland met meer dan 75% bos het meest beboste land van Europa is en dat bosbouw in Finland van cruciaal belang is voor de nationale economie, maar dat een Nederlander in die sector werkt was nieuw voor de meeste bezoekers van het ondernemerscafé.

Gastspreker

Deze keer hadden we een gastspreker uitgenodigd om te praten over zakelijke communicatie en culturele verschillen tussen Finse en Nederlandse ondernemers. Toni Saaresto, een twintiger geboren in Finland en studerend aan de Universiteit van Amsterdam, legde ondermeer concepten als “the silent no” en “soitellaan” uit.

Soitellaan betekent letterlijk laten we gauw een keer bellen, maar figuurlijk zoiets als laten we elkaar een keer ontmoeten zonder dat daar concrete consequenties aan verbonden zijn. “Dit houdt in dat de belanghebbenden daarvoor actie moeten ondernemen”, onderstreept Toni.

Toni, die ervaring heeft met het Finse en Nederlandse bedrijfsleven, gaf aan dat Nederlanders vaak snel beslissingen nemen en dat Finse bedrijven meer tijd nodig hebben om tot beslissingen te komen. “Nederlandse bedrijven bewegen  snel, over het algemeen sneller dan Finse bedrijven”, verklaart hij.

Toni´s opmerkingen leidden al snel tot een geanimeerd gesprek met voorbeelden van onduidelijk conversaties tussen Nederlandse en Finse ondernemers en klanten.

Netwerken

Tijdens de discussie onderstreepte Toni het belang van het maken van connecties, ook in niet professionele settings. “In Finland hangt alles af van netwerken. Finnen kennen elkaar van school, hobbies en netwerkclubs. Waarom zouden zouden ze met outsiders in zee gaan”, daagt hij de deelnemers uit.

Ondergetekende (www.context-care.com) gaf aan dat outsiders soms iets te bieden hebben dat insiders niet hebben. En ook Wim van Arkitupa in Jyväskylä benadrukte dat als je wat te bieden hebt, de taal of cultuur niet zoveel uitmaakt.

Maar Sirpa, die Fins is en samen met haar dochter https://www.rivin.fi/  runt, onderstreepte het belang van netwerken in Finland.

Vragen vanuit het publiek

Ronald (www.exceltise.com) gaf aan dat het hem verbaasde dat Finnen nauwelijks vragen stellen tijdens voordrachten. Presentaties waar geen vragen worden gesteld, zijn vaak voor ons Nederlanders geen goede voordrachten”, stelt hij.

Toni legde uit dat het in Finland net andersom gaat. Als de presentatie goed is, hoeft niemand vragen meer te stellen”, verklaart hij droogjes.

De discussie zette iedereen aan het denken. Voor Norbert, die voor zijn bedrijf 100-150 dagen per jaar in het buitenland werkt, ‘is dit dagelijkse kost’. “De uitdaging is om tijdens het bouwen van vertrouwensrelaties het vermogen te ontwikkelen om je communicatiestijlen aan te passen aan je werkomgeving of land en de culturele achtergronden van je collega’s en/of samenwerkingspartners, zonder je eigen normen en waarden uit het oog te verliezen”, vertelt hij.

Tip voor de ondernemers

We vragen Toni een dag later per e-mail of hij nog tips heeft voor Nederlandse ondernemers in Finland. “Nederlandse ondernemers in Finland moeten zich ervan bewust zijn dat Finnen over het algemeen meer tijd nodig hebben om tot een besluit te komen”, schrijft hij. Als je wilt weten of Finse partners geïnteresseerd zijn, moet je goed kijken of er enige wederkerigheid in de informatie-uitwisseling is”, sluit hij zijn berichtje af.

Nederlandse Vereniging in Finland

Nederlandse mkb in Finland

Aaltje Bos

040-5812375

Ondernemerscafé: ondersteunen bij het realiseren van groei van Nederlandse ondernemers in Finland

Dubbelfluppers

Op een zaterdag zit er een blauwzwart foldertje in de brievenbus van een fascistische groepering met ambities voor de aankomende verkiezingen. Minachtend leg ik het pamflet opzij terwijl ik de krant op tafel uitvouw. Eeva gooit het foldertje met een vieze blik bij het oud papier en we maken er verder geen woorden aan vuil.

