Noorderlicht September 2022

Graag houden wij u op de hoogte van nieuws en activiteiten van de Nederlandse ambassade in Finland.

In 2019 won ik in Stockholm op de Supermarket Art Fair een prijs: exposeren in Galleria Huuto in Helsinki. Het werd door corona steeds uitgesteld maar nu is het zover. Huuto is een non-profitgalerie gerund door meer dan 100 professionele kunstenaars. Ze bestaan 20 jaar en staan op het punt om te verhuizen naar een nieuwe plek. Ik vond het een kans om Helsinki en de kunstwereld hier te ontdekken en boekte een appartement voor een maand. In Nederland werk ik behalve in mijn atelier ook in mijn galerie, waar ik onder andere werk met kunst uit andere culturen, zoals Afrikaanse kunst uit oude verzamelingen. Ik kwam daarmee in aanraking door mijn ouders die allebei kunstenaar zijn. Mijn vader had in het verleden Picasso nog ontmoet en had gezien hoe westerse kunstenaars door deze kunstvormen zijn geïnspireerd en beïnvloed. Wij groeiden op met de beelden en maskers om ons heen.

Ik ben in 2018 vanuit Zwitserland verhuisd naar Finland en vrij snel daarna ben ik met Quintus begonnen. Daarmee adviseer ik andere start-ups en nu in die vier jaar heb ik ook in een stuk of acht bedrijven geïnvesteerd. Dit zijn jonge start-ups en in een domein waar ik wat aan bij kan dragen.

De laatste jaren is er in Nederland en Vlaanderen een talige discussie op gang gekomen, die heel goed gespiegeld kan worden aan feiten van de Finse taal. Het gaat bijvoorbeeld om de persoonlijke voornaamwoorden hij/zij, verder over het gender (= sekse) bij titels of beroepsnamen en tenslotte ging het tussendoor ook over de uitspraak van het Fins, vergeleken met die van het Nederlands. Over de eerste twee zaken wilde ik nu het een en ander zeggen. Over het derde misschien een volgend keer.

Al decennialang voert Veilig Verkeer Nederland aan het begin van het schooljaar de slogan ´De scholen zijn weer begonnen´. Wanneer ik als kind voorbij die slogan liep, vond ik het altijd een open deur, want dat was mijn wereld, dus dat wist toch iedereen wel? Inmiddels als ouder en leerkracht weet ik hoe belangrijk het is dat onze kinderen veilig naar school kunnen. Niet alleen door het verkeer heen, maar ook dat ze zich fysiek en mentaal veilig voelen.

Onze zonnebloemen zijn meters hoog maar dragen nog altijd knoppen. Om eerlijk te zijn, betwijfel ik of ze nog gaan bloeien. Net als enkele rozen lijken ze geen besef te hebben van het seizoen. Rap lengen de nachten, het regent bijna iedere dag en als de zon af en toe doorbreekt, doet hij dat met meer gratie dan kracht. Voor een kort moment tekenen schaduwen zich dan af op de grond en schitteren de fijne druppels die zich vastklampen aan spinnenwebben of aan het groen van mossen en bladeren om maar niet door de grond te worden opgezogen. Het is het seizoen van de eindigheid, en dat moeten ook die druppels aanvoelen. Met Elias op zijn houten scooter en jou, Aleksis, in de draagzak, loop ik over het bospad waaraan we wonen. De varens zijn okergeel, maar verder is het bos nog verrassend groen.

Met de Noorderzon naar het Noorderlicht. Dat zeiden wij altijd als iemand vroeg waar wij naartoe gingen verhuizen. En dan volgt natuurlijk de vraag waarom. En waarom niet! Soms moet je gewoon je hart volgen en de stap wagen. Wij wisten altijd al dat wij niet in Nederland zouden blijven, maar ja, welk land dan wel? In het verleden hebben wij gekeken naar Griekenland maar een kredietcrisis is ook niet alles. Het moet wel haalbaar zijn. Maar waarom dan Finland?