Aleksis kijkt me vrolijk maar ook dwingend aan. Zes maanden is hij nu. Ik stop hem hapjes pap toe. Als Elias, twee jaar ouder, zijn bord leeg heeft, vraagt hij in een Fins-Nederlandse volzin om een boterham met chocoladevlokken. Daarna stelt hij het tandenpoetsen en omkleden zo lang mogelijk uit en het verbaast me hoe hij telkens weer nieuwe trucjes verzint. Nieuw is dat hij nu telkens ‘miksi?’ vraagt – waarom? – en dat Aleksis voor het eerst op de pot is gegaan. Het gezinsleven met twee van die ukken is zo vol grote kleine dingen, dat de blauwzwarte folder pas in de avond, wanneer de kinderen op bed liggen, weer het domein van mijn gedachten bereikt.

Volgens de Blauwzwartbeweging is Finland er alleen voor oorspronkelijke Finnen – in feite bepleiten ze een soort etnische zuivering. Ook mensen als jij en ik kunnen maar beter hun biezen pakken. Het is natuurlijk maar de vraag of die zielenpoten ook maar één zetel binnenhalen, maar toch weet iedere buitenlander dat xenofobie en racisme hier welig tieren, vaak in een impliciete, half onbewuste vorm. Typerend is een verhaal in Helsingin Sanomat over een Mongoolse IC-verpleegkundige in Helsinki die door een fout van Migri, de vreemdelingendienst, op botte wijze het land dreigde te worden uitgezet.

Het gedachtegoed van de blauwzwarten is niet alleen abject maar ook absurd. Wat denken ze wel niet? Dat de oorspronkelijke Finnen nog voor zichzelf zouden kunnen zorgen? Sinds de val van Nokia is het hier niets dan kommer en kwel. De Finse gezondheidszorg is niet meer in staat om aan de zorgbehoefte te voldoen. Het onderwijs, ooit het paradepaardje, is door de hoeven gezakt. En de bossen worden harder gekapt dan ze groeien. Onze universiteit gaat harde werkers ontslaan om het loon van de luie rector, hoger dan dat van de premier, te kunnen betalen. Sisu vind je alleen nog terug bij ouderen en bij migranten. Veel jongeren zitten aan de verdovende middelen.

Desalniettemin doet Finland het qua internationaal aanzien niet slecht. De president heeft een democratische vinger in de pap van de wereldpolitiek en de premier, die jong, progressief, vrouw én bijzonder knap is, is een heuse celebrity. Maar wie een krasje aanbrengt op die laag glans, stuit al gauw op roestend metaal. Een regering die van de ene interne crisis in de andere belandt, en die miljarden uitgeeft die ze nooit kan terugbetalen. En tegenover de nieuwe trotse houding naar onze oostelijke buur staat een nederige houding jegens een Turkse despoot.

Miksi?

Ik zou die blauwzwarten wel eens de waarheid willen zeggen. Bijvoorbeeld door de koosnaampjes voor mijn kinderen als scheldwoorden te gebruiken. Wat denken jullie wel, dubbelfluppers? Roepeldepoep! Kijk maar uit, hatseldeflats, of ik eet je op!

En als ik dat niet doe, doet een ander dat wel. Want zonder buitenlanders redden jullie het niet.

ANNE FRANK en anderen

Een tijdje geleden zag ik in de boekhandel opeens een boek liggen, wat mijn aandacht vroeg. Het was een Fins boek, maar door de titel viel het me op. Het was een nieuw boek van Anna-Leena Perämäki, die door haar dissertatie over o.a. Anne Frank, aan de universiteit van Turku in 2020, me al opgevallen was. De titel van het boek luidt: ‘Anne Frank ja hänen kohtalosisarensa’ (2022; ‘Anne Frank en haar lotgenotes’). Het boek is geen vertaling, maar een oorspronkelijk werk in het Fins, en gaat over de lotgevallen van vijf jonge, joodse vrouwen, eind jaren dertig en tijdens de tweede wereldoorlog. Het boek bevat min of meer uitgebreide citaten uit de dagboeken van deze vrouwen, geplaatst in de tijd en de wereld rondom hen, en wel lokaal gezien in Amsterdam en Parijs. En het boek is qua taal voor ons, als we de Finse taal min of meer beheersen, heel goed leesbaar en vlot geschreven. Ik zou in dit artikel vooral dit boek zelf willen bespreken en verder kort wat willen vertellen over mogelijke verdiepende literatuur eromheen, wat de berichten uit dit boek nader illustreert. Het boek is met name boeiend en bovendien voor ons, Nederlandse lezers, gedeeltelijk nieuw, omdat het ons bekende dagboek van Anne Frank, het Achterhuis, hier niet op zich staat maar vergeleken wordt met dagboeken van andere jongere of oudere Jodinnen, die de Duitse bezetting en de wereldoorlog in Frankrijk (vooral in Parijs) en in Nederland (vooral in Amsterdam en Den Haag/Eindhoven) meegemaakt hebben en erover in hun dagboeken schreven.

De twee bekendste en uitgebreidste dagboeken zijn geschreven door de ons bekende Anne Frank en door de Franse Hélène Berr. Ook boeiend zijn de lotgevallen van de Weense Elisabeth Kaufmann, die met haar familie in de jaren dertig gevlucht was voor de nazistische bedreiging van haar vaderland Oostenrijk en die met vader, moeder en zus in Parijs terecht gekomen was. De andere twee kortere dagboeken betreffen een Parijse Jodin, Isabelle Jesion, en verder een Haagse jodin Anita Meyer, die uiteindelijk vanuit Den Haag via Amsterdam als onderduikster in een dorp in de buurt van Eindhoven terecht kwam, en daar eind 1944 bevrijd werd door de geallieerden.

De eerste jodin, die in dit boek over Anne Frank aan bod komt, is Elisabeth Kaufmann, geboren in 1924, zij was dus rond vijf jaar ouder dan Anne, die toch wel de kern van het boek in beslag is blijven nemen. Elisabeth is een dochter van rijke, in Oostenrijk volledig ingeburgerde joodse ouders, die voor de boze dreiging van Hitler Wenen hebben verlaten en naar Parijs zijn gegaan, waar ze het uiteraard als emigranten een stuk minder hadden dan thuis in hun grote en rijke herenhuis in Wenen. Toen de Duitsers in 1940 ook Frankrijk en vooral Parijs naderden, vluchtten Elisabeth en haar wat zieke moeder naar het toen nog vrije Zuid-Frankrijk. Het lukte haar en haar moeder naar de USA te emigreren en daar is Elisabeth op oudere leeftijd gestorven. Het opvallende bij dit gezin was, dat ze wat religieuze praktijk betreft nauwelijks nog joods waren, maar dat ze zich vooral bedreigd voelden, omdat ze tot het Joodse ras behoorden, zoals Hitler het ook uitdrukkelijk en nogal grof en beledigend zei en schreef en het ook zo bedoelde. Dus trauma’s zal Elisabeth er zeker aan over hebben gehouden, temeer waarschijnlijk achteraf gezien, daar haar broer tijdens de oorlog omgekomen is.

De tweede jodin, die in het boek aan bod komt, is Isabelle Jesion, een Parijse vrouw, geboren in 1926. De aantekeningen in haar dagboek zijn eigenlijk herinneringen uit de jaren 1941 tot 1944, vooral die van het door de Duitsers bezette Parijs. Hierbij vallen in dit geval de normale puberteit en de Duitse dreiging en bezetting van Parijs op als min of meer verwerkte gegevens. Het wordt hier in dit boek vooral goed en beeldend beschreven, hoe negatief de uitwerking van het Duitse bevel was, dat de joden een Jodenster tot hun schande en ter onderscheiding van andere rassen moesten dragen. Isabelles ouders werden in 1942 tijdens een grote Duitse razzia weggevoerd en later vermoord in een Duits concentratiekamp, wat uiteraard diepe wonden heeft achtergelaten. Ik denk hierbij bijvoorbeeld vooral ook aan de bekende Nederlandse schrijfster Marga Minco, het bittere kruid. Isabelle Jesion is later in 1947, dus na de oorlog, naar Israël getrokken en is daar op vrij jonge leeftijd in 1971 aan kanker gestorven.

De derde jodin, die in het boek over Anne Frank aan bod komt, is Hélène Berr. Berr is door haar uitgebreide, goed geschreven (en in het Nederlands en Fins vertaalde) dagboek ook in Nederland en Finland terecht bekend geworden. Hélène is geboren in 1921, dus was een jaar of acht ouder dan Anne. Dat betekent wel, dat een heel andere, bijna volwassen vrouw aan het woord is, een Franse jodin, die in Parijs woont en aan de Sorbonne Engelse taal en literatuur studeerde. Ze begint haar dagboek voor haar tweede verloofde, Jean, die uiteindelijk via Zuid-Frankrijk als anti-Duitse activist wegtrekt naar Engeland om met De Gaulle tegen de Duitsers te vechten. Ze mist hem erg en wil via haar dagboek hem een actueel beeld geven van haar situatie toen als jodin in het bezette Parijs. Ze eindigt haar dagboek, zoals duidelijk, plotseling in 1944 (de herhaalde woorden ‘horror, horror, horror’ vormen de laatste woorden!), toen ze bij een razia thuis werd ingerekend en via Auschwitz uiteindelijk in Bergen-Belsen belandt. Zoals Anne en Margot Frank ook.

De ouders van Hélène overleefden Auschwitz niet, al werd haar vader eerst gearresteerd en toen vrijgelaten, maar later met zijn vrouw opnieuw ingerekend en op transport gezet, uiteindelijk naar Auschwitz. Waar ze de dood gevonden hebben. Het mooie van deze jonge, actieve en sociale vrouw Hélène Berr is wel, dat ze zoveel mogelijk voor haar ouders, voor haar jongere broer en haar zussen doet, om hen te beschermen en geestelijk te ondersteunen in deze anti-semitische tijdsperiode. En naast haar studie, haar werk en haar familiaire zorgen is ze ook nog uitermate actief via een Frans-joodse organisatie (ik vergelijk dit wel met de activiteit van de Amsterdamse Joodse Raad), door als vrijwillige maatschappelijk werkster veel werk te verzetten voor joodse weeskinderen, die door hun joodse verzorgsters geprobeerd werden geestelijk en lichamelijk op te vangen en te troosten, omdat hun ouders heel vaak door de Duitsers naar concentratiekampen overgebracht werden of waren. Een mooi, maar ook heel triest en vaak uiterst onbevredigend werk. Uiteindelijk is Hélène vlak voor de bevrijding door de Engelsen van Bergen-Belsen aldaar door uitputting gestorven, jammer genoeg bij een appèl waar ze in elkaar zakte en doodgeslagen werd door een Duitse bewaker. Dit stervenslot in het intrieste, overvolle en barbaarse concentratiekamp Bergen-Belsen hadden, door ziekte en ondervoeding verzwakt, kort ervoor ook Margot en Anne Frank ondergaan.

De vierde jodin, een jong joods meisje, dat in het achterhuis opgroeit tot jonge vrouw, is de internationaal bekende Anne Frank (samen met haar zus Margot, met haar vader Otto en haar moeder Edith en de andere vier onderduikers, die meer dan twee jaar lang ondergedoken zaten in het Achterhuis aan de Prinsengracht in Amsterdam. Het verhaal van deze families is zo bekend, dat ik er hier nu het zwijgen toe doe. Maar toch … door de indringende stijl van Anna-Leena Perämäki was het ook nu nog zó belangwekkend, dat ik meteen het dagboek zelf weer ben gaan lezen. Wat is dat toch vlot geschreven, dat dagboek, kritisch en mooi, en in de tweede door Anne zelf begonnen versie bedoeld als een later uit te geven boek, om het nageslacht te laten meeleven met het lot van een kleine joodse groep, lang ondergedoken en bedreigd tijdens de bezetting van Nederland en Amsterdam in de wereldoorlog. Met alle concrete gevolgen van dien. Overigens heeft ook Hélène Berr haar goed geschreven dagboek voor haar verloofde Jean bedoeld om in de toekomst uitgegeven te worden, ook om deze beroerde tijd in het bezette Parijs bij latere generaties niet te doen vergeten. Goed zo! Vele andere dagboeken zijn alleen maar geschreven, om begrijpelijkerwijze met zichzelf klaar te komen in zulke beroerde tijden. Overigens zaten in het Achterhuis wel een groep van acht door Hitler en de Duitsers gehate en achtervolgde rasjoden ondergedoken, dus jarenlang gevangen, maar opvallend bij hen speelt de joodse religie toch een belangrijke rol, zeker bij de familie Frank.

De vijfde jonge joodse vrouw, die in dit boek aan het woord komt, is de in 1929 geboren Anita Meyer, die ons weliswaar geen beroemd dagboek heeft nagelaten, maar wel wat persoonlijke aantekeningen, die aanvullend een heel ander beeld geven van een Haagse joodse familie, die via het voor joden levensgevaarlijke Amsterdam hun dochter Anita naar een dorp in de buurt van Eindhoven hebben laten gaan, waar ze ondergedoken, maar in relatief grote vrijheid in een boerengezin opgroeit, en (zoals al gezegd) de bevrijding in 1944 door de geallieerden meemaakt en in leven is gebleven. Maar ja, haar lot was toch wel hard, ze was in beslissende jaren van haar leven gescheiden van haar ouders en familie en werd met het zuiden van Nederland eerder dan Amsterdam bevrijd. Maar uitzonderlijk werd ze wel met haar ouders en zus herenigd na de oorlog, wat bij de andere jonge vrouwen vaak niet het geval was, omdat zij zelf de oorlog niet overleefden.

Het is wel boeiend via vijf goed getekende portretten (met de schildering van de achtergrond erbij) een wat breder beeld te krijgen van de impact van de maatregelen, die in de oorlogsperiode geldend waren voor joden. Maar niet alleen voor hen, want ook voor het bezette volk, het Franse en het Nederlandse, en bijvoorbeeld voor de mannelijke bevolking, die werd gedwongen voor de Duitsers te werken. Alleen al daarom is dit boek van Perämäki waardevol en wordt hopelijk ook eens in het Nederlands vertaald. Verder is het contrast tussen de Duitse bezetting in het Amsterdam en het Parijs van toen zeker niet een alledaags thema in de oorlogsliteratuur. En juist daarom een goede aanvulling van ons weten over deze tijd. En bovendien bleef ik met de vraag van ‘Wat erna?’ wel zitten. Gelukkig heb ik in mijn bibliotheek twee boeken gevonden, die me verder geholpen hebben en vragen hielpen beantwoorden, die naar boven kwamen.

Als eerste wil ik noemen de biografie van Otto Frank, de vader van Margot en Anne, van de hand van Carol Ann Lee, die over het thema Anne Frank meerdere boeken heeft geschreven. Ze zijn uitgebreid gedocumenteerd en zeer lezenswaard en geven, bijvoorbeeld in deze genoemde biografie over het verborgen leven van Otto Frank een duidelijk beeld van de vader Otto Frank, van zijn gezin in Frankfurt, in Amsterdam en in het Achterhuis. En uiteindelijk van het leven van Otto Frank na de arrestatie van de acht onderduikers in augustus 1944, hun verblijf in Westerbork en de treinreis naar Auschwitz en voorts de dood van Edith, Peter, Anne en Margot in Auschwitz en Bergen-Belsen. Meestal jammer genoeg vergeten door het dagboek zelf over het verblijf in het Achterhuis (1942-1944), wat uiteindelijk wereldberoemd werd. Ook bijvoorbeeld Miep Giess zou hier met haar herinneringen genoemd kunnen worden.

Verder wilde ik een heel ander boek naar voren halen, het boek van Anita Lasker-Wallfisch, de celliste van Auschwitz, die uitgebreid schrijft over haar verblijf in Breslau, later in Auschwitz, maar vooral ook over haar verblijf in het concentratiekamp Bergen-Belsen, waar Anita en haar zus Renate uiteindelijk bevrijd werden door de Engelsen en waar Anita een tijdlang erna als tolk en getuige de Engelsen en de geallieerden hielp, het kamp Bergen-Belsen ‘op te ruimen’, te begrijpen dus om het als barbaars te kunnen veroordelen; en uiteindelijk was Anita als belangrijke getuige in het proces tegen de Duitse bewaking van dit kamp aanwezig, om mee te helpen, de ware en vreselijke gebeurtenissen in dit kamp te klaren en de daders ervan te bestraffen. Anita was zowel getuige van het ellendige kampleven zelf en van de bevrijding van Bergen-Belsen en het meehelpen de ellende te lenigen van deze plaats van onheil. Deze gegevens sluiten het leven van Hélène Berr, en tevens van Margot en Anne Frank af. Zo is de kern van het verhaal een af verhaal geworden, met een begin en een einde.

Peter Starmans

Hutspot Haringen en “Korenwijn”

Dit gaat niet over een recept om hutspot te maken. Nee, het gaat om het gebruik ervan, dat wil zeggen het nuttigen van hutspot, haringen, berenburg en jenever. U leest het goed, geen echte korenwijn – een speciale soort jenever dat niet door Alko wordt verkocht, alhoewel het volgens de traditie er wel bij hoort als Leidens Ontzet gevierd wordt. Bij de Nederlandse Vereniging is het inmiddels traditioneel geworden om de algemene ledenvergadering te combineren met het Leidens Ontzet. Al sinds de negentiger jaren wordt dit naar mijn weten zo geregeld om het nuttige met het aangename samen te voegen. De locatie is ook dit jaar weer in een zaal van de vrijwillige brandweerkazerne in Espoo.

We beginnen met een lezing van Aaltje Bos, en gebruik makend van de optie online Teams vergaderen vanuit Oulu geeft zij ons inzicht over “Vijf mythes over eenzaamheid en het belang van een hechte gemeenschap” gevolg door een discussie, wat voor de online deelnemers wat moeilijk is om de vragen uit de zaal te horen, want een microfoon ontbreekt, en wordt vervolgens door Guido opnieuw verwoord.

C6d_61518

Na een korte pauze begint de algemene ledenvergadering waarin de nodige besluiten worden genomen en inzicht wordt gegeven wat het bestuur in de komende jaar wil gaan doen. Meer daarover staat in de notulen. ( https://www.nederlandsevereniging.fi/officieel/2022%20-%20ALV%20oktober%20Notulen.pdf). Sabine Van Roten wordt bedankt voor haar inzet in het bestuur nu zij het bestuur verlaat. Tijdens de vergadering worden we onthaald op bitterballen om de mogelijk saaie onderwerpen wat te onderbreken.

De vergadering duurt iets langer dan voorzien en de gasten voor het Leidens Ontzet druppelen al naar binnen. Niet lang daarna worden de borden, bekers, pannen en schalen naar binnengebracht en kan het Leidens ontzet beginnen, helaas is dit geen online event. De hutspot is tijdens de vergadering in de keuken geprepareerd. De opgediende haringen zijn gesponsord door de Nederlandse Ambassade, met dank. De hutspot, de haringen en een borrel, en natuurlijk de onderlinge gezellige gesprekken maken het feest compleet. Om ook naderhand wat van de Nederlandse cultuur te genieten is er een selectie van boeken uit de bibliotheek van de vereniging neergezet om te lenen.

Om enigszins de sfeer weer te geven zijn er foto’s gemaakt om dit schrijven te omlijsten.

Arie Oudman

Mkb’er in de spotlight: Ronald Kneppers

1) Wanneer ben je met je bedrijf in Finland begonnen en wat doe je precies?

Ik ben naar Finland gekomen in 2008, maar in 2006 in Nederland begonnen. Vervolgens heb ik me in 2011 in Finland geregistreerd onder naam ‘Exceltise – Experts in Excel’, omdat ik toen officieel ging verhuizen. Mijn passie ligt van jongs af aan in data en wat ik veel doe is bedrijven helpen bij het dingen beter organiseren. Ze hebben tegenwoordig hun mond vol van big data terwijl ze vaak niet eens met excel overweg kunnen. Uiteindelijk ga je daardoor minder fouten maken en kom je tot betere rapportages en automatisering. Het gaat om het gestructureerd opzetten, zodat verschillende afdelingen profijt hebben van het gehele datasysteem en ze niet afzonderlijk werken. Feitelijk is het informatie op de goede plek zetten en hierdoor het resultaat krijgen wat ze willen zien.

2) Zou je hetzelfde of iets soortgelijks ook in Nederland begonnen zijn?

Ik was dus al in Nederland begonnen, maar ik ben geen ondernemer geworden om zogenaamd ondernemer te zijn. Ik kon destijds geen baan vinden waarin de activiteiten naar voren kwamen die ik graag wilde doen en besloot daarom voor mijzelf te beginnen. De reden dat ik 16 jaar later nog steeds zelfstandig ben is dat het uiteindelijk een vorm is waarin ik ruimte heb om de dingen te doen die ik leuk en belangrijk vind, maar ook het beste bij mij past. Een groot voordeel is het ‘baas’ zijn over mijn eigen tijd en tijd hebben om veel dingen te kunnen doen met gezin en familie. Bedrijven willen bovendien vaak met zelfstandigen werken omdat ze gepassioneerd zijn en vaak nieuwe ideeën hebben. Ik krijg energie van het doen van verschillende projecten in diverse branches waarin ik vooral mijn vaardigheden op het gebied van data en rapportages kan toepassen.

3) Wat vind je van het ondernemersklimaat in Finland?

Ik werk eigenlijk niet met Finse klanten, alhoewel voorheen wel gedaan, maar vanuit het oogpunt van ‘regel en wetgeving’ is mijn ervaring dat zaken goed geregeld zijn. Ik heb een uitstekende financiële expert en die regelt al mijn belastingzaken, dus dat is wel fijn.

4) In hoeverre denk je dat je Nederlanderschap helpt of niet helpt bij je activiteiten?

Juist voor een zelfstandige geldt dat ‘persoonlijkheid’ een onderscheidende factor is en bepaalt of er wel of geen professionele klik wordt gerealiseerd met de klant. Door de jaren heen heb ik geleerd bij welke type organisaties mijn persoonlijkheid vooral tot zijn recht komt. Ik zou heel graag Finse klanten willen hebben en het is wel mijn doel om hier meer te doen. Het probleem is dat je als kleine zelfstandige best snel vol zit met een of twee opdrachten. Tot nu toe heb ik genoeg werk via mijn Nederlandse klanten, en het is geen onwil om hier niet aan de slag te gaan, maar tot nu toe heb ik nog niet veel acquisitie gedaan. Ik zit nu minimaal zo eens in de drie weken in Nederland. Ik kom uit Zoetermeer dus vlak bij Schiphol, en in mijn familie hebben we een autobedrijf, dus ik heb altijd een auto beschikbaar, dat scheelt ook. Bovendien heb ik een seizoenkaart voor Feijenoord dus daar ga ik regelmatig kijken, ook met mijn zoon, dus dat is hartstikke leuk. Het zou jammer zijn als ik dat allemaal moet missen.

5) Wat zijn je plannen voor de toekomst?

Voor 2023 is het doel om meer in contact te komen met Finse bedrijven. Sinds kort deel ik een kantoor op de bedrijvencampus van de Aalto-universiteit met een andere Nederlander die ook zelfstandig expert is en passie heeft voor hetzelfde vakgebied. Het geeft energie om ideeën uit te wisselen en onze expertise is overlappend en complementair. Daarnaast worden er op de campus regelmatig initiatieven georganiseerd om in contact te komen met andere bedrijven. Ik hoop ook eindelijk tijd te hebben om mijn presentatie online te verbeteren, met name een nieuwe website en op LinkedIn. Mijn overtuiging is dat er nog genoeg bedrijven zijn waar ze data nog niet voor zich laten werken.

Meer informatie:

Website: https://www.exceltise.com 

E-mail: rkneppers@exceltise.com